Η μόδα της "σκευωρίας" και το μέλλον των παιδιών μας

Αυτή η ιστορία του ντόπινγκ αθλητών που έχει μπει στη ζωή μας στην ουσία λίγο πριν από το 2000 περίπου και μέχρι σήμερα με απωθεί και με απογοητεύει όχι τόσο λόγω της αρρώστιας κάποιων, στο βωμό της πάση θυσία επιτυχίας και του μεταλλίου, να "σκοτώνουν" και μεταφορικά και κυριολεκτικά τον αθλητισμό στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, αλλά πρώτα και κύρια λόγω του θράσους και της προκλητικής συμπεριφοράς όσων συλλαμβάνονται να παρανομούν, να ισχυρίζονται ότι δεν φταίνε σε τίποτα και είναι "θύματα σκευωρίας"!

Για να ξεκαθαρίσω εξ αρχής τη θέση μου, με απλά λόγια, δεν πιστεύω ότι μπορεί σε νορμάλ συνθήκες αθλητής να τρέχει τα 100μ χωρίς φάρμακα κάτω από 10 δευτερόλεπτα. Θεωρώ πως η πλήρης εμπορευματοποίηση του αθλητισμού τα τελευταία χρόνια και οι μεγάλες επενδύσεις οικονομικών συμφερόντων σε αυτόν, καθιστούν αναπόφευκτο το κάθε μορφής ντόπινγκ. Και από τη στιγμή που και το ολυμπιακό κίνημα αποδέχτηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες τον επαγγελματικό αθλητισμό η ιστορία τελείωσε και όλα πλέον είναι ένα κυνήγι μαγισσών και τίποτα περισσότερο. Το μόνο ίσως που είναι εφικτό είναι οι "κανόνες του παιχνιδιού" να γίνεται προσπάθεια να είναι ίδιοι για όλους, και επομένως όποιος δεν υπακούει, η πάει να το παίξει πιο έξυπνος από άλλους (όπως η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια) να "τιμωρείται" ανάλογα!

Εμείς οι Έλληνες λοιπόν, από τότε περίπου που αναλάβαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, πήγαμε να το παίξουμε πιο έξυπνοι από άλλους. Δυστυχώς όμως για κακή μας τύχη μας "συνέλαβαν". Και εκεί άρχισε το κακό, διότι ποτέ δεν παραδεχτήκαμε ότι σφάλαμε. Και έτσι μπήκαμε στο μάτι του κυκλώνα αυτών που αποφασίζουν.

Φυσικά δεν αναφέρομαι στους επώνυμους αθλητές και αθλήτριες που είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν και αυτοί την ευθύνη τους κύρια απέναντι στην νέα γενιά και στα πρότυπα που προσφέρουν! Αναφέρομαι σε όλο αυτό το βρώμικο κύκλωμα παραγόντων του Ελληνικού Αθλητισμού, αυτό το κύκλωμα που ελέγχει όλες τις ομοσπονδίες, τα σωματεία και όλους τους υπόλοιπους υποστηρικτικούς τομείς του αθλητισμού. Και φυσικά τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του αθλητισμού.

Για ρίξτε μια ματιά γύρω μας ... ποιοι είναι αυτοί που διοικούν τον αθλητισμό στη χώρα μας? Ποιο είναι το πραγματικό επάγγελμα τους? Πόσα Σωματεία σφραγίδες υπάρχουν για να επιβιώνουν κάποιοι πρόεδροι ομοσπονδιών? Πόσες φορές καταστρατηγείται ο ισχύων αθλητικός νόμος για να βολεύονται διάφοροι παράγοντες? Πόσοι από αυτούς, εκμεταλλευόμενοι επιτυχίες, πέρασαν στην πολιτική σκηνή? Ποιος είναι ο επικεφαλής της Ελληνικής Αποστολής στο Πεκίνο? Γιατί πρέπει να είναι ο άνδρας της Υπουργού Εξωτερικών? Και πώς βγήκε πρόεδρος της ομοσπονδίας του?

Αλλά για να γυρίσω στο θέμα μου, αυτό που με ενοχλεί σαν πολίτη αφάνταστα, είναι ότι κανείς και ποτέ σε αυτή τη χώρα δεν αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί, ακόμη και όταν αποδεδειγμένα έχει παρανομήσει.

Κανείς μα κανείς!

Όλοι μα όλοι είναι θύματα σκευωρίας άλλων σε βάρος τους!

Πάντοτε αυτός που συλλαμβάνεται είναι θύμα και κάποιος άλλος ο θύτης που ποτέ μα ποτέ δεν τιμωρείται!

Κατά τα λοιπά όλοι έχουμε "εμπιστοσύνη στην ελληνική ανεξάρτητη δικαιοσύνη" !

Αυτή η "μόδα της σκευωρίας" έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας από την εποχή του '89 και του σκανδάλου Κοσκωτά! Κι αν τότε υπήρξε πραγματικά ως ένα βαθμό μια πολιτική σκευωρία σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου (και μόνο!!!), τα τότε γεγονότα και η αδυναμία (?) της δικαιοσύνης να αποδείξει το παραμικρό, έχει κάνει πλέον στις μέρες μας κανόνα κανείς να μην παραδέχεται την ενοχή του σε κάτι που κατηγορείται!

Φυσικά το τεκμήριο της αθωότητας είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του κάθε πολίτη, αλλά εδώ μιλάμε για κοροϊδία! Για ρωτείστε γύρω σας τον οποιονδήποτε πόση εμπιστοσύνη έχει πλέον στις δικαστικές αρχές? Για ρωτείστε πόσοι θεωρούν ότι πολλοί επώνυμοι μπαίνουν στην πολιτική για να έχουν τη δυνατότητα να παρανομήσουν αλλά και για να αποκτήσουν ασυλία από κάθε είδους κατηγορία? Δε λέω ότι έτσι είναι τα πράγματα, αλλά ποια είναι η εντύπωση των πολιτών!

Εξηγείστε μου σας παρακαλώ από που αντλεί το θράσος αυτός ο κύριος Σεβαστής του ΣΕΓΑΣ να μιλάει έτσι σήμερα? Από που αντλεί και ο προκάτοχος του κ.Μολυβάς? Γιατί οκ. Κυριακού το παίζει υπεράνω και κατηγορεί όλους τους άλλους? Γιατί ο υφυπουργός αθλητισμού είναι και αυτός υπεράνω κάθε ευθύνης και "φταίει το παρελθόν"? Ο κ. Λιάνης που είναι? Ο κ. Σγουρός? Γιατί δε μιλάει, τώρα που έγινε αντιπρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας άρσης βαρών? Ο κ. Φλωρίδης μπορεί να μας πει γιατί δε στέριωσε στο υπουργείο αθλητισμού?

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν στον Ελληνικό Αθλητισμό είναι ένα μικρό μέρος αυτών που συμβαίνουν γενικότερα στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Η ιστορία της Χαλκιά και των υπολοίπων δεν διαφέρει σε τίποτα με την ιστορία του Παυλίδη, ή των κουμπάρων, η των υποκλοπών, η του Τσιτουρίδη, η του Ζαχόπουλου, και όλων όσων προηγήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια! Οι ιδιοι άνθρωποι, οι ίδιες λογικές, το ίδιο θράσσος , η ίδια απαξίωση του πολίτη και της κοινωνίας ενυπάρχει σε όλα αυτά τα γεγονότα!

Και το χειρότερο βεβαια είναι ότι κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη , ούτε κατ' ελάχιστον. Όλοι δε αυτοί που φωνάζουν για "κάθαρση" είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές γιατί πολύ απλά είναι και αυτοί μέρος του προβλήματος και άρα σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λύση του!

Η ελληνική κοινωνία λοιπόν νοσεί σε όλες τις πτυχές της και ο αθλητισμός, ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός, δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Μη μας ξαφνιάζουν λοιπόν τα φαινόμενα που ζούμε! Το θέμα είναι πως, σαν πολίτες θα αντιδράσουμε, πως θα προστατέψουμε (και) τον αθλητισμό στο πρώτο επίπεδο του που είναι πρώτα και κύρια το σχολείο και τα ερασιτεχνικά σωματεία. Πως θα βρούμε τις φόρμουλες να στηριχτεί αυτός ο αθλητισμός, τόσο από την πολιτεία που σήμερα τον αγνοεί προκλητικά, όσο και από ιδιωτικά συμφέροντα (μέσα από προγράμματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης) με συγκεκριμένους όμως κανόνες.

Πως θα μπορέσουμε με απλά λόγια να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα να κάνουν πράξη το "νους υγιής εν σώματι υγιή" των προγόνων μας.

Για όσους δεν αντιλαμβάνονται, αυτή η προσπάθεια, εκτός από θέμα παιδείας, είναι και εξόχως πολιτική πράξη! Αυτά είναι -επιτέλους- πολιτική σήμερα! Όπως και το νερό που πίνουμε (η δεν θα πίνουμε σύντομα), όπως και η μείωση των εκπομπών ρύπων στο περιβάλλον, όπως η ανάκτηση φυσικών πόρων από την ανακύκλωση των σκουπιδιών, όπως και πολλά άλλα ασήμαντα και μικρά για κάποιους!

Ας το πάρουμε όλοι χαμπάρι!

Πολιτική πράξη σήμερα είναι αποκλειστικά και μόνο η αδιάκοπη μάχη για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μας, που για πρώτη φορά στη γνωστή ανθρώπινη ιστορία δεν είναι εξασφαλισμένο, γιατί όλοι αυτοί που μας υπόσχονται να το εξασφαλίσουν, δεν είναι ικανοί να το κάνουν!