Απάντηση στην κριτική περί Αυτο-οργάνωσης

Το έγραψα σαν σχόλιο στο post του Παντελή Μήτσιου , νομίζω όμως πως στέκεται και σαν αυτόνομο post και είναι μια καλή αφορμή για συζήτηση.

Αγαπητέ Παντελή
Ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση για διάλογο με χαρά, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται ο διάλογος και όχι με αφορισμούς.

Πριν μιλήσω επί της ουσίας θα μιλήσω για τις "επιθέσεις" που θεωρείς ότι δέχτηκες. Λησμονείς (θέλω να πιστεύω άθελα σου) το τι ακριβώς έγραψες. Τουλάχιστον η προσωπική μου αντίδραση δεν είχε να κάνει με "επίθεση" στο πρόσωπο που στηρίζω για την προεδρία του κινήματος, αλλά σε μένα προσωπικά (και στο πρόσωπό μου , και σε άλλους συντρόφους και μιλάω για το αρχικό σου άρθρο). Ξεχνάς τους χαρακτηρισμούς σου " I love Giorgos fan club " , " ... Αποκήρυξε άμεσα όλους εκείνους που ... υποσκάπτουν ... που υποτιμούν τη νοημοσύνη" , " κομματικών παραμάγαζων" , " συμβουλάτορες του σαλονιού". Δεν αναφέρω άλλους σε σχόλια σου , όταν πήρες απαντήσεις. Αυτοί ήταν εν θερμώ, μιλάω μόνο για τους αρχικούς.

Είναι εξαιρετικά θετικό ότι σήμερα αναγνωρίζεις ότι με κάποιους απο εμάς θα μπορούσες να είσαι "πολιτικός και ιδεολογικός σύμμαχος " . Εγώ σου λέω ξεκάθαρα : ΕΙΜΑΣΤΕ. Είμαστε στα κοινά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών, είμαστε στα οράματα για το αύριο των παιδιών μας. Θες ένα παράδειγμα ? Ρίξε μια ματιά στο "Πετ- κοκ" . Τα ονοματά μας είναι δίπλα - δίπλα. Και δεν είναι απλά για δημοσιότητα. Προσωπικά το ψάχνω για το θέμα στην περιοχή μου (ρώτα τους συμπολίτες σου).

Ξέρεις ποιο είναι το μεγάλο λαθος μας Παντελή? Είναι ότι όλοι μας κάποιες στιγμές - ειδικά τούτη την ώρα - θέλουμε να βγάλουμε από μέσα μας τον "μικρό ΓΑΠ" που κρύβουμε. τον "μικρό ΒΒ" και τον μικρό "ΚΚ". Λάθος μας. Μέγα λάθος. Εμείς , οι απλοί πολίτες , θα έπρεπε να διαμορφώνουμε πολιτικές , με βάση τα δικά μας προσωπικά και συλλογικά τοπικά συμφέροντα , λειτουργούντες φυσικά με το γνωστό "σκέψου παγκόσμια - δράσε τοπικά". Δεν το κάνουμε όμως . Απλά αναλωνόμαστε σε ανούσιες πολιτικολογίες και κριτικές πράξεων ανθρώπων τους οποίους ούτε να επηρεάσουμε μπορούμε πολιτικά , ούτε να κατευθύνουμε. Σε αυτή την εκλογή όμως , έχουμε ένα παραπάνω εργαλείο - προνόμιο , να μπορούμε να επιλέξουμε. Πρακτικά και τυπικά επιλέγουμε πρόσωπο , ουσιαστικά επιλέγουμε πολιτικές , επιλέγουμε αξίες , επιλέγουμε όραμα.

Επομένως δρώντας στην τοπική μας κοινωνία πρωτοβουλιακά (χωρίς αυτό να αποκλείει την κομματική δραστηριότητα, αν και εφόσον αυτή υπάρχει δημόσια και ανοιχτή και όχι πίσω απο κλειστές πόρτες στελεχών και κομματαρχών) πρέπει σε αυτη τη φάση να εκφραστούμε με αναφορά στο πρόσωπο που επιλέγουμε, με την προϋπόθεση βεβαια να απαιτήσουμε την επαύριο (και να συνδιαμορφώσουμε φυσικά) τις πολιτικές που θέλουμε.

Συνεχίζοντας στην πολιτική σου διαφωνία για την "αυτο-οργάνωση" έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται στα σημεία που αναφέρεις , θα πω και τα εξής :

1. Σε κάθε ανοιχτή διαδικασία θα υπάρξουν και αρνητικά φαινόμενα. Γιατί στις κομματικές δεν υπάρχουν? Απλά στην ανοιχτή κοινωνία και στις ανοιχτές συλλογικότητες πολιτών οι "παραφωνίες" , οι "σκοπιμότητες" αντιμετωπίζονται διαφορετικά , περισσότερο αντικειμενικά και σίγουρα πιο αποτελεσματικά και τέλος εξόχως πολιτικά. Στα κόμματα αντιμετωπίζονται με τα "στεγανα" , με την επετηρίδα, με διαγραφές , κοινώς αποκλειστικά και μόνο με τη "χατζάρα".
2. Το πρόβλημα δεν είναι αν αρχές και αξίες ταυτίζονται με πρόσωπα (αυτό στην παγκόσμια πολιτική ιστορία είναι αναπόφευκτο και δεν έχουμε ανάποδο φαινόμενο , τουλάχιστον μέχρι σήμερα). Το πρόβλημα είναι αν αυτή η ταύτιση είναι επιφανειακή , αν είναι καιροσκοπική, αν είναι προϊόν του ενός ,και όχι προϊόν διαβούλευσης στους πολίτες , που πρέπει τελικά και να τις υποστηρίξουν. Είναι προφανές ότι για να στηρίξει ο καθένας μας ένα πρόσωπο για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ , έχει στο μιαλό του κάποια πράγματα, καποιες αρχές και αξίες. Και πρέπει ο καθένας μας να κρίνει πως θα τις υποστηρίξει. Στη σύγχρονη κοινωνία δεν είναι μονόδρομος να τις υποστηρίξει αποκλειστικά και μόνο μέσα απο έναν κομματικό σχηματισμό.
3. Ο "κοινός παρονομαστής" είναι μια φράση που θέλει πολύ συζήτηση. Ο ΓΑΠ είπε ,κάνοντας την αυτοκριτική του, ότι έκανε λάθος που συχνά επεδίωξε τον κοινό παρονομαστή. Και είναι προφανές γιατί το είπε : γιατί αυτό συχνά οδήγησε σε μη θέσεις. Όταν αυτοί που διαβουλεύονται , για να συμφωνήσουν, απεμπολούν συνεχώς (μένοντας και πεισματικά αδιάλλακτοι) τα επιχειρήματα τους με στόχο να συμφωνήσουν στο ελάχιστο , καταλήγουν σε μια θέση σούπα. Αυτό προκύπτει στις περισσότερες των περιπτώσεων , γιατί αυτοί που διαβουλεύονται είναι λίγοι, δεν έχουν σαφείς αναφορές στην κοινωνία και τους πολίτες , ταμπουρώνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες που κανείς δεν τους βλέπει και τους ελέγχει. Και έτσι εξασφαλίζουν ότι κανείς δεν ξέρει τις αρχικές τους θέσεις ,κανείς δεν θα τους ζητήσει το λόγο για το αποτέλεσμα, και θα έχουν και το προνόμιο να πουν εκ των υστέρων "εγώ τα είπα , εγώ διαφώνησα , αλλά δεν εισακούστηκα". Το στοίχημα είναι η διαβούλευση να ανοίξει στην κοινωνία , να γίνει πλατιά, και να έχει στόχο , όχι τον ελάχιστο παρονομαστή , αλλά το μέγιστο κοινό διαιρέτη με τη συμμετοχή όλων, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την πίστη στη συνεργασία ,την ανάγκη για ρήξεις.
4. Εκφράζεις μια εύλογη ανησυχία για τη συνάντηση των "αυτο-οργανωμένων" με τους "οργανωμένους" . Εκεί είναι πράγματι το μεγάλο στοίχημα , η μεγάλη πρόκληση. Πρώτα πρώτα , όπως σωστά λες , υπάρχουν και στις δυο περιπτώσεις κομματικά μέλη. Για μένα είναι προφανές ότι η συμμετοχή στο κόμμα , εκφράζεται μόνο με την κομματική ιδιότητα, και δεν υπάρχει δεύτερη ή τρίτη , που να διαφοροποιεί το πρόσωπο από τους υπόλοιπους. Επομένως στο κόμμα (θεωρητικά βέβαια, γιατί είπα πριν για επετηρίδες και μηχανισμούς) είμαστε (πρέπει να είμαστε) όλοι ισότιμοι. Γιατί ενοχλεί όμως το να συμμετέχουμε και σε άλλες συλλογικότητες της κοινωνίας των πολιτών? Δεν είναι παρόμοιο με το να είμασταν στελέχη συνδικαλιστικών οργανώσεων? Επιστημονικών ενώσεων? Δεν υπάρχουν σήμερα κομματικά μέλη που προσπαθούν να επιβληθούν στο κόμμα χρησιμοποιώντας μια δεύτερη ιδιότητα τους? Δεν φτάνουν μέχρι και να αξιώσουν να γίνουν βουλευτές (και συχνά γίνονται), προσπερνώντας την τοπική κοινωνία και ανεβαίνοντας τις κομματικές βαθμίδες μέσα απο παράπλευρους μηχανισμούς? Θυμίζω την έντονη αντίδραση στην κατάργηση των κλαδικών οργανώσεων. Είναι αυτό θεμιτότερο απο τη συμμετοχή σε ανοιχτές κινήσεις πολιτών ?
   

Και παραπέρα: τι γίνεται με τους υποστηριχτές του κόμματος που δεν θέλουν για τον α ή β λόγο να εμπλακούν σε κομματικές διαδικασίες? Η δεν τους θέλουν κάποιοι στο κόμμα? Αυτοί δεν πρέπει να εκφραστούν? Κάπως?

Θα μου πεις "ας έρθουν στο κόμμα" ... θα σου πω "ας κάνουμε την εικόνα του κόμματος πιο ελκυστική για να έρθουν" , γιατί σήμερα δεν είναι. Ας ανοίξουμε το κόμμα όπως πρέπει.

Αλλά και πάλι , όσο και να ανοίξουμε το κόμμα ,όσο και να γιατρέψουμε τις παθογένειες , όσο
και να σπάσουμε τα αυγά ,πάλι δεν μπορούμε (και δεν πρέπει ) να εμποδίσουμε τους πολίτες να εκφράζονται μέσα από συλλογικότητες που αυτοί επιλέγουν. Και ο δικός μας στόχος δεν πρέπει να είναι να τους κατακρίνουμε , αλλά να τους στηρίζουμε και να τους σεβόμαστε. Γιατί απλά το κόμμα είναι η έκφραση ενός συστήματος τυπικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, και δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από αυτό. Αντίθετα η κοινωνία των πολιτών , οι οργανώσεις της , οι συλλογικότητες νέου τύπου που αναπτύσσονται είναι ο νέος πόλος της συμμετοχικής δημοκρατίας , που δεν μπορεί να μπει στα ίδια κανάλια, δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα στα κόμματα αποκλειστικά, και δεν πρέπει να εκφραστεί.

Αυτό το λάθος κάνουμε μέχρι σήμερα στην χώρα μας με την συμμετοχικότητα . Και δεν το κάνουμε τώρα , το κάνουμε διαχρονικά από τότε που ο Αντρέας μίλησε για λαϊκή συμμετοχή. Είναι καιρός να διορθωθούμε συνολικά σαν κοινωνία ,και η σημερινή συγκυρία δίνει (για άλλη μια φορά ) στο ΠΑΣΟΚ την ευκαιρία να ανατρέψει τα δεδομένα. Φτάνει να το πιστέψουμε και να το επιδιώξουμε εμείς οι ίδιοι.