Ό αρχικός «τραυματισμός»

…..Τον πρώτο καιρό, οι συμμετέχοντες, έκπληκτοι από την καινούρια εμπειρία, μένουν ακίνητοι, βουβοί, λίγο-πολύ αδρανείς, περιμένοντας να πάρει ο ηγέτης τα πράγματα στα χέρια του. Ή ακόμα θέλοντας να καταλήξουν γρήγορα σε κάποιο αποτέλεσμα, πέφτουν με τα μούτρα σε μια οποιαδήποτε εργασία και οι πιο ενεργητικοί κατηγορούν αυτούς πού συμμετέχουν σε μικρό βαθμό ή και καθόλου. Τελικά, το πρόβλημα στο πρώτο στάδιο είναι ή άρνηση συμμετοχής. Οι συμμετέχοντες πολύ λίγο συνηθισμένοι να μιλούν και να επικοινωνούν, όταν πρόκειται να εκφραστούν, αισθάνονται έναν «τραυματισμό». Δεν επεμβαίνουν και κλείνονται στη σιωπή τους. Ό κύριος τραυματισμός, προέρχεται σ' αυτό το στάδιο, από τη σιωπή του ηγέτη, που αρκείται στο να εκφράζει αυτό πού συμβαίνει, να διευκολύνει την επικοινωνία, χωρίς να επεμβαίνει. Οi παθητικοί συμμετέχοντες θα ήθελαν να αποφασίσει αυτός στη θέση τους, οι υπερβολικά ενεργητικοί να μπουν στην υπηρεσία του, για να υποχρεώσουν τους άλλους να συμμετάσχουν.

Αυτό το στάδιο μπορεί να διαρκέσει αρκετό καιρό. Είναι το πιο επίμονο: βρισκόμαστε μπροστά στη γέννηση και το θάνατο σχεδίων, απραγματοποίητων ή άσχημα διατυπωμένων, σε διαφωνίες πού φαίνεται αδύνατον να υπερπηδηθούν, στην έκφραση μιας αόριστης αγωνίας πού αφορά την αξιολόγηση, την πραγματοποίηση της επικοινωνίας κλπ. Πρέπει να περάσει λίγος καιρός για ν' αρχίσουν οι συμμετέχοντες, ήσυχα και ορθολογιστικά, να σκέφτονται τρόπους οργάνωσης πραγματοποιήσιμους, σταματώντας να ζητούν είτε την επιστροφή στο παραδοσιακό σύστημα, είτε μια οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης πού να ικανοποιεί την ανάγκη τους για δραστηριότητα και να καλμάρει την αγωνία τους……

George Lappasad : «άρθρα για την αυτοδιαχείριση»