Αν ήμουν 16 χρονών...

... θάμουν και εγώ στους δρόμους! Θάμουν εκεί μαζί με τους άλλους. Θα διαδήλωνα μπροστά στα αστυνομικά κτίρια στην μνήμη του Αλέξη και θα φώναζα "ΓΙΑΤΙ?"! Αλλά αυτό το "γιατί" δεν θάταν απλά μια αγανάκτηση για μια εν ψυχρώ δολοφονία! Θάταν διαμαρτυρία για το έγκλημα που κάνουν κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή στη γενιά μου. Όλοι! Όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε! Όλοι αυτοί που πολιτεύονται! Όλοι αυτοί που έχουν την κάθε λογής εξουσία και το χρήμα στα χέρια τους!

Θάταν για το σχολείο μου που είναι άθλιο! Θάταν για το εκπαιδευτικό σύστημα που με πιάνει από το λαιμό από το δημοτικό σχολείο και με συνθλίβει λέγοντας μου " εδώ μάγκα επιβιώνουν οι ισχυροί και οι έχοντες"! Θάταν για το πανεπιστήμιο που υποβαθμίζεται μέρα με τη μέρα και μόνο γνώση δεν προσφέρει! Θάταν για τον ελεύθερο χρόνο μου, που κάποιοι μου περιορίζουν στο ελάχιστο, γιατί καταστρέφουν την παιδεία και τρέφουν την παραπαιδεία. Θάταν για την πόλη μου που κάποιοι ξεδιάντροπα την κάνουν όλο και πιο άχρωμη, όλο και πιο απρόσωπη, που λιγοστεύουν τους ελεύθερους χώρους , τους χώρους άθλησης, που γιαυτούς χώροι όπως βιβλιοθήκες, λέσχες συνεύρεσης και ψυχαγωγίας, σινεμά, θέατρο, ζωγραφική είναι άγνωστες λέξεις! Θάταν γιαυτούς που μας σερβίρουν σαν ζωή ενός νέου την καφετέρια, τα ηλεκτρονικά, τη βία στα γήπεδα, το χαζοκούτι και το στοίχημα!

Θάταν για αυτά που βλέπω πια καθαρά πως θα ζήσω στο μέλλον! Θάταν για την αγορά εργασίας που με κάνει εργαλείο κέρδους στα χέρια του εργοδότη ή "ψηφαλάκι" στα χέρια του δημόσιου διευθυντή και του συνδικαλιστή. Θάταν για την υγεία που δεν μου την προσφέρει κανείς πια, αν δεν πληρώσω. Για τη σύνταξη, που μου την κλέβουν οι "κουμπάροι"! Για το νερό που δεν θάχω να πιω! Για το περιβάλλον που ασελγώ συστηματικά πάνω του.

Όμως δεν είμαι 16 χρονών. Είμαι 46! Καί ντρέπομαι να είμαι εκεί! Ντρέπομαι γιατί σκέφτομαι τι έκανε η δική μου γενιά για αυτά τα παιδιά! Για τα παιδιά μας! Ντρέπομαι γιατί η δική μου γενιά πάλεψε, υποτίθεται για τη δημοκρατία! Για ένα όραμα! Για κοινωνική δικαιοσύνη! Για ισότητα! Η δική μου γενιά και η προηγούμενη λέει πως πέτυχε! Αλήθεια τι? Έχουμε σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη? Ζούμε σε μια δίκαιη κοινωνία? Πρέπει να ντρεπόμαστε όλοι γιαυτά που δήθεν κάναμε για τα παιδιά μας! Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που αυτά τα παιδιά τα βάζουν με τους μπάτσους , αντί να γυρίσουν κατά πάνω μας και να μας φτύσουν!

Τι να πω σήμερα στο δωδεκάχρονο γιό μου που την κοπάνισε από το ιδιωτικό σχολείο που τον στέλνω, γιατί -ο αφελής- θεωρώ πως έτσι εξασφαλίζω το μέλλον του? Τι να του πω όταν μου λέει "μα όλοι οι μαθητές είναι στους δρόμους"? Είναι σωστό να τον μαλώσω, να του φωνάξω "άκου παιδί μου, η ζωή είναι ζούγκλα, και πρέπει να επιβιώσεις πάση θυσία"? Τι να του απαντήσω στην εύλογη ερώτηση "μα ποιος την έκανε ζούγκλα μπαμπά?" Η ΝΔ και ο Καραμανλής? Ο Εφραίμ και ο Αρσένιος? Ο Πρετεντέρης και ο Αυτιάς? Ο Τεν Κάτε και ο Βαλβέρδε? Ο Κόκκαλης και ο Βγενόπουλος? Η Καλομοίρα και ο Ρουβάς?

Για πόσο ακόμη θα αντέξουμε αυτή την κοινωνία που στέλνει εμάς χωρίς κουράγιο βαθιά στον καναπέ και τη νεολαία χωρίς μπούσουλα στους δρόμους, έρμαιο του κάθε πολιτικάντη ψευτοεπαναστάτη και του κάθε ψευτοράμπο δολοφόνου? Πόσο ακόμη θα ανεχτούμε και θα συμβάλλουμε ηθελημένα ή αθέλητα στην υποθήκη του μέλλοντος αυτών των παιδιών? Και είναι απλά μια κυβερνητική αλλαγή η ουσιαστική διέξοδος? Πόσο βέβαιοι μπορεί να είμαστε ότι η πορεία προς την καταστροφή μπορεί να αναστραφεί? Τι μας εγγυάται ένα διαφορετικό μέλλον?

Ποτέ στη ζωή μου μέχρι σήμερα δεν έχω νοιώσει τόσο θυμωμένος αλλά και τόσο ένοχος! Νοιώθω εγώ, που λέω πως είμαι ενεργός πολίτης, να έχω κάνει ...μια τρύπα στο νερό! Κοιτάζω γύρω μου τους συνανθρώπους μου και έχω την αίσθηση ότι όλοι κάπως έτσι νοιώθουν, αλλά δύσκολα το διακρίνεις! Ο καθένας αντιδρά ατομικά, συχνά λανθασμένα. Η οργή μπορεί να ξεχειλίζει αλλά η ανασφάλεια κυριαρχεί! Ο μπούσουλας λείπει! Τα αδιέξοδα πολλά γύρω μας!

Αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί πια με κανένα δεκανίκι! Κάτι θα ΑΛΛΑΞΕΙ σύντομα! Και θάναι σαν το ΚΥΜΑ! Το ζητούμενο είναι νάμαστε και εμείς εκεί. ΟΛΟΙ! Πρέπει να είμαστε. Εμείς και τα παιδιά μας. Υπάρχει ακόμη ελπίδα!