Η κρίση του περιβάλλοντος, η ανάπτυξη μιας νέας στάσης απέναντι στις ανθρώπινες ανάγκες και η ανάδειξη νέων αναγκών, έχουν φέρει στο προσκήνιο τόσο της πολιτικής όσο και της οικονομίας, ζητήματα που αφορούν το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής.
Η πρώτη φάση αντίδρασης της οικονομίας και της πολιτικής ήτανε μια αντίδραση θεσμοθέτησης και μια αμυντική στάση. Όμως τώρα έχουμε περάσει σε μια πιο ενεργητική φάση όπου η κρίση αυτή και οι νέες ανάγκες δίνουν ευκαιρίες αποτελούν ένα πεδίο ανάπτυξης πρωτοβουλιών και απελευθερώνουν νέες δυνάμεις.
Αυτό είναι ένα τοπίο για μια νέα επιχειρηματικότητα και οι παράγοντες διαμόρφωσης αυτού του πεδίου, βρίσκονται πια και μέσα στην ίδια την αγορά και μέσα στο περιβάλλον της. Υπάρχει – ας το πούμε μεταφορικά - μια ορχήστρα νέων επιχειρηματικών οριζόντων που έρχεται να απαντήσει τόσο στην κρίση του κοινωνικού και του περιβαλλοντικού κόστους της οικονομίας όπως επίσης και στην κρίση των πολιτιστικών αξιών.
Κανείς σήμερα δεν μπορεί πλέον να αμφισβητήσει ότι η ποιότητα ζωής συνάδει με την ποιότητα και την προστασία του περιβάλλοντος – αυτό είναι για παράδειγμα εμφανές και από την εξέλιξη των αξιών γης - και βέβαια συνάδει και με τον πολιτισμό.
Οι νέες ανάγκες που είναι συναφείς με την νέα ζήτηση είναι συνυφασμένες με τα νέα επαγγέλματα, με τα επαγγέλματα της πράσινης οικονομίας, της αειφορικής ανάπτυξης, με τα κοινωνικά και πολιτιστικά επαγγέλματα που έρχονται να καλύψουν την κοινωνική συνοχή και να ανοίξουν τους ορίζοντες για μια νέα ποιότητα ζωής και που υποστηρίζονται τελικά από τον ρόλο της ευαισθητοποίησης, της πληροφορίας και της γνώσης, και οδηγούν σε μια διεύρυνση τελικά της νέας ζήτησης σε ένα ανατροφοδοτούμενο κύκλο ποιότητας και προοπτικών.
Ποια είναι η βάση και ο πυρήνας τελικά αυτής της νέας επιχειρηματικότητας; Πρέπει να απαντήσουμε σαν κοινωνία στα εξής μεταξύ άλλων κυρίαρχα ερωτήματα:
1. Μπορούμε να θέσουμε την καλλιέργεια της επιχειρηματικής κουλτούρας ως το νέο εθνικό στρατηγικό στόχο?
2. Μπορούμε να αναδείξουμε την επιχειρηματικότητα ως τη νέα κοινωνική αξία, ικανή να παράξει κοινωνικό πλούτο και να δημιουργήσει νέα εργασία, έτοιμη να λογοδοτήσει και να αναλάβει την ευθύνη της έναντι του κοινωνικού συνόλου?
3. Μπορεί τελικά η επιχειρηματικότητα να είναι ο νέος ελκυστικός τόπος συνάντησης της δημιουργικής έκφρασης, της καινοτομίας, της επιστήμης και των ριζοσπαστικών εφαρμογών της?
4. Και επειδή εκτός από επιχειρηματίες είμαστε και δημοκράτες και σοσιαλιστές, μπορούμε επιτέλους να θέσουμε ως πολιτική προτεραιότητά μας την ανασύσταση και επαναοριοθέτηση του κατακερματισμένου, αναποτελεσματικού και δημοκρατικά μη νομιμοποιημένου δημόσιου χώρου, με στόχο τη ριζοσπαστική αλλαγή της κοινωνικής πραγματικότητας? Μιας πραγματικότητας που συντηρεί το μοντέλο της ιδιώτευσης και αναχαιτίζει τον προοδευτικό κοινωνικό μετασχηματισμό?
Εγώ λέω ΝΑΙ ! Μπορούμε! Αλλά λέω και κάτι άλλο! Αν δεν το κάνουμε θα συνεχίσουμε να κλωθογυρίζουμε σε έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο χρεών, ελλειμμάτων και μνημονίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου