Η ερώτηση μου στον M. Albert και η απάντηση του

Η αποτελεσματική λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, προϋποθέτει την δυνατότητα να παρακολουθούμε τι συμβαίνει στο κράτος και να μεταφέρουμε τις ιδέες μας στα άτομα που κυβερνάνε. Πιστεύω ότι το διαδίκτυο προσφέρει νέες ευκαιρίες και ενισχύει την πολιτική πολυφωνία και τις πολιτικές δράσεις. Με ποιό τρόπο οι νέες τεχνολογίες μπορούν να υποστηρίξουν τη δημοκρατία και πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι η αποτελεσματικότητα των νέων τεχνολογιών δεν θα περιοριστεί από κακόβουλες πολιτικές ή άλλες αντίστοιχες δράσεις;

Όταν χρησιμοποιείς το διαδίκτυο, σε τόσο ευρεία κλίμακα και σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, είναι δυνατό να αφαιρέσει μορφές επικοινωνίας, οι οποίες θα πρέπει να υπάρχουν. Τότε, μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι κακής χρήσης του διαδικτύου. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα εκτός πολιτικής. Φανταστείτε ότι υπάρχει μία σκακιστική λέσχη στην Αθήνα, στην Ελλάδα, οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί για να συνάψουν κοινωνικές σχέσεις κτλ. Τέτοιου είδους χώροι είναι σημαντικοί, διότι δίνουν τη δυνατότητα στους πολίτες να επικοινωνήσουν και να έρθουν κοντά ο ένας με τον άλλο. Τώρα, με το διαδίκτυο, έχεις τη δυνατότητα να παίξεις σκάκι online με όλους στον πλανήτη. Οπότε τι συμβαίνει; Ενώ, στους περισσότερους εξακολουθεί να τους αρέσει η λέσχη σκακιού και το κοινωνικό της περιβάλλον, 10%, 20% των ατόμων που συνήθιζαν να συχνάζουν στη σκακιστική λέσχη, τώρα πηγαίνουν αλλού, παίζουν σκάκι online. Οι υπόλοιποι και χρησιμοποιούν το διαδίκτυο αλλά και πηγαίνουν στη λέσχη. Αλλά, λόγω της μείωσης των εσόδων της, λόγω της μικρότερης συμμετοχής, η λέσχη κλείνει. Καταλαβαίνετε τη δυναμική. Αυτό που συμβαίνει είναι ένα είδος ”ιμπεριαλισμού”, όπου το διαδίκτυο είναι τόσο αποτελεσματικό, ώστε μπορεί να οδηγήσει στο κλείσιμο, άλλων μορφών επικοινωνίας, οι οποίες θα πρέπει να υπάρχουν.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Άμαζον. Η Άμαζον είναι μια απίστευτα σημαντική πηγή πληροφοριών για πολλούς λόγους.Γιατί; Ας υποθέσουμε ότι ζείτε σ΄ένα μέρος στις ΗΠΑ, μακριά από κάποια μεγάλη πόλη. Δεν υπάρχουν καλά βιβλιοπωλεία. Αλλά, έχεις τη δυνατότητα online και μέσα σε δύο ημέρες να αγοράσεις οτιδήποτε θέλεις. Αυτό είναι εντυπωσιακά σημαντικό σε ότι αφορά την διάχυση της πληροφόρησης σε όσους την αναζητούν. Από την άλλη πλευρά, η έκταση στην οποία οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν αυτό το εργαλείο, αναγκάζει τα τοπικά βιβλιοπωλεία να έχουν μειωμένα έσοδα και να κλείσουν. Πολύ σύντομα, αυτό συνεπάγεται ότι η Άμαζον είναι ο μοναδικός τρόπος αγοράς βιβλίων. Είναι αυτό κακό; Η απάντηση είναι ναι και όχι. Χάνεις το κοινωνικό μέρος που συνεπάγεται η επίσκεψη σ΄ένα βιβλιοπωλείο και εάν η Άμαζον αποφασίσει να κάνει περικοπές στη λίστα των βιβλίων που παρέχει, δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να κάνεις. Τώρα ας μιλήσουμε για την επιρροή του διαδικτύου στον τρόπο οργάνωσης. Όταν ήθελες να επικοινωνήσεις με 2 χιλιάδες ή 10 χιλιάδες φοιτητές στο πανεπιστήμιο, θα δούλευες όλη τη νύχτα στον πολύγραφο κάνοντας ένα φυλλάδιο και θα γέμιζες μελάνι και μετά αυτό το φυλλάδιο θα το έβαζες κάτω από την πόρτα όλων. Και την επόμενη νύχτα θα χτυπούσες την πόρτα, όπως και κάθε νύχτα για μήνες και θα μιλούσες στους ανθρώπους. Τώρα αυτό που κάνεις είναι ότι γράφεις ένα email και με ένα κουμπί το στέλνεις. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, διότι μπορώ να στείλω email σε 100 χιλιάδες άτομα κάθε φορά, και μέσα σε μόνο 10 λεπτά. Όμως, δεν έχουν όλοι 100 χιλ. email διευθύνσεις, αλλά και πάλι αν είσαι οργανωμένος στο πανεπιστήμιο, θα έχεις λίστες ατόμων, το ίδιο και εάν οργανώνεσαι σε κάποια άλλη κοινωνική δομή. Αυτό είναι θετικό, αλλά εάν το κάνεις αποκλείοντας την προσωπική επαφή, στοχεύεις μεν σε πολλά άτομα, αλλά ο στόχος δεν είναι προσανατολισμένος στις συγκεκριμένες απόψεις-ανάγκες του κάθε ατόμου. Έτσι, έχει μία αρνητική εκτός από τη θετική επίδραση.

Αν ρωτήσεις τον εαυτό σου: πως μεγαλώνει ο θρησκευτικός δογματισμός; είτε μιλάμε για το Πακιστάν είτε για τις ΗΠΑ, με άλλα λόγια υπάρχει o Ισλαμικός δογματισμός και ο δογματισμός, που έχει αναπτυχθεί στις ΗΠΑ, που είναι αντίστοιχα στενόμυαλος, επιθετικός και βίαιος. Είναι ενδιαφέρον ότι μεγαλώνει με τον ίδιο τρόπο και στα δύο μέρη. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η κυβέρνηση σταματάει την παροχή σημαντικών υπηρεσιών. Και δημιουργεί έτσι, ένα περιβάλλον στο οποίο η εκκλησία η όποιο είναι το προπύργιο του δογματισμού παρέχει αυτές τις υπηρεσίες. Έτσι στις ΗΠΑ, ο λόγος για τον οποίο η δεξιά έχει αναπτυχθεί τόσο δραματικά είναι σε μεγάλο βαθμό, όχι αποκλειστικά βέβαια, αλλά σε μεγάλο βαθμό, η διακοπή της πρόνοιας και των κοινωνικών προγραμμάτων και των υπηρεσιών βρεφονηπιακών σταθμών, η διακοπή παροχή εισοδημάτων ή ακόμα και η κατάργηση χώρων συνάθροισης και κοινωνικής επαφής ή εκπαίδευσης. Κόβουν λοιπόν όλες αυτές τις υπηρεσίες και αυτό κάνει τους ανθρώπους απελπισμένους και η εκκλησία με το δογματισμό, αυτά τα μεγάλα θρησκευτικά ιδρύματα, αρχίζουν να παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες. Αρχίζουν να παρέχουν διατροφή, εκπαίδευση, προγράμματα απασχόλησης παιδιών μετά το σχολείο τους, υπηρεσίες βρεφονηπιακών σταθμών, ακόμα διοργανώνουν χορούς και περιβάλλοντα στα οποία οι άνθρωποι μπορούν να συναντιούνται. Και οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από όλα αυτά και τα επιθυμούν και αυτό είναι απολύτως λογικό. Επομένως, αρχίζουν να λαμβάνουν τις υπηρεσίες από τις εκκλησίες και οι εκκλησίες αποκτούν αυτό το κοινό, το οποίο είναι υπόχρεο σ΄αυτές και εξαρτάται από αυτές. Μετά έρχεται και η ιδεολογία. Αλλά παρατήρησε ότι η ιδεολογία βασίζεται στο ότι παρέχουν κάτι, που κάνει καλύτερη την ποιότητα ζωής άμεσα. Αυτό θα πρέπει και η αριστερά να το μάθει επίσης. Ότι δηλαδή, ιδιαίτερα στη αριστερά που προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και όχι να κάνουμε τους ισχυρούς πιο ισχυρούς, ότι είναι απαραίτητο να αναλύσουμε την κατάσταση και να έχουμε ένα όραμα σχετικά με το τι θέλουμε να επιτύχουμε και να δουλέψουμε για να το επιτύχουμε. Αλλά είναι επίσης σημαντικό το κίνημα να έχει άμεσο αποτέλεσμα. Είναι σημαντικό η κίνηση να κάνει τις ζωές των ανθρώπων καλύτερες άμεσα. Η κίνηση να μην αφήνει τους ανθρώπους τόσο απογοητευμένους και αγχωμένους ώστε να εξουθενώνονται ηθικά. Και αυτό δεν αφορά τόσο την εφαρμογή σχεδίων μικρής κλίμακας, όπως να δημιουργήσουμε ένα ινστιτούτο, όπως το Zmag και το Ζnet, αλλά ιδιαίτερα αφορά τα κινήματα μεγάλης κλίμακας, που πρέπει να δημιουργήσουμε. Τα κινήματα θα πρέπει να δημιουργούν καλύτερη κοινωνική ζωή στα άτομα που συμμετέχουν. Θα πρέπει να δημιουργούν περιβάλλοντα που να επιτρέπουν στους ανθρώπους να έχουν περισσότερους φίλους και όχι λιγότερους. Να έχουν καλύτερες και όχι χειρότερες συναισθηματικές σχέσεις. Να έχουν καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερη πρόσβαση στην πληροφόρηση, να δημουργούν ένα υποστηρικτικό περιβάλλον και όχι ένα περιβάλλον συνεχούς κριτικής, ένα μονότονο περιβάλλον, ένα περιβάλλον που συνεχώς τους αφαιρεί κομμάτια από τη ζωή τους. Θα πρέπει να κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα, να τους τονώνει την αυτοπεποίθεση, να τους κάνει να αισθάνονται πιο δυνατοί. Αν καταφέρουμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα σε μεγάλη κλίμακα, θα είμαστε σε πολύ καλή πολιτική θέση. Εαν κοιτάξεις τις ΗΠΑ τα τελευταία 30 χρόνια, και διερωτηθείς πόσοι άνθρωποι έχουν έρθει στο χώρο της αριστεράς, πόσοι άνθρωποι έχουν γίνει αριστεροί ή έχουν διδαχθεί από αριστερούς, ή έχουν λάβει μέρος σε συνδικαλιστικά κινήματα ή σε αντιπολεμικά κινήματα, σε μεγάλα αντιπολεμικά κινήματα ή σε κινήματα εναντίον των πυρηνικών ή υπέρ των γυναικών ή κινήματα εναντίον του ρατσισμού τα τελευταία 40 χρόνια, ο αριθμός είναι τεράστιος. Με πάρα μα πάρα, μα πάρα πολύ συντηρητικό υπολογισμό θα πρέπει να είναι 10 ή 15 εκατομμύρια άτομα και αυτό είναι ένας πάρα μα πάρα πολύ συντηρητικός υπολογισμός. Ας πούμε 15 εκατομμύρια άτομα. Και πρέπει τότε να ρωτήσεις τον εαυτό σου που είναι όλοι αυτοί; Που είναι αυτά τα 15 εκατομμύρια που κάποιοι από αυτούς θα είχαν 30 χρόνια συμμετοχής, άλλοι 20, ή 10 χρόνια. Γιατί δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι ακόμη αριστεροί; Εάν ήρθαν στο χώρο της αριστεράς, γιατί δεν έγινε η αριστερά όλο και πιο πολύ δυνατή; Εάν οι αριστεροί είναι οι καλοί οι καλοί άνθρωποι με τους καλούς στόχους και τις καλές καρδιές και που νοιάζονται για τους άλλους ανθρώπους γιατί όλοι αυτοί οι οποίοι έρχονται στο χώρο της αριστεράς δεν ασχολούνται ακόμη περισσότερο; Γιατί δεν αφιερώνονται ακόμη περισσότερο; Γιατί δεν συμμετέχουν πιο πολύ; Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση για την αριστερά. Διότι εάν είχε συμβεί αυτό, τότε στις ΗΠΑ σήμερα δεν θα είχαμε μόνο αυτά τα 15 εκατ. άτομα, αλλά θα είχαμε και τα άτομα που θα είχαν οργανώσει αυτοί και θα είχαμε τα άτομα που θα είχαν προσεγγίσει, οπότε θα είχαμε στις ΗΠΑ 30 ή 40 εκατομμύρια άτομα, που θα ήταν σοβαροί αριστεροί ακτιβιστές. Με άλλα λόγια θα είμασταν στην παρυφή μιας μαζικής και θεμελιώδους αλλαγής. Και πραγματικά το πιστεύω αυτό, δεν το λέω έτσι απλά. Έτσι, αν ρωτήσεις για τα τελευταία 40 χρόνια ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της αριστεράς, δεν είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση και να μιλήσουμε στους ανθρώπους, αλλά ότι μόλις έρθουμε κοντά στον λαό δεν μπορούμε να τον να τον προσελκύσουμε. Δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε, αλλά εξουθενώνονται ηθικά, φεύγουν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Και νομίζω ότι το δεύτερο πρόβλημα είναι είναι το πρόβλημα με το όραμά μας. Αλλά, ο τρόπος να ξεπεράσουμε αυτά τα προβλήματα δεν είναι οι συνήθεις πρακτικές στις οποίες οι αριστεροί επικεντρωνόμαστε, όπως είναι για παράδειγμα η ακριβής ανάλυση του προϋπολογισμού του πολέμου με ακρίβεια όγδοου δεκαδικού! ένα είδος δηλαδή λεπτομερούς ανάλυσης. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και τα δεδομένα της ίδιας μας της ανεπάρκειας. Και η μεγαλύτερη ανεπάρκεια είναι η μη ικανότητά μας να διατηρήσουμε τον λαό στον κοινό στόχο μας, στο σχέδιό μας και να αναρωτηθούμε πως μπορούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα. Το επόμενο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι μας ρωτάνε και εμείς απαντάμε δεν ξέρω...ή τους λέμε κάτι που τους τρομοκρατεί. λέμε ότι θέλουμε σοσιαλισμό και νομίζουν ότι θέλουμε την Σοβιετική Ένωση. Δεν έχουμε απαντήσεις στις ερωτήσεις που οι άνθρωποι μας ρωτάνε και δεν προσπαθούμε ειλικρινά να τις δημιουργήσουμε και να τις παρέχουμε. Ο λαός θέλει πραγματικά απαντήσεις με επιχειρήματα και δεν προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό. Πολύ πίσω από αυτές τις αιτίες είναι η ισχύς του κράτους, που όλοι νομίζουν ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας, είτε η δύναμη της αστυνομίας ή ακόμα ή ακόμα και η δύναμη των ΜΜΕ. Και φυσικά αυτά τα πράγματα είναι αληθινά, αλλά είναι δεδομένα. Σ΄αυτό που πραγματικά μπορούμε να κάνουμε κάτι είναι οι δικές μας ανεπάρκειες και σ΄αυτό πρέπει να επικεντρωθούμε.