Αυτές τις μέρες συμμετέχω, σαν μέλος της ΚΟΕΣ, στις διαδικασίες των δημοτικών συνελεύσεων στην περιοχή μου και τη γειτονική Κορινθία.
Τα πρώτα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μιά μεριά απογοήτευση για την πολύ μικρή συμμετοχή των μελών και φίλων, που κύρια είναι μεγάλης ηλικίας. Οι νέοι είναι ελάχιστοι και οι γυναίκες απούσες. Δεν είναι δυνατόν σε μια οργάνωση που πριν 2 μόλις μήνες ψήφισαν για την εκλογή προέδρου 300 άτομα, να έρχονται τώρα στη δημοτική συνέλευση 10!!! Η απογοήτευση εντείνεται από τον (δυστυχώς αναγκαστικό) χαμένο χρόνο σε κάθε διαδικασία να αφήσουμε τους πολίτες να "πουν τον πόνο τους", να βγάλουν τα εσώψυχά τους, που κρατάνε μέσα τους χρόνια τώρα, που το κόμμα έλειπε από κοντά τους (και δυστυχώς χάσαμε και 3,5 χρόνια παραπάνω). Κι η υπομονή που στελέχη σαν και μένα - νέα στις κομματικές διαδικασίες - πρέπει να δείξουμε μεγάλη, μια και συχνά καλούμαστε να απολογηθούμε για πράγματα που δεν φταίμε (άσχετα αν ο καθένας μας κατά τη γνώμη μου έχει το αντικειμενικό μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί).
Έπρεπε προχτές να κάνω την εισήγηση σε μια δημοτική οργάνωση. Είχαμε φτιάξει με κάποιους συντρόφους έναν οδηγό εισήγησης και διαδικασίας και είχα σκοπό να τον τηρήσω. Ξεκίνησα λοιπόν και κάποια στιγμή, κοιτάζοντας τα πρόσωπα απέναντι μου, είδα ανυπόμονες και "αγριεμένες" φάτσες! Ένοιωσα σαν να τους κοροϊδευα, σαν να μίλαγα σε ανθρώπους που άλλα ήθελαν να ακούσουν και άλλα τους έλεγα. Έκανα μια παύση δευτερολέπτων, πέταξα τα χαρτιά της εισήγησης και τους κοίταξα στα μάτια : " Σύντροφοι καταλαβαίνω ότι γίνομαι βαρετός. Εγω δεν έχω να πω τίποτα άλλο" τους είπα. "Πείτε ότι θέλετε εσείς τώρα". Και εκεί το σκηνικό ανατράπηκε τελείως ...θύμισε περισσότερο καφενείο (έτσι κι αλλιώς μεταξύ μας ήμασταν) , αλλά τουλάχιστον "άναψε" η κουβέντα. Και ήταν και χρήσιμη και για μένα και για αυτούς. Στο τέλος έγινε αντιληπτό, πόσο σημαντική ήταν αυτή η εκτόνωση. Στην πρώτη δική μου παραίνεση "να γίνουμε παραγωγικοί τώρα" , ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι. Μιλήσαμε για τα προβλήματα του χωριού,για το νερό, για τους νέους που φεύγουν στην πόλη, για την ανεπάρκεια της αυτοδιοίκησης και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, για τον αποκλεισμό των πολιτών απο τη λήψη και της παραμικρής απόφασης που τους αφορά.
Η όλη κουβέντα απέδειξε το πόσο σωστό και αναγκαίο είναι να ξαναορίσουμε σαν κύτταρο του κόμματος την οργάνωση βάσης του χωριού και της γειτονιάς. Το πόσο σημαντικό είναι να αποκεντρώσουμε επιτέλους το κόμμα πραγματικά. Να οργανωθούμε εκεί που υπάρχει το πρόβλημα, εκεί που ζούν οι πολίτες, εκεί που γνωριζόμαστε και όχι στον απρόσωπο και μεγάλο δήμο, ούτε στο επίπεδο του Νομού, που για χρόνια υπήρξε το "στεγανό" μεταξύ βάσης και κέντρου και τα τελευταία χρόνια εξελίχθηκε σε "γραφείο εξυπηρέτησης πολιτών" του κάθε νυν, πρώην και μελλοντικού βουλευτή και κομματάρχη.
Αποδείχτηκε επίσης πόσο σημαντικό είναι να σχηματοποιήσουμε οργανωτικά (χαλαρά φυσικά) όχι μόνο τα μέλη αλλά και τους φίλους του κόμματος, και γενικότερα πολίτες που κατά περίπτωση και κατά πρόβλημα συμφωνούν με τις γενικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ, θέλουν τοπικά να συμμετέχουν ώστε να βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος, δεν θέλουν όμως - για δικούς τους λόγους και δικές μας ευθύνες , αλλά αυτό σε αυτή τη φάση πρέπει να γίνει σεβαστό - να συμμετέχουν στις τυπικές κομματικές διαδικασίες. Αυτό θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί μέσα απο τα δίκτυα πολιτών, λειτουργικά αυτόνομες δηλαδή "ομάδες έργου" που τα κοινά θέματα θα τους φέρουν μαζί σε έναν ισότιμο διάλογο και μια κοινή δράση. Δίκτυα που θα αυτο-οργανωθούν, θα αυτο-ρυθμίζονται, θα αυτο-προσδιορίζονται πάνω σε μια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας με το κόμμα ΠΑΣΟΚ.
Θέμα της Κοινωνίας των πολιτών θα μου πείτε, που δεν μπαίνει αναγκαία σε κομματικά καλούπια. Σωστό. Αλλά και θέμα ενός προοδευτικού κόμματος να δείξει ότι σέβεται, ακούει, στηρίζει την Κοινωνία των Πολιτών και όλες τις συλλογικότητες της και συνεργάζεται μαζι της. Ενός κόμματος που θεωρεί αδιαπραγμάτευτο όρο για μια Δίκαιη Κοινωνία την ουσιαστική συμμετοχή του πολίτη με τρόπους που εκείνος επιλέγει δημοκρατικά.
Αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο στοίχημα της ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ, αν θέλει κανείς πραγματικά να ελπίζει στο νέο ξεκίνημα. Είναι αυτό που θα σπάσει τα παραμάγαζα και τους μηχανισμούς, είναι αυτό που θα αλλάξει το ρόλο του πολιτικού, είναι αυτό που θα συμβάλλει στην αυτονομία του πολιτικού συστήματος απο τα μικρά (και είναι κι αυτά δυνατά στις τοπικές κοινωνίες) και τα μεγάλα συμφέροντα.
Για αυτόν τον στόχο προτείνονται συγκεκριμένες (αλλά όχι ξεκάθαρες ) καταστατικές αλλαγές. Δεν θέλω τώρα να συνεχίσω - θα επανέλθω με άλλο ποστ - προτιμώ να ξεκινήσει η κουβέντα και να κατατεθούν και άλλες εμπειρίες και προτάσεις στην ουσία του ζητήματος που είναι η επιστροφή στη βάση, στον πολίτη , στην πολιτική.
Ένα είναι το πρόβλημα που πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουμε (και που δε λύνεται βέβαια πατώντας ένα κουμπί). Στον κόσμο της επαρχίας ειδικά, του χωριού και της γειτονιάς υπάρχει ακόμη η αντίληψη ότι για όλα φταίει το "κέντρο". Παντού ακούμε ακόμη το "αυτοί εκεί επάνω δεν μας ακούνε" ή "πεστε στους μεγάλους μπας και γίνει κάτι" ή "αν το κέντρο δεν αλλάξει δεν γινεται τίποτα".
Αυτή η νοοτροπία πρέπει να ανατραπεί συθέμελα! Αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα. Και αυτό χρειάζεται υπομονή, επιμονή και συμμετοχή.
Το ποστ αναρτήθηκε και στο eforum.gr
Τα πρώτα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μιά μεριά απογοήτευση για την πολύ μικρή συμμετοχή των μελών και φίλων, που κύρια είναι μεγάλης ηλικίας. Οι νέοι είναι ελάχιστοι και οι γυναίκες απούσες. Δεν είναι δυνατόν σε μια οργάνωση που πριν 2 μόλις μήνες ψήφισαν για την εκλογή προέδρου 300 άτομα, να έρχονται τώρα στη δημοτική συνέλευση 10!!! Η απογοήτευση εντείνεται από τον (δυστυχώς αναγκαστικό) χαμένο χρόνο σε κάθε διαδικασία να αφήσουμε τους πολίτες να "πουν τον πόνο τους", να βγάλουν τα εσώψυχά τους, που κρατάνε μέσα τους χρόνια τώρα, που το κόμμα έλειπε από κοντά τους (και δυστυχώς χάσαμε και 3,5 χρόνια παραπάνω). Κι η υπομονή που στελέχη σαν και μένα - νέα στις κομματικές διαδικασίες - πρέπει να δείξουμε μεγάλη, μια και συχνά καλούμαστε να απολογηθούμε για πράγματα που δεν φταίμε (άσχετα αν ο καθένας μας κατά τη γνώμη μου έχει το αντικειμενικό μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί).
Έπρεπε προχτές να κάνω την εισήγηση σε μια δημοτική οργάνωση. Είχαμε φτιάξει με κάποιους συντρόφους έναν οδηγό εισήγησης και διαδικασίας και είχα σκοπό να τον τηρήσω. Ξεκίνησα λοιπόν και κάποια στιγμή, κοιτάζοντας τα πρόσωπα απέναντι μου, είδα ανυπόμονες και "αγριεμένες" φάτσες! Ένοιωσα σαν να τους κοροϊδευα, σαν να μίλαγα σε ανθρώπους που άλλα ήθελαν να ακούσουν και άλλα τους έλεγα. Έκανα μια παύση δευτερολέπτων, πέταξα τα χαρτιά της εισήγησης και τους κοίταξα στα μάτια : " Σύντροφοι καταλαβαίνω ότι γίνομαι βαρετός. Εγω δεν έχω να πω τίποτα άλλο" τους είπα. "Πείτε ότι θέλετε εσείς τώρα". Και εκεί το σκηνικό ανατράπηκε τελείως ...θύμισε περισσότερο καφενείο (έτσι κι αλλιώς μεταξύ μας ήμασταν) , αλλά τουλάχιστον "άναψε" η κουβέντα. Και ήταν και χρήσιμη και για μένα και για αυτούς. Στο τέλος έγινε αντιληπτό, πόσο σημαντική ήταν αυτή η εκτόνωση. Στην πρώτη δική μου παραίνεση "να γίνουμε παραγωγικοί τώρα" , ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι. Μιλήσαμε για τα προβλήματα του χωριού,για το νερό, για τους νέους που φεύγουν στην πόλη, για την ανεπάρκεια της αυτοδιοίκησης και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, για τον αποκλεισμό των πολιτών απο τη λήψη και της παραμικρής απόφασης που τους αφορά.
Η όλη κουβέντα απέδειξε το πόσο σωστό και αναγκαίο είναι να ξαναορίσουμε σαν κύτταρο του κόμματος την οργάνωση βάσης του χωριού και της γειτονιάς. Το πόσο σημαντικό είναι να αποκεντρώσουμε επιτέλους το κόμμα πραγματικά. Να οργανωθούμε εκεί που υπάρχει το πρόβλημα, εκεί που ζούν οι πολίτες, εκεί που γνωριζόμαστε και όχι στον απρόσωπο και μεγάλο δήμο, ούτε στο επίπεδο του Νομού, που για χρόνια υπήρξε το "στεγανό" μεταξύ βάσης και κέντρου και τα τελευταία χρόνια εξελίχθηκε σε "γραφείο εξυπηρέτησης πολιτών" του κάθε νυν, πρώην και μελλοντικού βουλευτή και κομματάρχη.
Αποδείχτηκε επίσης πόσο σημαντικό είναι να σχηματοποιήσουμε οργανωτικά (χαλαρά φυσικά) όχι μόνο τα μέλη αλλά και τους φίλους του κόμματος, και γενικότερα πολίτες που κατά περίπτωση και κατά πρόβλημα συμφωνούν με τις γενικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ, θέλουν τοπικά να συμμετέχουν ώστε να βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος, δεν θέλουν όμως - για δικούς τους λόγους και δικές μας ευθύνες , αλλά αυτό σε αυτή τη φάση πρέπει να γίνει σεβαστό - να συμμετέχουν στις τυπικές κομματικές διαδικασίες. Αυτό θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί μέσα απο τα δίκτυα πολιτών, λειτουργικά αυτόνομες δηλαδή "ομάδες έργου" που τα κοινά θέματα θα τους φέρουν μαζί σε έναν ισότιμο διάλογο και μια κοινή δράση. Δίκτυα που θα αυτο-οργανωθούν, θα αυτο-ρυθμίζονται, θα αυτο-προσδιορίζονται πάνω σε μια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας με το κόμμα ΠΑΣΟΚ.
Θέμα της Κοινωνίας των πολιτών θα μου πείτε, που δεν μπαίνει αναγκαία σε κομματικά καλούπια. Σωστό. Αλλά και θέμα ενός προοδευτικού κόμματος να δείξει ότι σέβεται, ακούει, στηρίζει την Κοινωνία των Πολιτών και όλες τις συλλογικότητες της και συνεργάζεται μαζι της. Ενός κόμματος που θεωρεί αδιαπραγμάτευτο όρο για μια Δίκαιη Κοινωνία την ουσιαστική συμμετοχή του πολίτη με τρόπους που εκείνος επιλέγει δημοκρατικά.Αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο στοίχημα της ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ, αν θέλει κανείς πραγματικά να ελπίζει στο νέο ξεκίνημα. Είναι αυτό που θα σπάσει τα παραμάγαζα και τους μηχανισμούς, είναι αυτό που θα αλλάξει το ρόλο του πολιτικού, είναι αυτό που θα συμβάλλει στην αυτονομία του πολιτικού συστήματος απο τα μικρά (και είναι κι αυτά δυνατά στις τοπικές κοινωνίες) και τα μεγάλα συμφέροντα.
Για αυτόν τον στόχο προτείνονται συγκεκριμένες (αλλά όχι ξεκάθαρες ) καταστατικές αλλαγές. Δεν θέλω τώρα να συνεχίσω - θα επανέλθω με άλλο ποστ - προτιμώ να ξεκινήσει η κουβέντα και να κατατεθούν και άλλες εμπειρίες και προτάσεις στην ουσία του ζητήματος που είναι η επιστροφή στη βάση, στον πολίτη , στην πολιτική.
Ένα είναι το πρόβλημα που πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουμε (και που δε λύνεται βέβαια πατώντας ένα κουμπί). Στον κόσμο της επαρχίας ειδικά, του χωριού και της γειτονιάς υπάρχει ακόμη η αντίληψη ότι για όλα φταίει το "κέντρο". Παντού ακούμε ακόμη το "αυτοί εκεί επάνω δεν μας ακούνε" ή "πεστε στους μεγάλους μπας και γίνει κάτι" ή "αν το κέντρο δεν αλλάξει δεν γινεται τίποτα".
Αυτή η νοοτροπία πρέπει να ανατραπεί συθέμελα! Αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα. Και αυτό χρειάζεται υπομονή, επιμονή και συμμετοχή.
Το ποστ αναρτήθηκε και στο eforum.gr
4 σχόλια:
Στέφανε χαιρομαι που είσαι νέος στις διαδικασίες όπως λές αλλά φαίνεται να έχεις πολιτικό σκελετό κι αυτό μπορώ να το διαπιστώσω απο τον γραπτό σου λόγο γιατί δεν έχω εικόνα σου. Αυτό είναι σημαντικό...γιατί το να είσαι νέος στις διαδικασίες δεν σημαίνει ότι έχεις και πολιτική ραχοκοκαλία χτισμένη μέσα απο την τριβή με τον κόσμο (σε δύσκολους καιρούς) και απο το διάβασμα.
Εχω, ωστόσο, δύο προβληματισμούς γιατί πολύ σωστά τα θέτεις τα ζητήματα:
1.Μετά την εκτόνωση τι; Γιατί έχει σημασία να έχεις έτοιμη τη δράση και μάλιστα να έχεις αρθόα τη συμμετοχή σε αυτή και όχι τους διαχωρισμούς ή τους αποκλεισμούς και
2. Οταν μιλάς για χωριά το καταλαβαίνω...παρά του ο,τι εννοείς μάλλον το καφενείο εξου και η συμμετοχή είναι μικρή και χωρίς εκπροσώπηση νέων, γυναικών, μεταναστών κ.λ.π. είναι συνήθως αυτοί που κρατάνε θερμοπύλες...
κι απο την άλλη όταν μιλάς για γειτονιά...δηλαδή έχει γειτονιές στην Αθήνα που οι άνθρωποι βγαίνουν απο τα σπίτια τους και συνομιλούν
κι αν ναι πόσες είναι αυτές για να μπορέσουμε να τις βρούμε και να επικοινωνήσουμε τις προτάσεις μας και, κυρίως, να ακούσουμε.
Απο το χωριό πάντως φεύγουμε πάντα με την μελαγχολία ότι καλά τα είπαν-αμε αλλά τώρα πάμε πίσω εκεί που όλα θα σχεδιαστούν για αυτούς αλλά χωρίς αυτούς...γιατί τι άλλο είναι αυτό παρά 'χωρίς'αφού οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας και επομένως δεν θα έχει συνέχεια η δράση.
Κάποτε στις οργανώσεις που άνθιζαν σε αυτούς τους τόπους υπήρχε ενδιαφέρον και αθρόα συμμετοχή. Αυτή είναι η ελπίδα...και, δυστυχώς, θέλει ακόμα πολύ χρόνο και φυσικά δράση. Γι' αυτο καλή υπομονή και επιμονή σε όλους. Λιγότερη προβολή ρόλων και πιο συχνή επικοινωνία με τον κόσμο. Συμφωνούμε πιστεύω....
@tractatus
Είμαι ένας 45ρης που έζησε τα 25 πρώτα χρόνια ζωής του στην αθήνα, και έφυγε συνειδητά για καλύτερη ποιότητα ζωής και οικογένειας. Και το πέτυχα.
Είμαι νέος στα κομματικά του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι νεος στην πολιτική. Πέρασα απο τα (εξαιρετικά χρήσιμα) κομματικά σχολειά της αριστεράς στα φοιτητικά μου χρόνια και πήρα εμπειρίες (θετικές και αρνητικές).
Ξαναγύρισα στην πολιτική( αυτό που εγω εννοώ πολιτική) τα τελευταία χρόνια, αφού πρώτα πάτησα γερά στα πόδια μου επαγγελματικά και οικογενειακά, γιατί έτσι πίστευα ότι είναι το σωστό.
Δεν το κρύβω ότι αφορμή γιαυτό ήταν ο ΓΑΠ (ή καλύτερα οι νεες ιδέες του ΓΑΠ περί συμμετοχικής δημοκρατίας, ιδέες που εγώ μελετούσα για δική μου χρήση και γνώση)και εξακολουθεί να είναι και σήμερα.
Σήμερα και για δυο μήνες εξουσιοδοτήθηκα να φέρω σε πέρας μια αποστολή (μέχρι το συνεδριο). Προσπαθώ να την υλοποιήσω όπως θεωρώ σωστότερο και προσπαθώ (και μέσα απο το ιστολόγιο) να δημοσιοποιώ την εμπειρία μου αυτή, χωρίς στρογγυλέματα και μεγάλα λόγια. Προσπαθώ δηλαδή να συμβάλλω σε αυτό που ουσιαστικά πρέπει να αρχίσει μετά το συνεδριο από όλους μας.
για μένα δεν ειναι κάτι καινουργιο, το κάνω χρόνια τώρα στην τοπική μου κοινωνία. Φυσικά κάποιοι σήμερα(κυριως απο το κόμμα) ψάχνουν να βρουν την ιδιοτέλεια μου. Όταν τους λέω ότι δεν υπάρχει τέτοια, όταν τους λέω το πολιτικό συστημα όπως είναι δεν με εκφράζει για να διεκδικήσω κάποια αιρετή θέση, γιατί πολύ απλά δεν έχω λεφτά για πέταμα, τους φαίνεται παράξενο. Όταν τους λέω ότι εγώ είμαι στην πολιτική για να αλλάξω την πολιτική και τους πολιτικούς, με λένε ρομαντικό.
Έτσι είναι η ζωή σήμερα και πρέπει να έχεις βίτσιο τελικά για να ασχοληθείς με τα κοινά. Αυτό λέει η κοινωνία. Αυτό πρέπει να ανατρέψουμε.
Και θα το ανατρέψουμε εκεί που ζει ο πολίτης, εκεί που έχει το πρόβλημα, εκεί που απαιτείται η πρώτη αντιμετώπιση απο τον ίδιο.Και αυτό είναι η γειτονιά και το χωριό. Κι αν το χωριό έχει σήμερα μονο γέρους, κι αν η γειτονιά είναι πια απρόσωπη και με κλειστές πόρτες, κι αυτό πρέπει να το ανατρέψουμε, γιατί αλλιώς δεν έχουμε μέλλον. Και το κυριότερο , δεν θαχουν μελλον τα παιδιά μας!!!
Σε παραπέμπω πάντως και στην συζήτηση που γίνεται στο eforum.gr πανω στο ποστ αυτό και ειδικότερα στο σχόλιο της degreece
Στέφανε, έχουμε παράλληλους βίους με τη διαφορά ότι εγώ ξεκίνησα απο το ΠΑΣΟΚ και επέστρεψα εκεί το 2004 για τους ίδιους λόγους με εσένα. Για την ανατροπή στη γειτονιά και το χωριό χρειάζονται
αποδείξεις και ανθρωπιά κι αυτό είναι μια υπόθεση που δεν γίνεται απο την μια μέρα στην άλλη γιατί σαν κοινωνία κι εμείς ως κόμμα έχουμε χάσει τα αντανακλαστικά μας. Χρειάζεται πρώτα απ 'όλα να αποδείξουμε εμείς μεταξύ μας ότι μπορούμε να παίξουμε μπάλα όχι για προσωπικούς αλλά για συλλογικούς λόγους.
Γι' αυτό το τελευταίο σε παρακαολουθώ στα post που ανεβάζεις γιατί αντι να περιγράφεις τι κάνεις στη ΚΟΕΣ ή στη ΝΟΕΣ ή στο Κλιμάκιο ή γενικότερα να μας λές πώς αναπαράγεται μια καθεστυϊα τάξη που δεν παράγει πολιτικό λόγο και προβληματισμό -απλά καταγράφει συνομιλίες και συναντήσεις- εσύ αναλύεις, δομείς, προτείνει, αναρωτιέσαι και τελικά συνθέτεις. Αυτό το τελευταίο πρέπει να έχεις υπόβαθρο για να το κάνεις αν μη τι άλλο για να δικαιώνεις το ρόλο και όχι απλά να τον διεκπεραιώνεις. Αυτή η διεκπεραίωση της πολιτικής και του επαγγέλματος μας έχει διαλύσει...γι' αυτό μιλώ για ανθρωπιά...απο εκεί ξεκινή η αριστερή πολιτική. Κάνω λάθος;
@Tractatus
Αγαπητή Ελένη , αλοίμονο αν έκανες λάθος!
Όντως προσπαθώ στη κομματική δουλειά που έχω εξουσιοτηθεί να κάνω αυτό το μήνα , να προτάσσω το ανθρώπινο στοιχείο.Και νομίζω ότι είναι εύλογο (πέρα απο απαραίτητο) αυτό! Με ανθρώπους μιλάω και μάλιστα όχι μέσα από ένα χαζοκούτι, ή μια εφημερίδα , ή ακόμη και το blog μου ,αλλά face to face.
Αν ήθελα να κάνω τον στιγνό καθοδηγητή - κατά τα λενινιστικά πρότυπα - θα το έκανα πολύ εύκολα με την εμπειρία που έχω. Το θεωρώ όμως λάθος. Θεωρώ βασική αρχή στην κομματική διαβούλευση την ισοτιμία όλων και τον αμοιβαίο σεβασμό της άποψης. Όπως θεωρώ επίσης σημαντικό την συνευθύνη στις αποφάσεις όλων.
Αυτά - ξέρεις και εσύ - στο ΠΑΣΟΚ χρόνια τώρα είναι άγνωστες λέξεις. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε τελικά να τα βάλουμε στην καθημερινή κομματική λειτουργία, δεν υπάρχει όμως για μένα άλλος δρόμος. Δεν έχουμε μέλλον αλλιώς.
Δημοσίευση σχολίου