Περιμένοντας τον Γιέλτσιν ;

Την πρωτοχρονιά του 1988, πριν από ακριβώς 20 χρόνια δηλαδή, στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, επικεφαλής του κράτους και του ΚΚΣΕ ήταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ο άνθρωπος αυτός έλεγε όλα τα σωστά πράγματα μαζί, αλλά δεν μπορούσε να τα κάνει πράξη. Η κριτική που δεχόταν από τους διανοούμενους ήταν κυρίως για το δεύτερο. Ποιος άλλωστε μπορούσε να διαφωνήσει με την οικονομική μεταρρύθμιση (perestroika) και τη διαφάνεια -ή κοινωνική λογοδοσία κατά μία άλλη έννοια- (glasnost); (στο βάθος και το εύρος της εφαρμογής τους μπορεί να διαφωνούσαν, επί της αρχής, όχι).

Ο Γκορμπατσόφ, θυμωμένος σε μια συνέντευξη με την κριτική που δεχόταν, κάλεσε οποιονδήποτε από αυτούς που τον κριτίκαραν να πάνε εκεί να του πουν τι να κάνει και αυτός θα το έκανε. Κανείς δεν εμφανίστηκε αφού τη διακυβέρνηση πολλοί εμίσησαν, την κριτική όμως ουδείς. Άλλωστε, για να είμαστε δίκαιοι, γιατί να τείνουν χείρα βοήθειας σε ένα καθεστώς που όταν δεν τους ποδοπατούσε και τους φίμωνε, τους αγνοούσε επιδεικτικά; Όχι σίγουρα για τη γοητεία του Μιχαλάκη.

Στους κόλπους του ΚΚΣΕ, υπήρχε τότε μία ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση που αντί για τον Γκορμπατσόφ, επιθυμούσε έναν ηγέτη τύπου Τσερνιένκο, που θα συντηρούσε όσο περισσότερο γινόταν τη νεκρική ακαμψία της σοβιετικής πομφόλυγας, ή για να το πω αλλιώς, τον κυβερνητισμό και τον καθεστωτισμό. Το μόνο τους μέλημα ήταν η νομή της εξουσίας. Το αστείο πραξικόπημα που επιχείρησαν για να σταματήσουν την κατηφόρα και τη μετατροπή της ΕΣΣΔ σε Κούβα (ή μεγάλο Συνασπισμό κατά μία άλλη έννοια), ήταν τόσο αναμενόμενο όσο και η αποτυχία του.

Εδώ όμως αποκαλύπτεται η αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο. Μόλις κάποιος μπεκρής ονόματι Γιέλτσιν, ανεβασμένος σε ένα τανκ, άρχισε να συντονίζει τον κόσμο που αυθόρμητα βγήκε στους δρόμους, το πανίσχυρο καθεστώς που είχε στη διάθεσή του δεκάδες μεραρχίες, εκατομμύρια στρατιώτες, ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, την αστυνομία, την KGB και τα τρίζοντας κόκκαλα των ιερών τεράτων του παρελθόντος, τι έκανε; ΤΙΠΟΤΑ. Μάλλον έμεινε σπίτι και έβλεπε από την τηλεόραση τον αφηνιασμένο Γιέλτσιν να κάνει πάρτι με το μέλλον!

Κατέρρευσαν σαν ένα σακί με πατάτες.

Ο Γιέλτσιν έδωσε στο σοβιετικό οικοδόμημα την κλωτσιά που τόσο ονειρευόταν ο Χίτλερ. ‘Πρέπει να δώσουμε μια κλωτσιά στην πόρτα και όλο το σάπιο οικοδόμημα θα καταρρεύσει’ δήλωνε ο Αδόλφος ναρκισσιστικά λίγο πριν την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Βέβαια, λίγο αργότερα, αναγκάστηκε να δηλώσει επίσης, πως ‘όταν κλωτσάς μια πόρτα, μπαίνεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που δεν είχες ξαναμπεί ποτέ και δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις’!

Γιατί τα θυμάμαι όμως όλα αυτά, χρονιάρες μέρες; Δεν ξέρω, ίσως το κείμενο αυτό να ταίριαζε καλύτερα στις απόκριες οπότε και θα το έπαιζα διεθνής αναλυτής χωρίς να παρεξηγηθώ. Αλλά επειδή οι απόκριες αργούν ακόμα, δεν θα κάνω καμία αναγωγή. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε!

Mike