"... συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις την περίοδο 48-49..."

Αν και το γεγονός που θα αναφερθώ σήμερα είναι τόσο κοινό όσο και καθημερινό για όλους μας στη ζωή, μου έδωσε μια αφορμή για να ξεκινήσω (με πολύ οργή) τις σημερινές σημειώσεις μου.

Βρέθηκα χτες στην Αθήνα, στην κηδεία του αδερφού του πατέρα μου, που πέθανε πλήρης ημερών σε ηλικία 83 ετών. Ο θείος Θανάσης, όπως και ο πατέρας μου υπήρξε αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. 35 ολόκληρα χρόνια από το 1948 έως το 1983 όργωσε την Ελλάδα από άκρη σε άκρη "υπηρετώντας την πατρίδα". Παρόλη την "νομαδικη" ζωή έφτιαξε την οικογένεια του, σπούδασε δυο παιδιά, είδε εγγόνια και χάρηκε τη ζωή, Με ένα μικρό αλλά σημαντικό διάλειμμα. Διώχθηκε , όπως και ο πατέρας μου,για τα δημοκρατικά του (κομμουνιστικά τα λέγαν τότε !!) φρονήματα την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών.

Όταν πεθαίνει ένας αξιωματικός, υπάρχει ένα πρωτόκολλο στον ελληνικό στρατό που λέει (εφόσον φυσικά το επιθυμεί η οικογένεια) ότι το φέρετρο σκεπάζεται με την ελληνική σημαία, μπαίνουν επάνω τα παράσημα και το ξίφος και πρέπει να παρευρίσκεται εν ενεργεία αξιωματικός που να αναγνώσει έναν στρατιωτικό επικήδειο. Υποψιάζομαι ότι υπάρχει ειδικό γραφείο στο ΓΕΕΘΑ που αναλαμβάνει να υλοποιήσει αυτό το άχαρο πρωτόκολλο. Έτσι λοιπόν στη χτεσινή κηδεία βρέθηκε ένας αντισυνταγματάρχης, άγνωστος που επιφορτίστηκε τη μακάβρια υποχρέωση να απευθύνει τον τελευταίο λόγο στον μακαρίτη.

Αρχίζει λοιπόν να αναφέρει τις μονάδες που υπηρέτησε ο θείος, τις σχολές που παρακολούθησε, τα μετάλλια που πήρε και στο τέλος λέει και το απίστευτο: "Συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις 1948-1949 !!!" Προς στιγμήν μπερδεύτηκα και σκέφτηκα : μπα λάθος έκανε , δεν ήταν τόσο μεγάλος ο θείος για να ήταν στον πόλεμο. Και αμέσως μετά συνειδητοποίησα ότι το 48 δεν είχαμε "πολεμικές επιχειρήσεις", είχαμε εμφύλιο!!! Και ο θείος το 48 ήταν 24 χρονών παιδί εύελπις που τον πήραν με το ζόρι να κυνηγάει "κομμουνιστές" (ας τολμούσε να φέρει αντίρρηση).

Μόλις τέλειωσε η λειτουργία, πήγα κοντά στον αντισυνταγματάρχη και τον ρώτησα :
- "τι πολεμικές επιχειρήσεις είχαμε κύριε το 48-49?"
- "ε δεν γνωρίζετε?" απάντησε μάλλον σαστισμένος
- "όχι δεν γνωρίζω" του ανταπάντησα " και κάτι ακόμη, την περίοδο 67-74 , που ο θείος μου και ο πατέρας μου εκδιώχθηκαν από το στράτευμα ως κομμουνιστές, τι είχαμε στην Ελλάδα, γνωρίζετε? Και γιατί δεν αναφέρατε τίποτα γιαυτό?"
- " ξέρετε , εγώ εκτελώ διαταγές" ήταν η επόμενη, μάλλον αμήχανη, απάντηση.
- "γνώμη δεν έχετε? μεταξύ μας μιλάμε"
- ".... .... .... ...."

Δεν συνέχισα γιατί αντιλήφθηκα την δύσκολη θέση που βρέθηκε. Και δεν έφταιγε και σε τίποτα. Απλά με έκανε να αποφασίσω ότι στην κηδεία του δικού πατέρα δεν θα αφήσω κανέναν να προσβάλει τη μνήμη του.

Υ.γ. 1 : το παραπάνω περιστατικό είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους "κόπτονται" αυτόν τον καιρό για την ιστορία και τα βιβλία. Όταν ο Ελληνικός Στρατός αναφέρει ακόμη εν έτει 2007 τον εμφύλιο και τον διωγμό ελλήνων πολιτών σαν "πολεμικές επιχειρήσεις" και λησμονεί τη χούντα των συνταγματαρχών,καταλαβαίνω πολύ καλά το τι ιστορία θέλουν να μαθαίνουν τα παιδιά μας.

Υ.γ. 2 : Θυμάμαι κάποτε στα φοιτητικά μου χρόνια, είχα πάρει ένα ταξί στη Λ.Αλεξάνδρας για να κατέβω από το σπίτι στο Πολυτεχνείο. Μέσα στο μποτιλιάρισμα άνοιξε η συνήθης κουβέντα με τον ταξιτζή. Μου έκανε εντύπωση η προφορά του και τον ρώτησα από που είναι. Δεν έπεσα έξω , ήταν από τη Θεσσαλία από ένα χωριό της Καρδίτσας. Όταν του είπα κι εγώ ότι η καταγωγή μου είναι από τα Τρίκαλα, με ρώτησε το επώνυμο μου. Στο άκουσμα του φρέναρε απότομα! "Αξιωματικός ήταν ο πατέρας σου ?" με ρώτησε απότομα. "Ναι , και ο θείος μου" του απάντησα χωρίς να αντιλαμβάνομαι την απορία του. "Φίλε , τον πατέρα σου και το θείο σου, δεν τους έχω γνωρίσει", μου είπε, "αλλά το όνομα το θυμάμαι από τότε που υπηρετούσα χωροφύλακας στα Τρίκαλα. Μου είχε κάνει εντύπωση που ήταν οι μοναδικοί ευέλπιδες που είχα δει με φάκελλο, επειδή διάβαζαν στη Σχολή Ευελπίδων"Βήμα" !!!"

Υ.γ.3 : είχα καιρό να βρεθώ σε κηδεία στην Αθήνα, στην επαρχία ως γνωστόν οι ρυθμοί είναι ακόμη σχετικά πιο παραδοσιακοί. Αλήθεια δεν ενοχλεί την εκκλησία και τον αρχιεπίσκοπο μας αυτή η "βιομηχανία θαψίματος" που επικρατεί στα νεκροταφεία της πρωτεύουσας? Όπου τα φέρετρα περιμένουν στα δωματιάκια 2Χ2 δίπλα στην εκκλησία να πάρουν σειρά, τα "κοράκια" μπερδεύουν στεφάνια, συγγενείς, φωνάζουν να μην καθυστερούμε γιατί περιμένουν κι άλλοι, κάθε τέταρτο και "θάψιμο", τα ίδια λουλούδια, ο παπάς διαβαζει τη μισή ακολουθία. Γύρισα σπίτι με σφιγμένο στομάχι. Αναρωτιόμουν αν ένιωσα πραγματικά το χαμό του ανθρώπου μας. Όχι δεν πρόλαβα να νιώσω τίποτα. Η τελευταία εικόνα του καλοντυμένου θείου πριν τον σκεπάσει το χώμα, δεν με άφησε να εκτονώσω τη λύπη μου. Η διαδικασία ταφής τον 21ο αιώνα στην Αθήνα είναι πλαστική, άχαρη, ψεύτικη. Και τότε σκέφτηκα την παράδοση, το μοιρολόι στο σπίτι στη μάνη, τον τόπο καταγωγής του άλλου μου παππού. Εκεί μέσα σε μια τριήμερη παραδοσιακή ιεροτελεστία στο σπίτι, χωρίς παπάδες και μπούρδες, η οικογένεια εκτόνωνε απόλυτα τη λύπη της (ίσως και την οργή της) για το χαμό του ανθρώπου της. Και έπειτα στην κηδεία, υπήρχε κάτι σαν άρωμα ελπίδας, ελπίδα για ζωή.
Εκεί το "ζωή σε σας" είχε νόημα. Και αν και ήμουν παιδί τόνιωθα κι εγώ με αισιοδοξία. Σήμερα δεν είναι παρά μια μονότονη και υποκριτική τυπικότητα.

Υ.γ. 4 : ...στο καλό θείε...