Απλά μαθήματα πολιτικής . Μάθημα 4ο : Ρήξη - Επανίδρυση - Πολιτική φυσιογνωμία

Η ευκαιρία για μεγάλες και ουσιαστικές ρήξεις χάθηκε μετά το 2004. Τώρα δεν έχουμε δικαίωμα να χάσουμε άλλη ευκαιρία. Έχουμε καθήκον να τα αλλάξουμε όλα ξεκινώντας από τον εαυτό μας.

Είναι μονόδρομος η σύγκρουση και ρήξη με τα γνωστά εκδοτικό - οικονομικά συμφέροντα που δυστυχώς σημαντικά βοηθήσαμε στο παρελθόν να ανδρωθούν και να μεγαλουργήσουν. Αυτά τα κέντρα εγκαθίδρυσαν την τηλεδημοκρατία, δημιούργησαν τους πολιτικούς τηλε-αστέρες και απροκάλυπτα πλέον, νιώθοντας πανίσχυρα, έχοντας εγκαστασήσει και τοποτηρητές παντού, επιχειρούν την χειραγώγηση του Κινήματος και συνολικά της πολιτικής. Η αναγέννηση της πολιτικής ζωής προϋποθέτει τον δραστική μείωση της απεριόριστης εξουσίας τους.

Είναι μονόδρομος η σύγκρουση και ρήξη με το καθεστωτικό και κυβερνήστικο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τους εκφραστές του όπου και αν αυτοί βρίσκονται. Είναι μονόδρομος η επανίδρυση του ,σε διαφορετική περίπτωση θα έλθει όχι μόνο η συρρίκνωση της κοινωνικής του βάσης αλλά και η διάλυση του (όχι απλή διάσπαση). Η σύγκρουση και ρήξη με το «καθεστωτικό» ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ριζική και συνολική, να αφορά το σύνολο των εκφραστών του ανεξάρτητα από το πως τοποθετούνται σήμερα στο ζήτημα της εκλογής προέδρου.

Η ενότητα που αρκετοί θεωρούν ως προϋπόθεση για το «μεγάλο» ΠΑΣΟΚ που στηρίζεται στη σιωπή, στα λιμνάζοντα ύδατα, στη λήθη, στις συμφωνίες κορυφής, στις προσωπικές διαπραγματεύσεις, στην ιδεολογική σύγχυση, στις προσωπικές στρατηγικές, στην πολιτική επιβίωση κάποιων «κορυφαίων» στελεχών μόνο δεινά μπορεί να φέρει για τη συνέχεια και το μέλλον του Κινήματος. Όσοι εννοούν αυτήν την ενότητα επιδιώκουν να θολώσουν το τοπίο και να εμποδίσουν τις ουσιαστικές αλλαγές που απαιτούνται.

Μόνο η σύγκρουση και η ρήξη με αυτές τις αντιλήψεις και τους φορείς τους, μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες ουσιαστικής πολιτικής ενότητας και να συμβάλλει καθοριστικά στην πορεία επανίδρυσης της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης.

Σε επίπεδο ιδεολογικής πολιτικής φυσιογνωμίας.

Αποσαφήνιση της ιδεολογικής πολιτικής φυσιογνωμίας με γνώμονα το συμφέρον των πλατιών λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας, εκλαΐκευση των στρατηγικών πολιτικών επιλογών. Διαμόρφωση νέας πολιτικής ατζέντας που αφορά τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών.

• Μοντέλο ανάπτυξης (με κέντρο τον άνθρωπο και σεβασμό στο περιβάλλον)
  
• Παιδεία (Υποβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας, Συντεχνιασμός, Κακοδιαχείριση, Αδιαφάνεια, Οπισθοδρόμηση, Απαξίωση)
  
• Υγεία – Ασφαλιστικό (αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη , ισότητα)
  
• Γενναία Αναδιανομή του Εισοδήματος προς όφελος των οικονομικών “θυμάτων» των φιλελεύθερων προσεγγίσεων (Συρρίκνωση του εισοδήματος της μεσαίας τάξης σε τέτοιο βαθμό που ο όρος «μεσαία» δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Ουσιαστικά μιλάμε για την νέα μεγάλη τάξη των νεόπτωχων.
  
• Εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Διοίκησης (πελατειακό σύστημα, εχθρικό στους πολίτες, διαφθορά, αναποτελεσματικότητα)
  
• Ανεργία (Νεολαία Γυναίκες Νέοι επιστήμονες, Συμβασιούχοι, Απασχολησιμότητα, εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης των 400,00 € εργαζόμενοι νεόπτωχοι των 650,00 €)
  
• Πολιτική αυτονομία (ενίσχυση των θεσμών και των πολιτικών κομμάτων, απεξάρτηση από τον σφικτό εναγκαλισμό των media και της πλουτοκρατίας)
  
• Δίκαιη Κοινωνία

(συνεχίζεται)