Μαθήματα απο την Ιταλία

Ολοκληρώθηκαν προχτές οι διαδικασίες για την εκλογή του Προέδρου του Ιταλικού ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ.

Σε αντιστοιχία με όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο στο ΠΑΣΟΚ, οι υποψήφιοι διεκδίκησαν την έγκριση των πολιτών.

Η ψηφοφορία διεξήχθηκε από τις 7.00 ως τις 20.00, ενώ δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι οι Ιταλοί πολίτες άνω των 16 ετών, οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με μόνιμη κατοικία στην Ιταλία, καθώς και οι πολίτες τρίτων χωρών με νόμιμη άδεια παραμονής.

Πάνω από τρία εκατομμύρια πολίτες (όταν οι προβλέψεις ήταν για ένα) προσήλθαν στις κάλπες, επικύρωσαν την ίδρυση του νέου μοντέλου κόμματος για την Ιταλία και τα πρώτα αποτελέσματα αναδεικνύουν (μεταξύ 5 υποψηφίων) ως Πρόεδρο τον Βάλτερ Βελτρόνι, δήμαρχο της Ρώμης, με ποσοστό γύρω στο 76%.

Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να μελετήσουμε και τη διαδικασία και τις πολιτικές διεργασίες που προηγήθηκαν, που συμβαίνει να είναι πρωτόγνωρες για τη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και κεντροαριστερά, πολύ πιο ενδιαφέρουσες από όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες όπως Γαλλία , Γερμανία κλπ.

Έχει επίσης εξαιρετικό ενδιαφέρον να συγκρίνουμε θέσεις και στάση πολιτικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ στο θέμα και ιδιαίτερα των τριών υποψηφίων για την προεδρία του κόμματος. Όπως για παράδειγμα του Κώστα Σκανδαλίδη , ότι η "άμεση εκλογή του Γ.Παπανδρέου απο τη βάση ήταν αρχή δεινών για το ΠΑΣΟΚ"! Ή όπως η άποψη του Β.Βενιζέλου ότι το διακύβευμα δεν είναι η πολιτική ατζέντα και η φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ και της Κεντροαριστεράς γενικότερα, αλλά ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (και πάλι).

Ειλικρινά θλίβομαι με τα όσα "πολιτικά" συζητάμε στην πασοκική Ελλαδίτσα μας. Κανονικά , αντί να μαλλιοτραβιόμαστε ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο "υπονομευτής", ποιός στρίβει προς τα αριστερά και ποιος λοξοκοιτάει προς τα δεξιά , θα έπρεπε να είχαμε οργανώσει μια "εκπαιδευτική εκδρομή" στελεχών στην Ιταλία να παρακολουθήσουν όλη τη διαδικασία. Και τώρα πάντως δεν είναι αργά. Μπορεί να μάθουμε κάποια πράγματα και να αντιληφθούμε ότι στην Ευρώπη κάποιοι αξιολογούν θετικά και αξιοποιούν στην πράξη κάποιες ιδέες του ΓΑΠ και δεν τις ξεφτιλίζουν όπως κάναμε εμείς στην Ελλάδα.

Γιατί εκεί απλά καταλαβαίνουν ότι όταν έχεις ένα (ή περισσότερα) κεντροαριστερό κόμμα το οποίο τέλειωσε έναν κύκλο του, το οποίο πέθανε πολιτικά και οργανωτικά, όταν έχεις ένα κόμμα που φυλλορροεί προς κάθε κατεύθυνση και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να αναρρώσει, τότε δεν ακολουθείς πάντοτε τον εύκολο (και τελικά καταδικασμένο ) τρόπο να στρίψεις απλά την πυξίδα δεξιότερα ή αριστερότερα. Αν αντιληφθείς ότι είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος του πολιτικού φάσματος επιχειρείς να γίνεις και πάλι ο πιο ισχυρός και όχι να "πλευρίσεις " έναν (εν δυνάμει αντίπαλο) "διπλανό" σου . Ούτε βέβαια "την κάνεις " και φτιάχνεις άλλο κόμμα , που εξελίσσεται στις περισσότερες περιπτώσεις σε "τσόντα" του συστήματος, σε προσωποπαγές μόρφωμα κάποιου φιλόδοξου, ή σε περιθωριακό φόρουμ άρνησης και "ιδεολογικής καθαρότητας".

Πως θα γίνεις ο πιο ισχυρός πόλος? Προφανές ... Δύο τα προαπαιτούμενα και ένα το εργαλείο:

1. νέα πολιτική φυσιογνωμία
2. νέα κοινωνική συμμαχία

και το εργαλείο ... οι πολίτες , η τοπική κοινωνία , οι συμμετοχικές διαδικασίες ...

Θα μου πείτε ... πράγματα χιλιοειπωμένα...

Θα σας πω ... πράγματα χιλιοξεφτιλισμένα που επιτέλους πρέπει ξαναμπούν στις σωστές βάσεις και να γίνουν επιτέλους πράξη...

Στην Ιταλία ξεκίνησαν να γίνονται ... κύριο χαρακτηριστικό ? το λεγόμενο "bottom up".... ας τα δούμε προσεκτικά κι ας αντλήσουμε ιδέες , πρακτικές και εμπειρία ....

Γιατί η επόμενη μέρα είναι κοντά...

Υ.Γ. αυτά και σαν απάντηση σε κάποια άστοχα σχόλια και mail κάποιων κριτικής σε πρωτοβουλίες αυτο-οργάνωσης σε τοπικές κοινωνίες.