Αμαλία Καλυβίνου : το σύμβολο της ελληνικής blogoσφαιρας ένα χρόνο μετά.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου και την πρώτη ουσιαστικά μαζική και οργανωμένη κινητοποίηση των Ελλήνων bloggers τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Κι αν αυτό ήταν αναμενόμενο στο θέμα της υγείας - Αβραμόπουλος γαρ - το απογοητευτικό είναι πως και η ελληνική blogoσφαιρα δεν έμαθε και πολλά πράγματα από αυτήν την εμπειρία. Αν και τους επόμενους μήνες το περυσινό καλοκαίρι φάνηκε να παίρνει τα πάνω της (με τις φωτιές, με το λιθάνθρακα, με άλλα περιβαλλοντικά θέματα κλπ), αν και τροφοδότησε εκατοντάδες σελίδες του συμβατικού τύπου, αν και παρενέβη σε πολιτικά γεγονότα όπως των βουλευτικών εκλογών, της εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, της αντίστοιχης εκλογής προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα δείχνει να πέφτει σε αφασία και αδυναμία περαιτέρω ενίσχυσης της παρέμβασης της.

Κι αν αυτοί που την "ανέδειξαν", την στήριξαν, την έκριναν έχουν κάθε λόγο να την κρατούν χαμηλά, να πασχίζουν να ξεφουσκώσει όπως κάθε "μόδα" στην Ελλάδα, οι ίδιοι οι ιστολόγοι μοιάζουν εγκλωβισμένοι πίσω απο τις οθόνες τους, στο προσωπικό τους απωθημένο, στην εγωκεντρική τους προβολή και δεν δείχνουν και τόση διάθεση για συλλογική δράση , δράση μέσα στην πραγματική κοινωνία, δράση κόντρα στην κοινωνικοπολιτική αφασία που μας πλασσάρουν το πολιτικό κατεστημένο όλων των επιπέδων, τα ΜΜΕ με αιχμή το χαζοκούτι και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα με την αφόρητη πίεση στα εργασιακά και την ακρίβεια.

Πριν λίγες ημέρες κάποιοι ιστολόγοι συζητήσαμε τι θα κάναμε σήμερα τιμώντας την μνήμη της Αμαλίας. Ξεχάσαμε φυσικά ότι δεν κάναμε τίποτα έναν ολόκληρο χρόνο που πέρασε. Και έτσι η συζήτηση αναλώθηκε στον επετειακό χαρακτήρα της ημέρας και σε αναφορές μνήμης, διαπιστώσεων ότι το φακελλάκι υπάρχει ακόμη (και γιατί να μην υπήρχε αληθεια?), ότι τίποτα απολύτως δεν άλλαξε στην υγεία (και γιατί να άλλαζε αλήθεια?). Σήμερα αναρτώνται από πολλά blogs κείμενα μνημης, αναδημοσιεύσεις εκείνης της ημέρας, παλιά βίντεο, παλιά και νέα μπανεράκια. Μόνη ίσως αξιόλογη και διαφορετική πρόταση, η προτροπή για εθελοντική αιμοδοσία. Και αύριο θα συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας, θα ασχοληθούμε πάλι με τον ΟΤΕ, τον Mr. MIG, τα ηλιέλαια, το EURO και Αμαλία θα ξανάρθει στη μνήμη μας (αν ξανάρθει) του χρόνου. Θα ξαναέρθουν οι φωτιές και θα "κινητοποιηθούμε" αλλά δεν ξέρω πόσοι και πως, θα πεθάνουμε στη διψα, αλλά δεν ξέρω πως θα αντιδράσουμε, θα βάλουμε φωτιά στους κάδους σκουπιδιών για να μη γίνει ΧΥΤΑ στην περιοχή μας, αλλά δεν θα ενημερωθούμε και ενημερώσουμε για την ανακύκλωση.

Σήμερα λοιπόν δεν θάπρεπε να είναι απλά μια ημέρα μνήμης για την Αμαλία. Σήμερα θάπρεπε να είναι μια ημέρα περισυλλογής και διαλόγου για τα επόμενα βήματα της κοινωνίας των Ελλήνων πολιτών του διαδικτύου. Σήμερα θάπρεπε να αναλογιστούμε τι πετύχαμε τον τελευταίο χρόνο και ποιά βήματα πρέπει να κάνουμε στο μέλλον. Θάπρεπε να σκεφτούμε πως μας αντιμετώπισε η κοινωνία και τα μέσα, πως διόγκωσαν την παρουσία μας και τη δράση μας και πως μας ξέχασαν τώρα. Που είναι αυτοί που μας χρησιμοποίησαν, που μας είπαν "τι θέλετε να κάνω εγώ για εσάς" και σήμερα λησμονούν επιδεικτικά την παρουσία μας. Και ποιά είναι τελικά και η δική μας ευθύνη, τι κάναμε σωστά και τι όχι. Πόσο αντιληφθήκαμε τη δυνάμη του μέσου που έχουμε στα χέρια μας, πόσο το χρησιμοποιήσαμε για το καλό το ατομικό και του συνόλου, πόσο δείξαμε ότι εκτός από virtual επαναστάτες είμαστε και πραγματικοί ενεργοί πολίτες.

Δεν θα καταθέσω σε αυτό το ποστ τις σκέψεις μου για το μέλλον της ελληνικής διαδικτυακής κοινότητας. Το έχω κάνει άλλωστε συχνά όλον αυτόν τον χρόνο. Θέλω απλά να ευχηθώ η σημερινή μέρα , εκτός απο την Αμαλία - να μας θυμίζει ότι το διαδίκτυο φτιάχτηκε για να αμφισβητεί την κάθε λογής εξουσία και εμείς ,ως κύριοι κοινωνοί του, οφείλουμε να το αξιοποιούμε κατ' αυτόν τρόπο κάθε μέρα , καθε στιγμή όλο και περισσότερο, όλο και πιο συλλογικά όλο και πιο αποτελεσματικά. Κάθε μέρα να προσπαθούμε για την δικτύωση των πολιτών, την αμφίδρομη επικοινωνία, την ενημέρωση, το διάλογο και τη δράση.

Αυτό είναι κατά τη γνώμη το νόημα της σημερινής ημέρας, που θα μας ξαναφέρνει στο μυαλό πάντοτε την Αμαλία. "Αμαλίες" πέθαναν, πεθαίνουν και θα πεθαίνουν κάθε μέρα. Αβραμόπουλοι θα πάρχουν επίσης κάθε μέρα. Φακελάκια το ίδιο. Και το ζητούμενο δεν είναι να τα θυμόμαστε επετειακά. Το ζητούμενο είναι ποια θα είναι η δική μας παρέμβαση μαζι με την υπόλοιπη κοινωνία ώστε να ανατραπεί το σκηνικό. Και σε αυτό είμαστε ακόμη στην αρχή και σε μια κρίσιμη καμπή, που ή θα πάμε μπροστά ή θα στριφογυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας.

Υ.Γ. Χθες έγραψα για μια ιστοσελίδα - ιστολόγιο ενός μικρού χωριού της Ερμιονίδας , των Διδύμων, που ο Δήμαρχος Κρανιδίου θέλει να κλείσει, γιατί του χαλάει τα σχέδια και ξεσκεπάζει τις πρακτικές του. Οφείλω να ομολογήσω ότι εκπλήσσομαι που μόλις τρεις συνιστολόγοι ( οι δύο απο την περιοχή μου) αντέδρασαν και αναδημοσίευσαν την είδηση. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις πέρυσι (blogme.gr κλπ) υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση συμπαράστασης. Ισως δεν γίνεται αντιληπτό ότι αν υπάρξει δεδικασμένο υπέρ του Δήμου Κρανιδίου, τότε ο κάθε έχων κάθε λογής εξουσία θα μπορεί να κλείνει με το έτσι θέλω όποια ιστοσελίδα - έκφραση μια τοπικής κοινωνίας - αμφισβητεί την εξουσία του. Είναι και αυτό μήπως σημάδι των καιρών?