"Διανεμημένη δημιουργικότητα και ντηζάιν"

Έχει λίγο σχέση και με το προηγούμενο ποστ, έχει και εξαιρετικό ενδιαφέρον και δίνει αφορμές για διάλογο! Πάρτε μια ιδέα :

" Έχετε κατασκευάσει ποτέ ένα αντικείμενο για τον εαυτό σας ή έχετε δημιουργήσει κάποια λεπτομέρεια προκειμένου να κάνετε πιο εύκολη την καθημερινότητά σας; Στις πόλεις, οι άνθρωποι πιο πολύ αγοράζουν παρά φτιάχνουν πράγματα. Σήμερα, τα ψώνια είναι μια συνήθης καθημερινή δραστηριότητα για να καλύπτει τις ανάγκες μας. Εξοικονομούμε χρόνο, προσπάθεια και χρήματα με το να ψωνίζουμε πράγματα, από το να τα φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Για παράδειγμα, η αγορά επίπλων μας έρχεται ενδεχομένως πιο οικονομικά από τα να κατασκευάσουμε εμείς τα έπιπλα. Η μαζική παραγωγή μειώνει το κόστος εν συγκρίσει με το να φτιάξει κάποιος μόνο τα δικά μας έπιπλα ή με το να τα φτιάξουμε μόνοι μας.

Στην ύπαιθρο, αυτή η κατάσταση είναι συνήθως διαφορετική από την πόλη. Πράγματι, είναι πιθανό να συναντήσουμε ανθρώπους που παράγουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Πιθανώς να έχετε συναντήσει κάποιους χωρικούς που παράγουν την τροφή, τα ρούχα, τα εργαλεία, τις συσκευές τους ή κατασκευάζουν αντικείμενα για τη διαβίωσή τους και το εργασιακό τους περιβάλλον. Ακόμη και σήμερα, μπορούμε να παρατηρήσουμε σε χωριά ότι κάποια καθημερινά αντικείμενα φτιάχνονται από τους χωρικούς, όπως δηλαδή και κατά την προβιομηχανική περίοδο."

Το νέο αφιέρωμα του περιοδικού Re-public με τίτλο "Διανεμημένη δημιουργικότητα και ντηζάιν" προσπαθεί να αποτελέσει μια προσέγγιση ανάμεσα στον κόσμο του ντιζάιν και αυτόν της πολιτικής, δύο πεδία θεμελιωδώς συναφή αλλά συχνά διαχωρισμένα από άγνοια, παρεξηγήσεις και προκατάληψη.

Η απορία μου φυσικά παραμένει: γιατί τέτοια εξαιρετικά ενδιαφέροντα θέματα αναπτύσσονται σε περιορισμένο κύκλο "ενδιαφερομένων" ανθρώπων και δεν εκλαϊκεύονται και προωθούνται στις πλατιές μάζες πολιτών μέσα από διαρκή και δημιουργικό διάλογο (και στο διαδίκτυο και προπάντων στην κοινωνία )?