Λυπάμαι για το Ναύπλιο, για τον Τάσο, για τα παιδιά μου...

Τάσο χάσαμε! Γιάννη χάσαμε! Μπάμπη και Κώστα και Κώστα χάσαμε! 

Και τώρα ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ακούω πολλά γύρω μου για το τι συνέβη, ποιος και τι έφταιξε και δεν ξερω αν πρέπει να γελάσω, να κλάψω ή να βρίσω! Διαβάζω το άρθρο του καλού φίλου Γιώργου Γαβρήλου και αναρωτιέμαι : αλήθεια πιστεύεις ρε Γιώργο ότι αυτό το κόμμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ θα αναλάβει τις ευθύνες του? Πιστεύεις πραγματικά ότι αυτοί που το εκπροσωπούν, που το καθοδηγούν, που "εξουσιάζουν" στην περιοχή μας, θα αναλάβουν και αυτοί τις δικές τους?  Έχεις ελπίδα ότι νοιάζονται? Η μήπως τρίβουν τα χέρια τους κάτω απο το τραπέζι, πίσω από τις κλειστές πόρτες των πολιτικών τους γραφείων? Πότε το έκαναν στο παρελθόν για να το κάνουν τώρα?

Και για του λόγου το αληθές, διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα:

" ... Η Αργολίδα είναι ένα τρανό παράδειγμα. Ακρως συντηρητικός νομός εδώ και χρόνια, τουλαχιστον με βαση τα εκλογικά αποτελέσματα. Σε καθε εκλογική διαδικασία έχουμε ίντριγκες και συντροφικά μαχαιρώματα, περίεργες συμμαχίες και πάντα σε βαρος του τόπου. Ενας νομός με τη μισή σχεδόν ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της Ελλαδας στη γή του, με τη μισή και παραπάνω παραγωγή εσπεριδοειδών της Ελλάδας , πνίγεται στη μιζέρεια, στην κουτοπονηριά και την αναισθησία των άχρηστων πολιτικών που αναδεικνύει εδώ και δεκαετίες. Ο τουρισμός αναπτύσεται ακόμη αυθαίρετα με όρους της εποχής της χούντας, τα πορτοκάλια θάβονται, το λαδι δεν τυποποιείται και δεν εξάγεται, οι αρχαιολογικοί χώροι μένουν αναξιοποίητοι, ουτε σκεψη για εναλλακτικές μορφές τουρισμού και καλιεργειών, έξω πάντα απο όλα τα ευρωπαικά προγράμματα για αυτά τα θέματα, ένα λιμάνι στο Ναύπλιο, όπου τα κρουαζιερόπλοια αράζουν απέξω, ένα Μπουρτζι που εγώ προσωπικά έχω πάει μονο μια φορά στα 15 χρόνια που είμαι εδώ για να δώ μόνο τσουκνίδες και σκουπίδια, μια παραλία της Καραθώνας χρόνια αναξιοποίητη, μπλεγμένη στα διχτυα του ΕΟΤ και των τοπικών συμφερόντων. Μια πόλη που ακόμη το νερο της δεν πίνεται, ένας ολοκληρος νομός χωρίς εγκεκριμένο χώρο ταφής απορριμμάτων και πορτοκαλιών, μια Ερμιονίδα , όπου διάφορα συμφέροντα της Αθήνας χτίζουν αυθαίρετα όπου βρούν και χωρίς κανένα σεβασμό στο περιβάλλον."

Αυτά έγραφα τον Ιούνιο του 2004 σε ένα email μου (δεν έχει σημασία σε ποιον)! Θα μπορούσε ή όχι να γραφεί και σήμερα? Τι έχει αλλάξει αλήθεια στο παραμικρό? Πέστε μου έστω μια λέξη να την αλλάξω για να είναι επίκαιρο! Μια μόνο! Άρα το κόμμα , το ΠΑΣΟΚ είναι το πρόβλημα μας? Η ο κακός μας ο καιρός?

Ε λοιπόν δεν μας φταίει το ΠΑΣΟΚ ... το κάθε κόμμα. Γιατί το ΠΑΣΟΚ και το κάθε κόμμα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς δεν επιλέγουμε? Εμείς δεν εκλέγουμε και εκλεγόμαστε? Εμείς δεν "δίνουμε εντολές"? Λευκές επιταγές? Τώρα από ποιον ζητάμε τα ρέστα? Από αυτόν που εξουσιοδοτήσαμε να μας καθοδηγεί? 

Και μια και μιλάμε για την τοπική αυτοδιοίκηση, τον ύψιστο βαθμό - υποτίθεται - συμμετοχής των πολιτών, γιατί εκχωρούμε ατομικά και κοινωνικά μας δικαιώματα σε κόμματα και ...αποκόμματα? Γιατί δεν παρεμβαίνουμε εμείς απευθείας σαν πολίτες στα κοινά? Γιατί δεν απαιτούμε την πραγματική συμμετοχή μας στα θέματα που μας αφορούν? Γιατί ανεχόμαστε σε αυτό το ρημάδι το κόμμα να μην  εφαρμόζονται ποτέ όσες "κομματικές, δημοκρατικές" διαδικασίες εξαγγέλονταν περί έγκαιρης, δημοκρατικής και διαφανούς επιλογής υποψηφίων? Γιατί ανεχόμαστε ξανά και ξανά τους "αλεξιπτωτιστές" υποψήφιους? Τους περιφερόμενους υποψήφιους? Τους τυχοδιώκτες και τις ανίερες συμμαχίες?

Γιαυτό εγώ δεν θα κάνω κριτική εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων, ούτε θα ρίξω την ευθύνη στους άλλους και στα ...άλλα! Εγώ - και πιστεύω ο καθένας μας - πρέπει να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογεί! Και η ευθύνη αυτή είναι σημαντική : δεν κατάφερα να συμβάλλω στον μέγιστο βαθμό, ώστε να μη χαθεί μια χρυσή ευκαιρία για την πόλη μου να αλλάξει, όχι απλά δημοτική αρχή, αλλά ουσιαστικά πορεία προς το μέλλον. Δεν κατάφερα να συμβάλλω ώστε να συσπειρωθούν όλες εκείνες οι δυνάμεις και οι πολίτες που θα μπορούσαν εύκολα να πετύχουν κατι τέτοιο. Δεν κατάφερα να πείσω τόσο τους συντρόφους μου όσο και τους συναγωνιστές μου και συμπολίτες, ότι αυτή η δημοκρατική συσπείρωση ήταν εφικτή περισσότερο από ποτέ αυτή τη φορά και μπορούσε να στηριχτεί σε πολιτικές επιλογές κύρια και όχι σε πρόσωπα. 

Δεν κατάφερα να πείσω πως τα προβλήματα της πόλης, αυτής της πανέμορφης πόλης, είναι τέτοια που δεν σηκώνουν ούτε κομματικούς ανταγωνισμούς, ούτε προσωπικές φιλοδοξίες. Δεν κατάφερα να επιβάλλω τη σημασία που έχει η πραγματική συμμετοχή του κάθε πολίτη στις αποφάσεις που τον αφορούν, στην πράξη και όχι στα λόγια. Δεν μπόρεσα να γίνει αποδεκτό πως η επιλογή αλλαγής για αυτήν την πόλη δεν ήταν επιλογή άμεσου ατομικού ή κοινωνικού συμφέροντος απλά, αλλά μια επιλογή ζωής για τα παιδιά μας. 

Και αυτά που εγώ τώρα γράφω σε πρώτο πρόσωπο, ας τα σκεφτούμε όλοι μας κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας! Κι ας κάνουμε ένα βήμα πίσω. Εμείς αποτύχαμε! Τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα. Εμείς αποδείξαμε περίτρανα ότι δεν έχουμε τα κότσια να τα βάλουμε ούτε με τα καθε λογής μικρά και μεγάλα κατεστημένα, ούτε με τη συναλλαγή και τη ..."νύχτα". Εμείς δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις γιαυτο το αποτέλεσμα. Και δέστε τι καταφέραμε! Εμείς ! Ναι Εμείς! Οι opinion makers! Δέστε αυτό το δημοτικό συμβούλιο που θα μας διοικεί τα επόμενα χρόνια! Δέστε και πέστε μου! Έχετε καμιά ελπίδα για κάτι καλύτερο? Γιατί δεν είναι απλά ποιος κέρδισε! 

Λυπάμαι λοιπόν πολύ για την πόλη μου! Λυπάμαι παρα πολύ! Κι αν πραγματικά θέλουμε να μας ξαναδοθεί σύντομα μια ευκαιρία, πρέπει να δουλέψουμε από σήμερα κι όλας. Όλοι. Χωρίς ενδοιασμούς, απωθημένα, φιλοδοξίες και κουτοπονηριά. Εγώ θα το παλέψω, αλλά  -συγχωρέστε με - δεν είμαι πια αισιόδοξος.

Και μια τελευταία κουβέντα για την προσωπική μου επιλογή, για την οποία προφανώς και αναλαμβάνω όλη την ευθύνη. Τον Σαλεσιώτη τον εκτιμώ σαν άνθρωπο, σαν επιστήμονα και σαν πολιτικό πρόσωπο.  Μπορεί σε πολλούς να μην αρέσει, μπορεί να τους χαλάει τη σούπα, μπορεί να έχει κάνει και λάθη που έγω πρώτος δεν του τα συγχωρώ, αλλά  - σύντροφοι μου , σε εσάς το λέω κυρια - ο Τάσος ξελάσπωσε αυτό το κόμμα στα δύσκολα στην Αργολίδα όσες φορές αυτό τον κάλεσε. Ο Τάσος κόντεψε να ανατρέψει στις τελευταίες βουλετικές εκλογές τους πάγιους συντηρητικούς συσχετισμούς στην Αργολίδα. Και τούτη τη φορά, αν δεν υπήρχαν οι "γενίτσαροι" , οι "φιλόδοξοι" και το επίμονο "διαίρει και βασίλευε" κάποιων άλλων πάλι θα ξελάσπωνε. Γιατί μόνο κάποιος σαν τον Τάσο θα μπορούσε να κοντράρει όλο αυτό το απίστευτο κατεστημένο της λαμογιάς και της αντιπαροχής. Λυπάμαι λοιπόν και για τον Τάσο, γιατί άξιζε μια τέτοια επιτυχία και ξέρω πως αυτή τη φορά θα συνέβαλλε ουσιαστικά στην αλλαγή στην πόλη.

Τώρα θα μου πείτε "κι αν ο παππούς είχε ρόδες, θάταν πατίνι". Λοιπόν αγαπητοι μου συμπολίτες, ένθεν και ένθεν. Πολύ φοβάμαι πως πολύ γρήγορα θα αναζητήσουμε ξανά Σαλεσιώτηδες της τελευταίας στιγμής να μας σώσουν! Και θα ζητοκραυγάζουμε πάλι που θα παρουσιαστούν απο το πουθενά ... λαϊκοί σωτήρες αυτής της πόλης. Αλλά θάναι αργά. Πολύ αργά πια. 

Με τις υγείες μας!