" Η χαμένη στιγμή δεν επιστρέφει ποτέ η ίδια. Ξαναγυρίζεις στις ρίζες αλλά αυτές έχουν μετακινηθεί, το έδαφος έχει μετατοπισθεί από σεισμικές δονήσεις. Επιστρέφεις εκεί που ξεκίνησες και βλέπεις το μέρος για πρώτη φορά. Ο δρόμος είναι διαφορετικός. Μπορείς να επιστρέψεις στο μέλλον; Μπορείς να επιστρέψεις στην 3η Σεπτέμβρη του 2010, του 2020; Η' μήπως θα χρειαστεί, θες δε θες, ένα νέο “1909” εκατό χρόνια μετά;
Εδώ και πολύ καιρό σύντροφε το ρολόι μας δεν συγχρονίζεται με το ρολόι της ιστορίας. Χώνεψε το. Ξεκόλλα από ξεπερασμένες συμπάθειες και αντιπάθειες και προχώρα. Μπορείς και μπορούμε."
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ και σχολιάστε : Μπορεί? Μπορούμε?
12 σχόλια:
"Εδώ και πολύ καιρό σύντροφε το ρολόι μας δεν συγχρονίζεται με το ρολόι της ιστορίας. Χώνεψε το..."
Aυτό είναι το πρόβλημα, ...το πρόβλημα είναι ότι αυτό προκαλεί δυσπεψία, και η δισπεψία ... στομαχικές διαταραχές, και η καθημερινή μας "ιστορία" μυρίζει...
Aυτός, εσύ, ίσως και εγώ μπορεί να "μπορέσουμε",....
΄Oσο όμως AΥTOΣ, AΥTOΣ και AΥTOΣ χτίζει, συντηρεί, ωραιοποιεί, το TΕΙXOΣ ο χρόνος μας θα χαθεί, θα κυλήσει, και το ποτάμι του θα μας παρασύρει.
AΥTOΣ, AΥTOΣ και AΥTOΣ έχουν όνομα.
Συμφωνώ απόλυτα με τον ΠΟλις.Αλλωστε αυτό το ρολόι είναι πλέον του 21ου αν δεν κάνω λάθος; Ε, λοιπόν, αυτό δεν μπορεί να δουλεύει με τακτικές του 20ου...άλλωστε αυτοί που κάνουν την αρχή δεν μαζεύουν πίσω απο την πορεία αλλά ηγούνται μπροστά...!
Για μια εικόνα του πως πορεύονται στον 21αι. συγγενείς (;) πολιτικοί χώροι, μια ματιά στον ιστότοπο του εργατικού κόμματος στη Μ.Βρετανία είναι αποκαλυπτική. Προσέξτε τη θεματολογία και την σχεδόν ανύπαρκτη προσωπική προβολή. Μετά ας κάνουμε συγκρίσεις με οικεία μας περιβάλλοντα...
Και όταν ΚΑΙ μπορούμε ΚΑΙ θέλουμε
"δημιουργείται" και το θαύμα!!
Έτσι είναι Ελένη, μόνο που στην χώρα μας, αυτοί που "ηγούνται" είναι οι "σταρ". Ελέω θεού, μέσων ενημέρωσης, χρηματοδοτών, φόρου βλακείας, επετηρίδας, διαπλοκής, διατεταγμένης αποστολής ή οικογενειακώ δικαίω.
Εντωμεταξύ η προϊούσα παρακμή του συστήματος, οι απρόβλεπτοι παράγοντες και η ανεπάρκεια των αδύναμων κρίκων οδηγούν σε μια ενδεχόμενη κατάρρευση εντός ενός εύρους δεκαετίας ή δεκαετιών.
Aυτός ο 21ος αιώνας είναι "αιώνας"
που θα χωρέσει για πρώτη φορά τις πολιτικές, κοινωνικές, τεχνολογικές, επιστημονικές εξελίξεις όλων των άλλων μαζί!!
Oι ΠOΛΙTΙΣMΙKΕΣ εξελίξεις όμως θα απουσιάζουν αναγκαστικά γιατί χρειάζονται περισσότερο χρόνο, και δεν μπορούν να εξελιχθούν ή να προσαρμοσθούν στις ταχύτητες αυτής της εποχής που κυριαρχούνται από το 15λεπτο δημοσιότητας των θνητών, την ασθένεια της οικονομικής, μονομερούς ανάπτυξης(στηριγμένης στην πάση θυσία αύξηση της παραγωγής) και την κατάχρηση των δικαιωμάτων που στρέφονται γύρω από την ατομικότητα (μοναδικότητα) των πολιτών.
Kαλησπερίζοντας και τον αγαπητό Tήλαφο, θέλω να επισημάνω ότι ενώ δεν θαυμάζω τα πολιτικά "επιτεύγματα" των Εργατικών δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με αυτή τη στοιχειώδη διάσταση πολιτικού πολιτισμού που χαρακτηρίζει την ιστοσελίδα τους.
Στα καθ' ημάς, το αριστερό τσιμπιρδόνι του εκάστοτε φωστήρα και ο δεξιός ψάλτης του μοιραίου τίποτα, σε αγαστή συνεργασία με τον καφετζή (και μερικές φορές καφετζού) που εκτελούν χρέη συμβούλων, στην βάση μιας κακώς εννοούμενης και "κάποιου" είδους αλληλεγγύης ..., λιβανίζουν με την ίδια "διακριτικότητα" Πρόσωπα, Mάσκες και Φούσκες.
AΥTOΙ αδυνατούν να υποκρύψουν την αλήθεια για την ποιότητα τους που διαχέεται γύρω τους και στα έργα τους. Aδυνατούν και να επιχειρήσουν την απόκρυψη της, γιατί την αγνοούν.
"Και μη γελάς και μην κλαίς και μη χαίρεσαι
Μη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σαν να φυτεύεις πλατάνια
Μη γίνεσαι ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ
Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα κλεισμένο συρτάρι [...]
Είναι πριόνι θαλασσινό που πετσοκόβει τους γλάρους
Είναι προσκέφαλο μαραγκού είναι ρολόι ζητιάνου
Είναι φωτιά σ' ένα γύφτικο που κοροϊδεύει τις παπαδιές και νανουρίζει τα κρίνα"
Ο Νίκος Γκάτσος έχει πεί πολύ περισσότερα σε πέντε στίχους, απ' ότι άρθρα επί άρθρων πολιτικών μετα-αναλύσεων για τη μετακίνηση του εδάφους.
Αλλά το έδαφος είναι όπως ήταν πάντα: ζωντανό.
@all
παρά το εξαιρετικό των σχολίων και των συμμετεχόντων (για το οποίο και σας ευχαριστώ) δεν αντιλαμβάνομαι ευκρινώς : υπάρχει ελπίς ? ... και πως?
Η ελπίδα θα ξεπηδήσει μέσα από τις επερχόμενες κοινωνικές συγκρούσεις. Όπως και το 1974 και το 1981..
Ελπίδα αγαπητέ Στέφανε αν δεν υπήρχε δεν θα μιλούσαμε...όμως για να προλάβουμε κι εμείς κάτι να δούμε...σαφώς χρειάζεται μια έκρηξη που κι εμείς ακόμα μπορεί να μην την έχουμε ονειρευτεί...κάπως έτσι γίνεται όταν έχεις πιάσει πάτο...με μαθηματική ακρίβεια,άλλωστε.
Επανέρχομαι για να ανταποδώσω την ζεστή καλησπέρα του ΠΟΛΙΣ, που παρέλειψα πριν, και να απαντήσω στην επίμονη ερώτηση του stefan, με αφορμή το παρατιθέμενο απόσπασμα από το άρθρο του Μ.Ανδρουλάκη, που για να αποστασιοποιηθούμε, ας το αντιμετωπίσουμε σαν ένα ιψενικό θεατρικό μονόπρακτο:
Λοιπόν, υπάρχει ελπίδα. Βρίσκεται στην ίδια τη διαπίστωση ότι είμαστε τα δέντρα του δάσους, ότι ο εμπειρικός καλλιεργητής γέρασε και δεν έχει ιδέα τι πρέπει να κάνει γιατί οι παλιές συνταγές του δεν του βγαίνουν και δεν μιλάει πια τη γλώσσα των δέντρων. Η διαπίστωση γεννά την ελπίδα, γιατί ελευθερώνει δυνάμεις που ήταν δέσμιες άλλων προσδοκιών.
Ο καλλιεργητής μονολογεί μπροστά στον καθρέφτη: μιλάει στο είδωλό του σε πρώτο πρόσωπο, αντιμέτωπος για πρώτη φορά με τη μοναξιά του και τη μοίρα που έγραψε ο ίδιος. Τα δέντρα και οι ρίζες έχουν ήδη φύγει προς τη ζωή.
___________________________
Δεν ξέρω πόσο υποκειμενικό είναι, αλλά τον τελευταίο χρόνο αντιλαμβάνομαι μια μεταβολή στο πολιτικό περιβάλλον, και δεν μιλώ για το προσκήνιο: περισσότερος κόσμος, που ήταν στην αφάνεια μιλάει πια ανοιχτά, αμφισβητεί, γράφονται κάθε μέρα και καλύτερα πράγματα στο διαδίκτυο, μια πολιτική αγορά χωρίς πολλά προσχήματα και επιτηδεύσεις γεννιέται. Ακούγονται περισσότερο από ποτέ στα τελευταία 10-20 χρόνια απόψεις για συμμετοχικές διαδικασίες, για αυτονομία, για συνεννόηση πάνω απ' την ιδεολογία. Η τεχνολογία ανοίγει νέους ορίζοντες, στο ζωντανό νέο έδαφος κάνουν τα βήματά τους τολμηροί νέοι χωρίς μνήμες και χρέη να τους βαραίνουν, με οδηγό την καρδιά και το σφρίγος τους. Στο νέο κόσμο υπάρχουν όπως πάντα μαζί, το νέο με το παλιό, το φως με το σκοτάδι, η μουσική με το θόρυβο.
Συγκρίνοντάς το με τα προηγούμενα πολλά χρόνια, ζούμε μια μικρή κοσμογονία.
Υπάρχει ελπίδα.
Νομίζω ότι υπάρχουν δύο ειδών "ελπίδες".
Αντιμετωπίζοντας το ερώτημα του Στέφανου με βάση υποκειμενικά δεδομένα, αισθήματα, επιθυμίες, κατάσταση εγρήγορσης, βιολογικό και ψυχικό σφρίγος κλπ, η αισιοδοξία ή η απαιδιοδοξία μας θα δώσει την "ατομική" μας απάντηση.
Τα μαθηματικά και η στατιστική στη συνέχεια θα αποτιμήσουν τα δεδομένα και ίσως και στη βάση κάποιων εμπειρικών ή επιστημονικών συντελεστών και συναγωγών να καταλήξουν σέ ένα τελικό συμπέρασμα.
Το συμπέρασμα αυτό, για την αριστερά, ή για όσους σκέφτονται έτσι, είναι φαίνεται "νομοτελειακά" θετικό...
Ναι, ένας αριστερός ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ, δίνει περιθώριο, αφήνει ή αποτελεί διέξοδο στην ελπίδα. Παρόλα αυτά, παρά την αξία της, αυτή η ελπίδα δεν αποτελεί ακόμα ούτε αυτόνομο οργανισμό, ούτε μέρος ενός αυτόφωτου, ικανού να επιβιώσει συνόλου. Αυτή η ελπίδα είναι "βλαστοκύτταρο". Μπορεί να επιζήσει γιά κάποιο διάστημα, αλλά απομονωμένη θα...πεθάνει.
Η "άλλη" Ελπίδα, είναι ένα επόμενο στάδιο. Είναι η Ελπίδα που στηρίζεται σε ένα δομημένο συλλογικής ευφυϊας κοινωνικό υπόβαθρο, σε μια υπεραξία παραγωγής, αξιολόγησης και αξιοποίησης ελεύθερης σκέψης (σαν αυτήν που περιγράφει και βλέπει να γεννιέται τελευταία ο Τήλαφος).
Η "άλλη" Ελπίδα, είναι το αποτέλεσμα της "συνωμοσίας" του ήθους και των αξιών, των γνώσεων και των δυνατοτήτων, της δέσμευσης και της απόφασης, του διαλόγου και της πεποίθησης, της εμπειρίας και της συνείδησης.
Είναι η επιλεγμένη και επιλεκτική συλλογική επιθυμία μιας όχι τυχαίας και διαρκώς διευρυνόμενης ομάδας.
Είναι η ΑΦΕΤΗΡΙΑ που συνπαράγεται από τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ, αλλά δεν είναι καθόλου αυτή.
Αυτή η Ελπίδα δεν είναι "μετρήσιμη", επηρεάζεται από πολλά δεδομένα, είναι όμως "ευαίσθητη" και διαθέτει ΠΟΙΟΤΗΤΑ...
Είναι ένα μεταμορφωνόμενο οικοδόμημα που δίνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο εκάστοτε ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.
Να επιχειρήσω να συνοψίσω;
Πιστεύουμε στην ίδια την κρίση περισσότερο απ' ότι σε οποιοδήποτε πρόσωπο ή ομάδα προσώπων.
Δημοσίευση σχολίου