Περι κρατικών αυτοκινήτων

Στην επικαιρότητα της ημέρας η αναμενόμενη εξαγγελία Ραγκούση περί περιστολής των λεγόμενων "κρατικών αυτοκινήτων". Ναι, αυτών με την πορτοκαλί πινακίδα και τα προκλητικά αρχικά ΚΥ (κοινωνικών υπηρεσιών) αλλά όχι μόνο!

Κατά κάποιους αυτά είναι 40.000 ! Κατ' άλλους 60.000! Εδώ ήδη υπάρχει ένα πρόβλημα! Ολόκληρο ελληνικό κράτος εν έτει 2009 και δεν μπορεί να μας πει με ασφάλεια, πόσα είναι τα κρατικά αυτοκίνητα! Και ποια συμπεριλαμβάνει σε αυτά! Είναι π.χ. μέσα σε αυτά και τα ασθενοφόρα? Ή τα περιπολικά? Είναι αυτά της τοπικής αυτοδιοίκησης? Είναι τα στρατιωτικά? Άρα το πρώτο πρόβλημα θα ήταν να δημοσιοποιηθούν επακριβώς γιατί ακριβώς μιλάμε.

Το δεύτερο που πρέπει να αξιολογήσουμε είναι την αδυναμία ελέγχου χρήσης. Λέγεται π.χ. ότι η δαπάνη καυσίμων αυτών των αυτοκινήτων ξεπερνάει τα 220 εκ ευρώ, ενώ θα έπρεπε να είναι κάτω από 100! Μεγάλο φαγοπότι όπως καταλαβαίνετε, και αυτό γίνεται χρόνια τώρα. Και δεν συζητάμε για κόστος χρήσης και συντήρησης, όπου επίσης γίνεται πανηγύρι!

Το τρίτο σημαντικό είναι να αξιολογηθεί το κατά πόσο χρησιμοποιείται το σωστό όχημα στην σωστή υπηρεσία. Και εδώ ...το χάος. Βλέπεις ξαφνικά τον μέσο υπάλληλο μιας νομαρχίας να χρησιμοποιεί μια BMW 520, όπως στην φωτογραφία, και μάλιστα παλιάς τεχνολογίας (μια και κάποιος ανώτερος αξιωματούχος της ... πέταξε τα μάτια για κάνα χρόνο και μετά την παράτησε, για να πάρει το καινούργιο μοντέλο). Βλέπεις συχνά λάθος ή υπερβολικής αξίας αυτοκίνητα σε λάθος χρήση. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει προδιαγραφή χρήσης αυτοκινήτων και κάθε αξιωματούχος παίρνει όχημα όχι ανάλογα με τις ανάγκες του αλλά ανάλογα με τα λεφτά που εξασφάλισε από τον κολλητό του στην κυβέρνηση.

Το τέταρτο και τελευταίο είναι η σχεδόν πλήρης άρνηση των κρατικών υπαλλήλων , των αιρετών και των λοιπών αξιωματούχων να ...συμφιλιωθούν με νέες αντιρρυπαντικές τεχνολογίες. Έπρεπε να γίνει πρωθυπουργός ο ΓΑΠ για να δούμε υβριδικό αυτοκίνητο να μπαίνει στο Μαξίμου, ενώ είναι γνωστή η σχεδόν καθολική άρνηση των βουλευτών να αντικαταστήσουν τις ενεργοβόρες μερσεντές τους με υβριδικά αυτοκίνητα.

Όλα τα παραπάνω και κάποια ακόμη, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το θέμα δεν είναι απλά  "κόβω τα κρατικά αυτοκίνητα" και καθάρισα με 450 εκ. ευρώ, γιατί εγώ είμαι βέβαιος ότι το ελληνικό δαιμόνιο θα βρει τρόπους να ξανασπαταλήσει λεφτά σε έξοδα μετακινήσεων και μάλιστα ίσως πιο ανεξέλεγκτα. Άσε που το κόστος απόσυρσης είναι και αυτό σημαντικό.

Το ζήτημα είναι να μπουν κανόνες και να σχεδιαστεί και υλοποιηθεί ελεγκτικός μηχανισμός. Και μην γυρίσει και πει κάποιος "μα αυτό είναι πολύ δύσκολο". Δεν είναι φίλοι μου καθόλου δύσκολο. Ας ρωτήσει κάποιος μια μεγάλη ελληνική εταιρεία πως διαχειρίζεται τον στόλο των αυτοκινήτων της. Μέσω μιας συμφωνίας με μια εταιρεία μακροχρόνιας μίσθωσης και με ένα σύστημα καταγραφής μετακινήσεων που μπορεί να περιλαμβάνει μέχρι και σύστημα GPS, μπορείς να γνωρίζεις ανα πάσα στιγμή  πως και που κινείται ένα όχημα. Και επομένως να υπολογίσεις με σχετική ακρίβεια τη δαπάνη χρήσης του.

Μπορεί να το κάνει και το κράτος αυτό? Γιατί όχι ? Όπως μπορεί και να υποχρεώσει τη χρήση υβριδικών αυτοκινήτων και μέσα από μαζικές παραγγελίες και διαγωνισμούς να πετύχει και καλύτερες τιμές. Το έκανε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και βγήκε κερδισμένο!

Επομένως κανόνες ίδιους για όλους(και ανάλογα με τις ανάγκες)  και σύγχρονο σύστημα ελέγχου είναι τα δυο βασικά θέματα. Και αν αυτά - ιδίως το δεύτερο- δεν είναι εφικτά απευθείας από το κράτος, ας επιλέξουν μια συνεργασία με ιδιωτικό φορέα. Σίγουρα το κόστος θα είναι μικρότερο. Αρκεί να μην στηθεί η δουλειά για να την πάρει ο ... Κοπελούζος  ή ο Σφακιανάκης (τα ονόματα είναι τυχαία). Γιατί και εκεί πρόβλημα έχουμε στην Ελλάδα.