Εμείς τι κάνουμε?

Τώρα που έκατσε ο κουρνιαχτός και αναλύθηκε επαρκώς η ιστορία των "ημερίδων για τα νέα μέσα" μπορώ και εγώ να πω τα συμπεράσματα μου, που δυστυχώς είναι χειρότερα από ότι είχα προβλέψει (και έτυχε να είμαι ο μόνος που είχα προβλέψει, ίσως διότι οι υπόλοιποι συνιστολόγοι που εκφράστηκαν μετά, και μάλιστα πολύ σκληρότερα από μένα, ήταν κάπως πιο αισιόδοξοι προκαταβολικά).

Το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό:

Τίποτα απολύτως καινούργιο δεν προσέφεραν αυτές οι δυο ημερίδες στην υπόθεση των social media στην ελληνική πραγματικότητα. Και αυτό διότι εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο η υπόθεση έχει βαλτώσει. Εδώ και ένα χρόνο οι ίδιοι άνθρωποι λένε τα ίδια και τα ίδια συντηρώντας μια απαξίωση των μέσων, η οποία σιγά σιγά φέρνει αποτελέσματα. Τα blogs γνώμης και κοινωνικής παρέμβασης δείχνουν να λιγοστεύουν και όσα υπάρχουν αναπαράγουν συστηματικά ειδήσεις των συμβατικών ΜΜΕ, πρωτοβουλίες τύπου Αμαλίας δεν υπάρχουν πλέον τακτικά, κοινότητες των bloggers δεν λειτουργούν και η κεντρική εικόνα που έχουν οι αδαείς μέσοι πολίτες για τα blogs είναι δυστυχώς η εικόνα του Press-gr.

Αυτό το βάλτωμα έχει φυσικά σχέση και με τη γενικότερη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας , της ελληνικής καθημερινότητας των σκανδάλων και του ωχαδερφισμού, αλλά είναι γεγονός ότι και όσοι επιμένουν στις απόψεις περί "δημοσιογραφίας των πολιτών" και "ανωνυμίας" συντελούν σε αυτό. Αυτό δε που αποκομίσαμε στις συζητήσεις του διημέρου είναι ότι και αυτοί οι ίδιοι έχουν στερέψει από επιχειρήματα και αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια χωρίς νόημα πλέον και χωρίς διέξοδο. Στόχος βέβαια υπάρχει και παραμένει σταθερός. Απλά κάποιες "μαριονέτες" σκεύρωσαν και θέλουν ...λάδωμα.

Έψαξα και βρήκα στο ιστολόγιο μου παλιότερα ποστ για το θέμα και επιβεβαίωσα τα παραπάνω . Διαβάστε σε ποστ του Ιουνίου του 2007!

" Δεν είμαι δημοσιογράφος, και δεν σκοπεύω να γίνω. Δεν αντιλαμβάνομαι όμως αν η "παραίνεση" του Μ.Α. απευθύνεται αποκλειστικά σε συναδέλφους του δημοσιογράφους - bloggers. Αν ναι, τότε δεν καταλαβαίνω το νόημα της. Έχασαν την αξιοπιστία τους τα μέσα των εργοδοτών τους και ψάχνουν να βρουν νέο τρόπο και χώρο έκφρασης? Το δίκτυο των "νέων αξιόπιστων μέσων" θα κοντράρει την έντυπη και ηλεκτρονική δημοσιογραφία? Θα είναι "παράδειγμα σοβαρής δημοσιογραφίας" απέναντι σε ποια "μη σοβαρή δημοσιογραφία"? Και τέλος θα είναι εξ ολοκλήρου επώνυμη αυτή η αντίθεση ή θα κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου (μια δεύτερη "ζωή" όπως πολύ συχνά συμβαίνει στο διαδίκτυο)?

Συνδυάζοντας (με δική μου ευθύνη φυσικά) τα παραπάνω δημοσιεύματα με την πληθώρα των άλλων που καθημερινά υπάρχουν στις εφημερίδες, έχω την αίσθηση ότι δεν ισχύουν τα παραπάνω και η "παραίνεση" απευθύνεται στο σύνολο των Ελλήνων ιστολόγων. Τα επαναλαμβανόμενα κείμενα περί δεοντολογίας στην blogoσφαιρα, οι "ανησυχίες" ότι πρέπει να δράσουμε "αυτολογοκρινόμενοι" πριν υπάρξει άνωθεν χειραφέτηση, μου δίνουν την αίσθηση ότι για κάτι ανησυχούν οι κατά τα λοιπά συμπαθείς άνθρωποι των ΜΜΕ. Και λυπούμαι να πω πως δεν κρίνω πως ανησυχούν για το καλό της blogoσφαιρας, αλλά μάλλον για την δική τους επιβίωση (και δεν αναφέρομαι φυσικά στους δύο προαναφερθέντες). Δεν είμαι απόλυτος, μπορεί και να κάνω λάθος και θάθελα να ακούσω και άλλες απόψεις. "

Είμαστε ή δεν είμαστε λοιπόν ένα χρόνο στάσιμοι? Και αυτό πρέπει ή όχι να μας προβληματίσει? Καλή λοιπόν η κριτική - και με αρκετή δόση χιούμορ - σε κάποιους που σε τελική ανάλυση κάνουν τη δουλειά τους . Εμείς τι κάνουμε?

Ρίξτε μια ματιά και στα συμπεράσματα του Άνεμου