Ακούγοντας και διαβάζοντας , ανάμεσα στο θρίαμβο του ΠΑO στο final four και της Λάρισας στο κύπελλο, τις πρώτες αντιδράσεις των ΜΜΕ και των blogs από την επικράτηση Σαρκοζί στη Γαλλία, θα διαφωνήσω με τις εύκολες διαπιστώσεις περί "δεξιάς (έως ακροδεξιάς) στροφής" της Γαλλίας ή ήττας των Σοσιαλιστών και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Δεν αντέχω δε να μην αναφέρω τη φαιδρή εικόνα του Αβραμόπουλου χθες με την φράση "Σαρκοζί , ο Καραμανλής της Γαλλίας" !!!
Θα θυμίσω πρώτα τα παλιά δεδομένα. Θα θυμίσω κατ' αρχήν ότι η Γαλλία είχε δεξιό Πρόεδρο και δεξιά κυβέρνηση εδώ και χρόνια με τον νέο πρόεδρο σημαντικό στέλεχος της. Θα θυμίσω επίσης ότι ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν είχε καν υποψήφιο στο δεύτερο γύρο των προηγούμενων προεδρικών εκλογών και ποσοστό κάτω από 20%. Θα θυμίσω τέλος ότι στη Γαλλία θα ακολουθήσουν και βουλευτικές εκλογές σε ένα μήνα και θα ήταν φρόνιμο τα πολιτικά συμπεράσματα να εξαχθούν τότε και όχι τώρα. Και αυτό διότι και η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου όλο αυτό το διάστημα είχε σύνθετα και έντονα χαρακτηριστικά και διότι η συμμετοχή στις εκλογές ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σε ευρωπαϊκή χώρα μετά τον πόλεμο. Και αυτά δεν είναι (τουλάχιστον όπως τα ξέρουμε μέχρι σήμερα ) ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας "δεξιάς" και συντηρητικής στροφής. Κάθε άλλο θα έλεγα.
Η γαλλική κοινωνία (ανεξάρτητα με το τι ψήφισε) με τη συμμετοχή της και την ψήφο της έδειξε κατ' αρχήν περίτρανα ότι δεν αντέχει άλλο την ανασφάλεια και το αβέβαιο αύριο. Έδειξε ότι θα είναι πολύ αυστηρή με όποιον την κυβερνήσει από εδώ και πέρα. Έχω την αίσθηση ότι έδωσε μια ελαφρά υπεροχή σε αυτόν που της φάνηκε κάπως πιο αποφασιστικός και ξεκάθαρος στις απόψεις του (κύρια για τα εσωτερικά της χώρας), χωρίς απαραίτητα να συμφωνεί 100% με αυτές και θα φροντίσει (με την ψήφο της στις βουλευτικές, είμαι σχεδόν βέβαιος) στην πορεία να τον ελέγξει στις "ακρότητες" του.
Οι Γάλλοι πολίτες που ψήφισαν τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ έδειξαν επίσης ότι θέλουν μια Αριστερά ενωμένη και δυναμική, μια αριστερά που να αφήσει πίσω της τις ίντριγκες και τις διασπάσεις, μια αριστερά σύγχρονη , να τολμάει , να ανατρέπει, να προτείνει, να συνδιαλέγεται άμεσα με τους πολίτες. Η Σεγκολέν κατάφερε μέσα σε εξαιτερικά αντίξοες συνθήκες (και στο ίδιο της το κόμμα , που μέχρι και χτες βράδυ κάποιοι ζητούσαν την κεφαλή της στο πιάτο!) και με ασάφειες και σφάλματα στην προεκλογική της εκστρατεία να επαναφέρει τη σοσιαλδημοκρατία στην πρωτοπορία της Κεντροαριστεράς στη Γαλλία.
Όσο λοιπόν κι αν αυτό θυμίζει δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών μετά από μια εκλογική διαδικασία ( όπου σχεδόν πάντα όλοι είναι νικητές) το συμπέρασμα - όπως διατυπώνεται και στον τίτλο του post είναι πως και οι δύο κατά κάποιον τρόπο νίκησαν. Η δεξιά διότι πήρε την ελαφρά αριθμητική νίκη και την προεδρία , αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό οφείλεται εν μέρει σε ακροδεξιές και αντιευρωπαϊκές διακηρύξεις της προεκλογικής περιόδου που είναι απορριπτέες από την συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού και δεν θα γίνουν δεκτές στην πράξη (άλλωστε εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας από τις ομιλίες Σαρκό τη βδομάδα πριν το δεύτερο γύρο), αλλά και η αριστερά γιατί έδειξε να παίρνει το μήνυμα των καιρών και να ανασυντάσσεται για το άμεσο μέλλον με σαφή στόχο μια δικαιότερη κοινωνία με ενεργότερη συμμετοχή των πολιτών. Οι πολίτες έδειξαν ότι ελπίζουν στην Κεντροαριστερά , αλλά δεν την θεωρούν έτοιμη ακόμη.
Αυτά τα λίγα σαν πρώτες διαπιστώσεις, αλλά και σαν μήνυμα προς "ιθαγενείς" της πολιτικής που βιάζονται να πανηγυρίσουν ή να κατηγορήσουν. Οι συγκρίσεις με ελληνικά δεδομένα είναι το λιγότερο ατυχείς. Όπως και σε άλλα πολλά πράγματα στην καθημερινή ζωή μας είμαστε αρκετά χρόνια πίσω. Ας το δούμε τουλάχιστον σαν πλεονέκτημα κάποτε , να μαθαίνουμε δηλαδή από τις νίκες και τις ήττες των άλλων.
Θα θυμίσω πρώτα τα παλιά δεδομένα. Θα θυμίσω κατ' αρχήν ότι η Γαλλία είχε δεξιό Πρόεδρο και δεξιά κυβέρνηση εδώ και χρόνια με τον νέο πρόεδρο σημαντικό στέλεχος της. Θα θυμίσω επίσης ότι ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν είχε καν υποψήφιο στο δεύτερο γύρο των προηγούμενων προεδρικών εκλογών και ποσοστό κάτω από 20%. Θα θυμίσω τέλος ότι στη Γαλλία θα ακολουθήσουν και βουλευτικές εκλογές σε ένα μήνα και θα ήταν φρόνιμο τα πολιτικά συμπεράσματα να εξαχθούν τότε και όχι τώρα. Και αυτό διότι και η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου όλο αυτό το διάστημα είχε σύνθετα και έντονα χαρακτηριστικά και διότι η συμμετοχή στις εκλογές ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σε ευρωπαϊκή χώρα μετά τον πόλεμο. Και αυτά δεν είναι (τουλάχιστον όπως τα ξέρουμε μέχρι σήμερα ) ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας "δεξιάς" και συντηρητικής στροφής. Κάθε άλλο θα έλεγα.
Η γαλλική κοινωνία (ανεξάρτητα με το τι ψήφισε) με τη συμμετοχή της και την ψήφο της έδειξε κατ' αρχήν περίτρανα ότι δεν αντέχει άλλο την ανασφάλεια και το αβέβαιο αύριο. Έδειξε ότι θα είναι πολύ αυστηρή με όποιον την κυβερνήσει από εδώ και πέρα. Έχω την αίσθηση ότι έδωσε μια ελαφρά υπεροχή σε αυτόν που της φάνηκε κάπως πιο αποφασιστικός και ξεκάθαρος στις απόψεις του (κύρια για τα εσωτερικά της χώρας), χωρίς απαραίτητα να συμφωνεί 100% με αυτές και θα φροντίσει (με την ψήφο της στις βουλευτικές, είμαι σχεδόν βέβαιος) στην πορεία να τον ελέγξει στις "ακρότητες" του.
Οι Γάλλοι πολίτες που ψήφισαν τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ έδειξαν επίσης ότι θέλουν μια Αριστερά ενωμένη και δυναμική, μια αριστερά που να αφήσει πίσω της τις ίντριγκες και τις διασπάσεις, μια αριστερά σύγχρονη , να τολμάει , να ανατρέπει, να προτείνει, να συνδιαλέγεται άμεσα με τους πολίτες. Η Σεγκολέν κατάφερε μέσα σε εξαιτερικά αντίξοες συνθήκες (και στο ίδιο της το κόμμα , που μέχρι και χτες βράδυ κάποιοι ζητούσαν την κεφαλή της στο πιάτο!) και με ασάφειες και σφάλματα στην προεκλογική της εκστρατεία να επαναφέρει τη σοσιαλδημοκρατία στην πρωτοπορία της Κεντροαριστεράς στη Γαλλία.
Όσο λοιπόν κι αν αυτό θυμίζει δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών μετά από μια εκλογική διαδικασία ( όπου σχεδόν πάντα όλοι είναι νικητές) το συμπέρασμα - όπως διατυπώνεται και στον τίτλο του post είναι πως και οι δύο κατά κάποιον τρόπο νίκησαν. Η δεξιά διότι πήρε την ελαφρά αριθμητική νίκη και την προεδρία , αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό οφείλεται εν μέρει σε ακροδεξιές και αντιευρωπαϊκές διακηρύξεις της προεκλογικής περιόδου που είναι απορριπτέες από την συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού και δεν θα γίνουν δεκτές στην πράξη (άλλωστε εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας από τις ομιλίες Σαρκό τη βδομάδα πριν το δεύτερο γύρο), αλλά και η αριστερά γιατί έδειξε να παίρνει το μήνυμα των καιρών και να ανασυντάσσεται για το άμεσο μέλλον με σαφή στόχο μια δικαιότερη κοινωνία με ενεργότερη συμμετοχή των πολιτών. Οι πολίτες έδειξαν ότι ελπίζουν στην Κεντροαριστερά , αλλά δεν την θεωρούν έτοιμη ακόμη.
Αυτά τα λίγα σαν πρώτες διαπιστώσεις, αλλά και σαν μήνυμα προς "ιθαγενείς" της πολιτικής που βιάζονται να πανηγυρίσουν ή να κατηγορήσουν. Οι συγκρίσεις με ελληνικά δεδομένα είναι το λιγότερο ατυχείς. Όπως και σε άλλα πολλά πράγματα στην καθημερινή ζωή μας είμαστε αρκετά χρόνια πίσω. Ας το δούμε τουλάχιστον σαν πλεονέκτημα κάποτε , να μαθαίνουμε δηλαδή από τις νίκες και τις ήττες των άλλων.
7 σχόλια:
Σίγουρα η Ευρώπη χρειάζεται μια νέα Αριστερά, αλλά όχι την ασαφή και άτολμη αριστερά της Σ.Ρουαγιάλ.
Και πρέπει να γίνει γρήγορα αυτό, αλλιώς την συνταγή του Σαρκό την ξέρουν όλοι, "ψάρεμα στα θολά νερά" και "ησυχία, τάξις και ασφάλεια" για τους νοικοκυραίους που δεν αισθάνονται πλέον και τόσο καλά ως νοικυραίοι
Διαβάζω σε ιστολόγια απόψεις για το αποτέλεσμα που θεωρώντας δεδομένη και βαριά (!) την ήττα της Ρουαγιαλ και της Αριστεράς, προβάλλουν την απαίτηση για αποχώρηση της Ρουαγιάλ και του "αρκούδου" γραμματέα του κόμματος και συμβίου της απο την πολιτική σκηνή, λέγοντας χαρακτιστικά ότι "η γενιά που ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ πρέπει επιτέλους να αποχωρήσει απο το πολιτικό πρσκήνιο".
Συμφωνώ απολύτως ....Μόνο που αυτοί που μέχρι στιγμής κριτικάρουν τον Ολάντ και τη Ρουαγιάλ για την "ήττα" στις εκλογές δεν είναι άλλοι από τα επιφανή στελέχη της γενιάς των "Ξερόλων" , οι γνωστοί ελέφαντες του Γαλλικού ΣΚ!!! Αυτοί που στις προηγούμενες δεν μπήκαν καν στο δεύτερο γύρο!! Και μη μου πει κανείς ότι ο Στρος Καν είναι η νέα γενιά της γαλλικής αριστεράς, γιατί μετά ποιος θα μαζεύει τον Ακη και τον Κίμωνα στο ΠΑΣΟΚ !!!
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Προφανώς συμφωνώ με την αποχώρηση της "παλιάς φρουράς", αλλά που είναι η νέα? Και ποιος την εκπροσωπεί?
Νομίζω πως ο γάλλος "αρκούδος" έχει δίκιο σε όσα δήλωσε. Ας δούμε και τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές κι ας κρίνουμε μετά. Έχω την αίσθηση ότι θα κρύβουν εκπλήξεις.
Και τέλος μια παρατήρηση που για μένα μένει αναπάντητη από τον πρώτο γύρο ακόμη. Αυτό το κίνημα που ψήφισε κατά του Ευρωσυντάγματος πριν δυο χρόνια, τι ψήφισε τώρα? Η απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα θα στείλει κατά κάποιον τρόπο "κάθε κατεργάρη στον πάγκο του".
Νομίζα πως η Αριστερά η Ελληνική αλλά και η Ευρωπαική χρειάζεται κατ' αρχήν χρόνο ώστε να απομακρυνθεί από την "προιστορία της" και να δημιουργήσει ένα νέο "ιστορικό παρελθόν" πριν καταφέρει να εμπνεύσει για ένα νέο "ιστορικό μέλλον".
Ισως είναι χρήσιμη μια διευκρίνηση ....
Συμφωνούμε απόλυτα, όντως αυτοί που ασκούν δημόσια κριτική τόσο "φωναχτά" στη Γαλλία, είναι ακριβώς κάποια άλλα "καμμένα χαρτιά" που διεκδικούν την ...δική τους ευκαιρία, αφού και αυτοί θεωρούνται από τους εαυτούς τους ...αναντικατάστατοι!
Όμως ανεξάρτητα από το ποιά χείλη ξεστομίζουν την κριτική, το ζήτημα παραμένει... και ο ΠΟΛΙΣ πιστεύει ακράδαντα ότι ΑΥΤΗ η φρουρά πολιτικών και ΕΚΕΙ και ΠΑΝΤΟΥ πρέπει να έρθει η ώρα να αντιληφθεί ότι το ζητούμενο ΔΕΝ είναι η ΕΞΟΥΣΙΑ ούτε για τα κόμματα, ούτε για τα πρόσωπα.
Το ζητούμενο είναι τόσο απλό όσο μια κοινωνία καλύτερη, το ζητούμενο είναι ένα ΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ στηριγμένο σε ΑΡΧΕΣ που κατανοούν οι ΠΟΛΙτεΣ, που προστατεύει τα βασικά τους αγαθά και τους δίνει προοπτικές για το μέλλον.
Εκείνη η φρουρά είχε όλες τις ευκαιρίες, πολλές ευκαιρίες, προσέφερε μάλιστα πολλά, όπως έχει και πολλές ευθύνες ...
Και δεν πρόκειται τώρα να κάνουμε ένα είδος ισολογισμού, απλά κάποτε ο κύκλος κλείνει και όσο πιο αργά το αντιλαμβάνονται όσοι πρέπει να το αντιληφθούν, τόσο χειρότερα για όλους...
Γίνονται "βαρίδια".... και υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις τους τελικά υποτιμούν τον εαυτό τους ή τουλάχιστο την υστεροφημία τους (των Ελλήνων πολιτικών που ανέφερες ...συμπεριλαμβανομένων)
Η "νέα" φρουρά στο πολιτικό σύστημα δυστυχώς υποεκπροσωπείται... Και στη Γαλλία και ΠΑΝΤΟΥ, η είσοδος της "νέας" φρουράς απαιτεί να διαθέτεις ένα είδος ... πιστοποιητικού "φρονήματος του ορθού δρόμου".
Πιστεύω ότι γνωρίζεις εξίσου καλά με μένα τι σημαίνει εκλογική διαδικασία σε κομματικά όργανα...
Το ποιός και πως θα εκπροσωπήσει τη νέα φρουρά είναι τώρα μια διαδικασία 'εν τω γίγνεσθαι'
Λίγο η φωτισμένη στάση πολιτικών που προωθούν την ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, λίγο η ανάγκη των ίδιων των ΠΟΛΙτών να εκφραστούν αποτελεσματικά και η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ είναι ορατή.
Ο Γάλλος "αρκούδος" συμπεριφέρεται με υπερβάλλοντα ζήλο και παριωτισμό. Δεν είναι "κακά" αυτά που λέει, απλά κρατώντας τη σημαία, με τα πολλά "κιλά" του και τα "γυαλάκια" του ξεχνά τα όρια του...
Οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία μπορεί και να κρύβουν εκπλήξεις, μπορεί και να γίνουν "ποδοσφαιρικός" αγώνας όπως είχε γίνει το δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα, όμως νομίζω ότι πρέπει να αφομοιώσουμε καταρχήν την ΕΚΠΛΗΞΗ της φανταχτερής δεξιάς, εθνικιστικής και συντηρητικής Γαλλίας που μας επιφύλαξε το φαινόμενο Σαρκοζί.
Σε κάθε περίπτωση αγαπητέ stefan, εγώ, εσύ, εμείς, αυτοί, πρόκειται να συναντηθούμε εκεί που θα κριθεί το μέλλον και της ΠΑΛΙΑΣ και της ΝΕΑΣ φρουράς, κρατώντας τη σημαία του "ορθού" δρόμου ή προτείνοντας την ανατροπή, ή ρισκάροντας την αλλαγή.
@polis
Συμφωνώ με τους συλλογισμούς σου, ειδικά στο ότι η διαδικασία είναι "εν τω γίγνεσθαι" ... στην Γαλλία περισσότερο, αλλού λιγότερο, στην Ελλάδα σε "λήθαργο".
Είναι αυτό που με κάνει και μένα να προβληματίζομαι έντονα - όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο - για το ποιος πρέπει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές στην Ελλάδα !!!
@padrazo
Φοβάμαι πως δεν έχουμε τόση πολυτέλεια χρόνου, αν και από όσα γράφω παραπάνω καταλαβαίνεις ότι συναινώ εν μέρει.
Και γω θέλω να πιστεύω πως ο "πολιτικός χρόνος" θα αρχίσει να κινείται για την αριστερά πιο γρήγορα από τον "ιστορικό χρόνο"
Το πρόβλημα του νέου αίματος στην πολιτική δεν είναι μόνο ηλικιακό. Όπου και όταν αντιμετωπίστηκε σαν τέτοιο, παρήγαγε αδιάφορα κακέκτυπα των παλαιότερων. Είναι κυρίως πρόβλημα κοινωνικής εκπροσώπησης. Το ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε μέχρι τώρα στις κοινωνικές ομάδες των δημοσίων υπαλλήλων και γενικότερα των ‘εξασφαλισμένων’ πολιτών (αυτή τους την εξασφάλιση του την οφείλουν άλλωστε). Ο κομματικός μηχανισμός ΠΑΣΟΚ έχει αυτά τα χαρακτηριστικά στην πλειοψηφία του και αντιστέκεται όπως είναι φυσικό σε άλλες κοινωνικές ομάδες που επιθυμούν νομή της εξουσίας. Ένα παράδειγμα είναι το συνέδριο της νεολαίας, όπου δεν βρήκαν χώρο οι πιο πρωτοποριακές εκφάνσεις της, καταπλακωμένες πλήρως από τη συμπεριφορά και την αισθητική των παλαιο-νέων.
Για να ξαναγυρίσουμε στη Γαλλία προσυπογράφω την σκεπτικιστική προσέγγιση του συντάκτη του post και νομίζω ότι η αναμφισβήτητη δύναμη του Σαρκοζί που συγκεντρώθηκε επιθετικά και μεθοδικά εδώ και χρόνια νίκησε την αμυντική ‘συλλογικότητα’ των σοσιαλιστών που συγκροτήθηκε την τελευταία στιγμή. Χωρίς να είναι τόσο ενθαρρυντικό αυτό, δεν παύει να είναι μία περίπτωση…
Δημοσίευση σχολίου