Η “νέα φτώχια” κτυπάει την πόρτα μας

Ακούγεται ίσως παράλογο αλλά δυστυχώς, η φτώχεια απειλεί τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, περισσότερο απ’ όσο έχουν ήδη υποψιαστεί. Κι αυτό γιατί, συνηθίζουμε να θεωρούμε ότι τα γεγονότα που απειλούν τους «άλλους» αργούν να έλθουν σ’ εμάς ή δεν μας αφορούν …μέχρι βέβαια τη στιγμή που θα χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα.

Τελευταίοι στους μισθούς αλλά και στην αγοραστική δύναμη, πρώτοι στην ανεργία, κυρίως στους νέους και τις γυναίκες, ανάμεσα στους Ευρωπαίους εταίρους μας, οι Έλληνες πολίτες καθημερινά εισπράττουμε γενικόλογες και, σχεδόν πανομοιότυπες για όλα τα ζητήματα, υποσχέσεις από έναν καθ’ όλα μόνο στις αισιόδοξες διαπιστώσεις του, Πρωθυπουργό της χώρας.

Ο δήθεν «ανθρωποκεντρικός» σχεδιασμός της “νέας διακυβέρνησης”, ουδόλως φαίνεται να υπολογίζει τις θλιβερές «πρωτιές» της χώρας, ούτε καν την οικονομική κατάσταση των μικρομεσαίων, των μισθωτών και των συνταξιούχων. Οι απώλειες του εισοδήματος, με το πρόσχημα της αύξησης της τιμής του πετρελαίου, γίνονται φορολογικά έσοδα στα ταμεία του Κράτους και κέρδος στα ταμεία των μεγαλοεργοδοτών.

Χωρίς περιστροφές, όπως θα έλεγε και ο Πρωθυπουργός, στην πράξη η κυβέρνηση της Ν.Δ. με την μέθοδο του κατ’ αποκοπήν ψεύτη, εφαρμόζει τα αντιλαϊκά της μέτρα σε βάρος των αδυνάτων, τη στιγμή μάλιστα που, στις προεκλογικές της καμπάνιες, υποσχόταν ακριβώς το αντίθετο. Όμως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια κτυπάει το σύνολο της κοινωνίας.

Το «έτος ανταγωνιστικότητας», το 2005, αλλά και το 2006, έχει μετατραπεί σε έτος απολύσεων εκατοντάδων εργαζομένων από επιχειρήσεις που μετακινούνται κάπου στα Βαλκάνια ή κλείνουν, χωρίς μάλιστα να εξασφαλίζουν στους εργαζόμενους τη στοιχειώδη κάλυψη που οφείλουν, δημιουργίας και αύξησης ανισοτήτων στο εισόδημα των μισθωτών και των συνταξιούχων, χαμένων επενδυτικών ευκαιριών.

Και έπονται και άλλα…Γι’ αυτό η φτώχεια πλησιάζει επικίνδυνα όλους και, φυσικά, κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικές τάξεις.

Μέσα σε αυτό το σύστημα διακυβέρνησης, όπου οι ανισότητες αυξάνονται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα ανάμεσα στους κατέχοντες και μη κατέχοντες, είναι φυσικό θα έλεγα, ν’ αναπαράγονται φαινόμενα παθητικότητας και αδιαφορίας τόσο απέναντι στον Άνθρωπο όσο και στο Περιβάλλον.

Καθισμένοι μπροστά στην οθόνη του μικρόκοσμού μας, έχουμε τη δυνατότητα ν’ αλλάζουμε το κακό με το χειρότερο και ν’ ανακουφιζόμαστε, ενώ κοιτάμε ως παρατηρητές, ακραίες καταστάσεις που συμβαίνουν σε ανθρώπους σαν κι εμάς, αλλά μακριά, κατά την άποψή μας.

Ξεχνάμε ότι το φυσικό φαινόμενο της «Κατρίνα» στην Ν. Ορλεάνη αποκάλυψε μια σειρά από κοινωνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά και πολιτικά ζητήματα που ζητούν άμεσα απαντήσεις για μια χώρα μάλιστα αναπτυγμένη, όπως είναι οι Η.Π.Α..

Ξεχνάμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι στις νότιες παρυφές της Σαχάρας βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με την πείνα και με την έσχατη ένδεια.

Ξεχνάμε ή προσπερνάμε γρήγορα, αλλάζοντας θέμα ίσως, τις τραγωδίες με αιχμή τον ρατσισμό στην Γαλλία.

Ξεχνάμε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ, εν ονόματι της ευνομίας της Δύσης, συνεχίζεται και κανείς δεν ασχολείται με αυτό παρά μόνο όταν η τρομοκρατία χτυπά τη πόλη που σπουδάζουν τα παιδιά μας.

Ξεχνάμε τόσο που και η απειλή πυρηνικής επίθεσης στο Ιράν ,που τόσο φυσιολογικά δεν απέκλεισε ο “πλανητάρχης”, μας φαίνεται κι αυτή μακρινή και δεν μας αγγίζει.

Ξεχνάμε ότι, ο Πλανήτης είναι ένας και όχι περισσότεροι και πάνω σε αυτόν θα ζήσουν οι επόμενες γενιές, τα παιδιά μας , τα εγγόνια μας .

Αναρωτιέμαι αυτή την Ελλάδα θέλουμε ; ΄Η μήπως περιμένουμε τη φτώχεια να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα για ν’ αντιδράσουμε;

Τα περιθώρια στενεύουν και οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι» κάποτε θα τελειώσουν.

Πότε θα είμαστε έτοιμοι, ώς Έλληνες Πολίτες αλλά κυρίως ως Πολίτες του Κόσμου, ν’ αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες , να αντιληφθούμε και να δράσουμε , γιατι απλά όσα συμβαίνουν μας αφορούν;

Πρώτη δημοσίευση : diablog.gr