Reloaded...

Ένας καλός φίλος μου έγραψε πριν 2 μέρες στο Twitter πως του λείπουν τα πολιτικά μου σχόλια. Άλλοι φίλοι συχνά τον τελευταίο καιρό αναρωτιούνται το ίδιο : γιατί δεν γράφω? Είναι δυνατόν σε μια τέτοια πολιτική, κοινωνική και οικονομική συγκυρία, μήτρα τόσων πρωτόγνωρων γεγονότων, αφορμή για κάθε είδους ανάλυση, συζήτηση, πηγαδάκι, τοποθέτηση, bloggάρισμα και εγώ να επιμένω να απέχω? Μήπως "τρώω ψωμάκι" από την παρούσα εξουσία και γιαυτό το βούλωσα? Μήπως αδυνατώ να κατηγορήσω τον ΓΑΠ, που "υπερασπίστηκα στο παρελθόν με συνέπεια και πάθος"? 

Υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι για αυτή μου την σιωπή.

Ο πρώτος θα λόγος είναι ότι η παρούσα συγκυρία απαιτεί 100πλάσιο τρέξιμο για να βγει ο άρτος ο επιούσιος. Παραμένω ελεύθερος επαγγελματίας - επιχειρηματίας και ουδείς άλλος φροντίζει για την επιβίωση μου, παρά μόνον εγώ. Το ότι δε ή αγορά βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, κάνει τον αγώνα της επιβίωσης απόλυτη προτεραιότητα, κάτι που δεν φανταζόμουν ότι θα μου συμβεί στα 50 μου, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου. Άρα ο χρόνος για γράψιμο έχει περιοριστεί στο ελάχιστο. Ίσως και η ύπαρξη των εργαλείων των "140 χαρακτήρων" να με έχουν παρασύρει σε σύντομα σχόλια και όχι "σεντόνια". 

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι θεωρώ πως πολλά από τα οποία μπορούσα να γράψω στην παρούσα συγκυρία, τα έχω γράψει στο παρελθόν. Παρατηρώντας συχνά την επισκεψιμότητα του ιστολογίου, η οποία περιέργως παραμένει σε υψηλά επίπεδα, διαπιστώνω ότι πολλοί αναγνώστες φτάνουν σε δικά μου παλαιότερα ποστ, αναζητώντας απαντήσεις σε επίκαιρα θέματα για την οικονομία, την παιδεία, την περιφερειακή ανάπτυξη, τη διακυβέρνηση. Τα συναισθήματα από αυτή τη διαπίστωση είναι ανάμεικτα. Είναι άχαρο να διαπιστώνεις ότι υπήρξες μάντης κακών πραγμάτων, είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις απόψεις σου να γίνονται ευρύτερα αποδεκτές μετά από καιρό, ενώ πριν χαρακτηρίζονταν ακραίες και επικίνδυνες, είναι τέλος απογοητευτικό να παρατηρείς πως τα αυτονόητα ακόμη δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και στην Ελλάδα, γιατί οι εξουσιάζοντες εξακολουθούν να μην βγάζουν τα μυωπικά γυαλιά του πολιτικού κόστους.

Ο τρίτος και βασικότερος λόγος της αποχής μου είναι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, πως αισθάνομαι πως αν πω τη γνωμη μου σήμερα θα κατηγορηθώ για "γνώμη του καναπέ" , για  "κριτική εκ του ασφαλούς" και για ανακολουθία σε σχέση με όσα υποστήριζα στο παρελθόν. Όχι πως αυτά ισχύουν σε καμιά περίπτωση. Αλλά βλέπω γύρω μου μια ευκολία στο να ρίξουμε κάποιον δι' ασήμαντον αφορμήν στον Καιάδα και δεν έχω διάθεση να αντιπαρατεθώ με ανθρώπους, που ακολουθώντας την πάγια ελληνική πρακτική πως πάντα "φταίει η κατσίκα του γείτονα"  ψάχνουν με απίστευτη μανία εξιλαστήρια θύματα. Προτιμώ αυτή την εποχή τις πράξεις από τα λόγια. Και οι πράξεις αυτές έχουν να κάνουν με την  επαγγελματική μου δραστηριότητα, στην οποία προσπαθώ - κατά κάποιον τρόπο - να κάνω τις ιδέες και αξίες μου πράξη. 

Όμως τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι να γέμισαν υπερβολικά οι "μπαταρίες της γραφής" και να πρέπει να "ξεφορτώσω" απόψεις γράφοντας. Νιώθω να τελειώνει ο χρόνος της αναμονής, πιστεύω πως φτάσαμε επιτέλους στην "αλλαγή σελίδας" ...όχι πως πιάσαμε πάτο ακόμη, αλλά είναι πλέον ορατό πως στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα τα πάντα θα ανατραπούν. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Και σε αυτή την ανατροπή, έχουμε υποχρέωση ο κάθε σκεπτόμενος, αλλά και δρων πολίτης, να πει την άποψή του και να παρέμβει στο μέτρο που του αναλογεί. 

Αναμείνατε λοιπόν απόψεις και θέσεις λίαν προσεχώς. Ένας κύκλος έκλεισε και ένας καινούργιος αρχίζει. Και τίποτα μα τίποτα δεν θα είναι στην Ελλαδίτσα μας όπως πριν. Και πρέπει να τα πούμε όλα με το όνομα τους, πριν να είναι πολύ αργά... αν δεν είναι ήδη.