Ο Σαρκοζί είναι πιο επικίνδυνος απο τον Λεπέν.

Ο πρώτος γύρος των γαλλικών εκλογών δεν έκρυβε αυτή τη φορά εκπλήξεις.

Δεν έκρυβε πρώτα από όλα εκπλήξεις για τους δημοσκόπους. Μια νέα τους αποτυχία και στην Γαλλία θα οδηγούσε σε πλήρη απαξίωση έως χλευασμό τη δουλειά τους. Η παρτίδα όμως σώθηκε.

Δεν έκρυβε εκπλήξεις για τη συμμετοχή. Οι Γάλλοι , όπως και στο δεύτερο γύρο των προηγούμενων προεδρικών εκλογών προσήλθαν μαζικά στις κάλπες, δείγμα θετικό αλλά και αντιφατικό, όταν 4 στους 10 αποφάσισαν μπροστά στην κάλπη και πάντως όχι ψηφίζοντας θετικά.

Δεν έκρυβε τέλος εκπλήξεις και για τα ποσοστά των κομμάτων. Παρότι οι αναλύσεις λένε πως οι ψηφοφόροι αποφάσισαν τι θα ψηφίσουν, σαν να έπαιζαν sudoku, δια της εις άτοπον απαγωγής, παρόλα αυτά ψήφισαν μάλλον λογικά. Οι δύο μεγάλοι πόλοι της δεξιάς και της αριστεράς συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους και βρίσκονται συντεταγμένοι - ήδη από τα πρώτα λεπτά μετά το κλείσιμο της κάλπης - απέναντι στο δεύτερο γύρο με ποσοστά 42% και 36% αντίστοιχα.

Και μένει τώρα , με βάση τις αναλύσεις να αποφασίσει ο λεγόμενος "μεσαίος χώρος" που θα έλεγε και ο φίλτατος κ.Λούλης, που πήρε ένα 18,5%. Και οι αναλυτές λένε με βεβαιότητα σχεδόν, ότι το αποτέλεσμα θα είναι άνετη νίκη του Σαρκοζί με 54-46. Θα είναι όμως τόσο απλά και ξεκάθαρα τα πράγματα?

Ας αναφέρουμε κατ'αρχήν μερικά σημαντικά δεδομένα :

• Για πρώτη φορά στη Γαλλία μετά τον πόλεμο η παραδοσιακή δεξιά εμφανίζεται στο πρόσωπο του Σαρκοζί με τόσο ακραίες και προπάντων εξαιρετικά φιλοαμερικανικές θέσεις , και μάλιστα από έναν εκπρόσωπο της γενιάς Baby Boom. Ο Νικολά Σαρκοζί φιλοδοξεί να γίνει ο Bush της Ευρώπης. Κατά πόσο αυτό είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό από την γαλλική και γενικότερα ευρωπαϊκή κουλτούρα θα το δείξει το μέλλον.
• Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ ξεπέρασε - με παλινδρομήσεις είναι γεγονός - τις "τρικλοποδιές" που τις έβαζε το ίδιο της το κόμμα και έφτασε σε ένα ποσοστό που μόνο ο Μιτεράν στο παρελθόν είχε καταφέρει. Οι Σοσιαλιστές ξαναβρίσκουν δειλά δειλά το βηματισμό τους στη Γαλλία, αλλά ο δρόμος που έχουν να διανύσουν ακόμη είναι μακρύς.
  
• Η ακροδεξιά του Λεπέν έπεσε στο μικρότερο μέχρι σήμερα ποσοστό της, αλλά αυτό δεν οφείλεται τόσο στον ίδιο και τις θέσεις του , όσο στην υιοθέτηση πολλών από αυτές από τον Σαρκοζί. Η λεγόμενη "χρήσιμη ψήφος" λειτούργησε καταλυτικά υπέρ του τελευταίου, αλλά το πρόβλημα της συντηρητικοποίησης της γαλλικής κοινωνίας παραμένει, μια και παραμένουν και οξύνονται τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα.
• Η παραδοσιακή αριστερά - κομμένη στα τέσσερα - δείχνει να ξεκαθαρίζει τους εσωτερικούς λογαριασμούς της. Η "παλαιοκομματική" πτέρυγα σχεδόν μηδενίζεται , οι "τροτσκιστικές δυνάμεις" ανακτούν έδαφος και δείχνουν να έχουν μέλλον σε συνεργασία με το οικολογικό κίνημα. Θετικό στοιχείο , η άμεση στήριξη της Σ.Ρ. στο δεύτερο γύρο, αποτέλεσμα κυρίως της υπεύθυνης και συνετής στάσης της υποψήφιας των Σοσιαλιστών.
• Το φαινόμενο Μπαϊρού αποδεικνύει και στη Γαλλία ότι το φαινόμενο του "κέντρου" είναι και εδώ υπαρκτό, θα είναι δυστυχώς ρυθμιστής και στο δεύτερο γύρο, δεν συνιστά όμως πολιτική δύναμη, δεν αποτελεί ποτέ την πλειοψηφία, δεν μπορεί να αντιπαραταχτεί στις παραδοσιακές δυνάμεις. Είναι το δημιούργημα του πολιτικού συστήματος , των ΜΜΕ αλλά και των αδιεξόδων, είναι δυστυχώς αυτό που άγεται και φέρεται και "βγάζει" νικητές. Το "κέντρο" δεν είναι απολίτικο, είναι στην πλειοψηφία του απογοητευμένο, είναι το σημαντικό τμήμα του 40 % των αναποφάσιστων που ανέφερα προχτές, είναι το κομμάτι της κοινωνίας που απλά περιμένει και μέχρι τότε ψηφίζει με φόβο και ανασφάλεια.
  
• Οι Γάλλοι ψήφισαν για τη Γαλλία και λησμόνησαν την Ευρώπη. Ο Ν.Σ. στη χτεσινή του ομιλία μετά τα exit polls ανέφερα 58 φορές τη λέξη "Γαλλία" και καμιά τη λέξη "Ευρώπη". Οι ψηφοφόροι δείχνουν μια εντονότατη εσωστρέφεια που ξεπερνά τα όρια του γνωστού γαλλικού σωβινισμού. Δεν είναι δε ξεκάθαρο ακόμη, αλλά πολύ φοβάμαι πως θα είναι αντιφατικό, πως ψήφισε η μάζα των ψηφοφόρων που απέρριψε πριν δυο χρόνια το ευρωσύνταγμα.
  

Με βάση αυτά τα δεδομένα όντως θα μπορούσε να πει κανείς ότι το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου είναι προδιαγεγραμμένο υπέρ του Σαρκοζί. Στην πολιτική όμως τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο - κύρια μπροστά στην κάλπη - και η Γαλλία έχει ιστορία αναπάντεχων ανατροπών.

Δεν θα κάνω εκτίμηση, αλλά θα πω τι θα επιθυμούσα καθαρά πολιτικά.

• Θεωρώ ότι μια εκλογή Σαρκοζί θα πάει πολύ πίσω - ίσως και χωρίς επιστροφή - την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η δημιουργία ενός δεύτερου ισχυρού πόλου ευρωσκεπτικισμού στην ηπειρωτική (πια) Ευρώπη μετά από αυτόν της Βρετανίας και η υπόθαλψη του Γαλλογερμανικού Άξονα θα είναι ίσως η ταφόπλακα μιας Ενωμένης, όχι μόνο οικονομικά και νομισματικά, αλλά ουσιαστικά πολιτικά και κοινωνικά Ευρώπης. Οι ακροδεξιές θέσεις Σαρκοζί για κοινωνικά ζητήματα όπως η μετανάστευση, η ανεργία των νέων, η παιδεία, εκτός από τις κοινωνικές συγκρούσεις που θα δημιουργήσουν με την εφαρμογή τους μέσα στην ίδια τη Γαλλία, θα δημιουργήσουν ζητήματα και σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες και θα τορπιλίσουν τις προσπάθειες για μια Ευρώπη των πολιτισμών , των θρησκειών και των ίσων ευκαιριών για όλους.
• Όσο κι αν δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, αν υπήρξε ένα διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές αυτό ήταν - και θα πρέπει να είναι πιο έντονα στο δεύτερο γύρο - το Ευρωπαϊκό ζήτημα. Μια συντηρητική (έως ακροδεξιά) Γαλλία σημαίνει εκ των πραγμάτων και μια συντηρητική και ακόμη χαλαρότερη Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Γάλλοι μπορεί να μην συζήτησαν για τα ευρωπαϊκά σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, αλλά στην ουσία τα πάντα κινήθηκαν γύρω από αυτό. Κανείς απο τους υποψήφιους (με εξαίρεση τη Σεγκολέν σε μικρό βαθμό και τους Πράσινους) δεν ακούμπησε το Ευρωπαϊκό Ζήτημα, σαν να έχει τύψεις για το αποτέλεσμα του Ευρωσυντάγματος.

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία θεωρώ πως η μάχη για την επικράτηση της Κεντροαριστεράς και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο των Γάλλων, αλλά πρέπει να γίνει υπόθεση των Ευρωπαίων. Νομίζω πως τις επόμενες 15 ημέρες οι ευρωπαϊκές σοσιαλιστικές και αριστερές δυνάμεις που πιστεύουν στην Ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει να κάνουν τις γαλλικές εκλογές δικό τους κυρίαρχο ζήτημα. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και αριστεροί ηγέτες πρέπει να σταθούν στο πλευρό της Γαλλικής Αριστεράς για το μέλλον της Ευρώπης και του πλανήτη. Ίσως για πρώτη φορά ξανά μετά από πολλά χρόνια θα πρέπει η Αριστερά να χρησιμοποιήσει το μεγάλο της όπλο (που έχει αραχνιάσει) που λέγεται διεθνισμός.

Κι όσο κι αν αυτό μπορεί να ερμηνευτεί από κάποιους σαν επέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας, όσο κι αν ξέρουμε ότι στους Γάλλους δεν αρέσει να ανακατεύονται στα εσωτερικά τους, είναι η στιγμή που η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει τι είναι "εσωτερικό" της. Και η Γαλλία είναι "εσωτερικό" της Ευρώπης και το να προχωρήσει η Ευρώπη δεν είναι μόνο ζήτημα των Γάλλων.

Απο την άλλη πλευρά τα αδιέξοδα της γαλλικής κοινωνίας είναι και ευρωπαϊκά αδιέξοδα και ένα πισωγύρισμα της Γαλλίας είναι και πισωγύρισμα της Ευρώπης. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι πρέπει να πειστούν ότι τα προβλήματα τους, που είναι προβλήματα όλων των Ευρωπαίων, θα λυθούν ισότιμα μέσα στην Ευρώπη. Και το σημαντικότερο να γίνει αντιληπτό ότι μια συντηρητική "αμερικανοποίηση" μιας σημαντικής , όπως η γαλλική, ευρωπαϊκής κοινωνίας είναι ότι χειρότερο για την Ενωμένη Ευρώπη , για την ίδια τη Γαλλία αλλά και για τις άλλες αναπτυσσόμενες χώρες της.

Στο δεδομένο δίλημμα λοιπόν Σαρκοζί η Ρουαγιάλ , Δεξιά ή Αριστερά, Πρόοδο ή Συντήρηση, η απάντηση πρέπει να είναι μια : ΕΥΡΩΠΗ !!! Και τότε η επιλογή είναι σαφέστατος μονόδρομος.
Και οι προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις πρέπει να δώσουν όλο τους το βάρος αυτές τις 15 μέρες σε αυτή τη μάχη. Με κάθε μέσο, σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο.

Οι πιθανότητες εξακολουθούν να είναι 60 -40. Είναι όμως βέβαιο ότι το αποτέλεσμα θα είναι σημαντικό για όλους μας