Αυτή η ιστορία με την αναπλήρωση των χαμένων διδακτικών ωρών στα δημοτικά σχολεία, μετά τη λήξη της απεργίας διαρκείας και όλο αυτό το μπαράζ συνεδριάσεων , δηλώσεων κάθε τυχάρπαστου και ανεύθυνου και των διαβουλεύσεων μεταξύ αναρμόδιων για να λυθεί το “δήθεν” σοβαρό πρόβλημα που έχει προκύψει, με έχει βγάλει απο τα ρούχα μου. Νομίζω πως και η υποκρισία έχει τα όρια της. Και επειδή δεν τοποθετήθηκα σε όλη τη διάρκεια της απεργίας, σεβόμενος σαν πολίτης αλλά και γονιός, το δίκαιο αγώνα των δασκάλων, νομίζω πως τώρα πρέπει να λεχθούν κάποια πράγματα με το όνομά τους.
Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά γιατί τόση πρεμούρα για την αναπλήρωση των ωρών τώρα, όταν καθε χρόνο, εδώ και δεκαετίες, χάνονται χιλιάδες ώρες απο έλλειψη διδακτικού προσωπικού, απο διορισμούς και αποσπάσεις που αντί να γίνουν το καλοκαίρι, γίνονται τον Γενάρη. Δεν καταλαβαίνω την πρεμούρα όταν σχολεία δεν λειτουργούν γιατί βάφονται ή απολυμαίνονται. Δεν καταλαβαίνω γιατί η πρεμούρα όταν μοναδικό κριτήριο πρόοδου μιας σχολικής χρονιάς είναι αν βγάλαμε την εγκεκριμένη ύλη ή όχι, πραγμα το οποίο 9 στις 10 περιπτώσεις, στα Δημοτικά τουλάχιστον, δεν γίνεται.
Και καλά για το υπουργείο παιδείας δεν τίθεται θέμα. Το δήθεν ενδιαφέρον του είναι για καθαρά μικροπολιτικούς και επικοινωνιακούς λόγους. Αλλά οι δάσκαλοι;
Αναγκάζομαι να θυμήσω κάποια πραγματα που έχουν σχέση και με κάποια από τα αιτήματα της απεργίας.
Θα θυμίσω λοιπόν ότι τα σεμινάρια για τα καινούργια βιβλία δεν έγιναν το καλοκαίρι μέσα στην τρίμηνη άδεια, αλλά στο τέλος της προηγούμενης και στην αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, με αποτέλεσμα χάσιμο ωρών διδασκαλίας. Πρώτο φάουλ κατά τη γνώμη μου.
Θα θυμίσω επίσης ότι ανάμεσα στα αιτήματα των δασκάλων υπήρχε και η κατάργηση της υποχρεωτικής εφαρμογής της “ευέλικτης ζώνης” στα δημοτικά σχολεία. Προσπάθησα να μιλήσω με πολλούς δασκάλους στην περιοχή μου και να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσαν με αυτό το αίτημα. Ειλικρινά δεν πήρα σαφή απάντηση από κανέναν, παρα μόνον ότι η συγκεκριμένη ζώνη τους επιφορτίζει με επιπλέον δουλειά κάθε χρόνο, την οποία δεν θέλουν ή δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας. Προσωπικά θεωρώ ότι η “ευέλικτη ζώνη” είναι ό,τι πιο προοδευτικό υπάρχει σήμερα, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, και όχι μόνο δεν πρέπει να καταργηθεί αλλά πρέπει να επεκταθεί και να αναλυθεί περισσότερο σε επίπεδο σχολικής μονάδας και τοπικής κοινωνίας.
Το αίτημα αυτό έρχεται σήμερα, μαζί με τον περιορισμό των εκδρομών και των διακοπων, να προταθεί σαν λύση για την αναπλήρωση των ωρών που χάθηκαν. Δηλαδή πάμε απο το παράθυρο να περάσουμε ότι δεν πέρασε απο την πόρτα; Δεύτερο φάουλ, για να μην πω πέναλντυ και αποβολή!!!
Γιατί δεν είναι λύση δηλαδή ο περιορισμός της ύλης των θρησκευτικών και της ιστορίας κατά δύο μήνες; Έτσι κι αλλοιώς τα παιδιά θα τα ξανακούσουν και στο Γυμνάσιο σε μεγάλο βαθμό. Είναι ποτέ δυνατόν να κόβουμε απο τα παιδιά του Δημοτικού το δημιουργικό κομμάτι της διδασκαλίας και τον ελευθερο χρόνο τους και να τα φορτώνουμε με παπαγαλίες και ανούσια κείμενα;
Και τέλος πάντων όποια και να είναι τελικά η λύση, ποιός πιστεύει ειλικρινά ότι είδικά για τα παιδιά της πρώτης δημοτικού αναπληρώνεται πραγματικά και ουσιαστικά η πρώτη επαφή τους με το σχολείο και τη μάθηση με ρυθμίσεις τύπου “καθήστε μια ώρα παραπάνω στο σχολειο” ή ” δεν θα πάμε σήμερα εκδρομή να γνωρίσουμε τα μνημεία και την ιστορία της πόλης μας” , αλλά με προσταγές του τύπου “σήμερα θα έρθει ο παπας να μας εξομολογήσει” ή “το πρόγραμμα σήμερα έχει θεία κοινωνία”;
Δεν θα προχωρήσω παραπέρα γιατί πραγματικά θλίβομαι σαν πολίτης και σαν γονιός. Και θλίβομαι γιατί για μια ακόμη φορά κάποιοι κοιτάνε το δένδρο και χάνουν το δάσος. Και για όσους το αμφισβητούν αυτό , να θυμήσω προηγούμενο άρθρο μου στις 14 Ιουνίου όπου προέβλεπα ότι το “δάσος” πάει περίπατο. Η αναβολή της συζήτησης του Νομοσχεδίου για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και του άρθρου 16 του Συντάγματος είναι η τρανή απόδειξη γι αυτό. Οι δε απειλές της κόμισας Μαριέττας περί παραίτησης αλλά και η “σιωπή” της αντιπολίτευσης απλά ενισχύουν αυτή την εκτίμηση. Ότι το θέμα ΠΑΙΔΕΙΑ σε όλο του το μεγαλείο ξαναμπαίνει στις καλένδες και μια ακόμη ευκαιρία χάνεται.
Ειδικότερα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση φαίνεται πως οι “άρχοντες” προτιμούν ένα καθεστώς χωρίς κανόνες και έλεγχο, τύπου ιδιωτικής τηλεόρασης και ραδιοφώνου , όπου ο καθένας είναι ταυτόχρονα ανεξέλεγκτος αλλά και όμηρος του εκάστοτε έχοντος την εξουσία και τούμπαλιν.
Πρώτη δημοσίευση : diablog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου