Η παγκόσμια κρίση, τα μεγάλα αδιέξοδα στην οικονομία μεταφράζονται και σε ήττες της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας. Και μπορεί ο Ομπάμα στην Αμερική να αποτελεί (όχι σίγουρα) μια εξαίρεση, τα μηνύματα όμως από την Ευρώπη είναι απογοητευτικά. Η ελπίδα της (ξανα)ενωμένης ιταλικής αριστεράς, ο Βαλτερ Βελτρόνι, εγκατέλειψε πριν καλά καλά σταθεί στα πόδια του το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Μπράουν πάει για πανωλεθρία στην Μ.Βρετανία, η Ρουαγιάλ παλεύει με τα συντηρητικά μυαλά των "γερόντων" του κόμματος στη Γαλλία και οι Γερμανοί Σοσιαλιστές μετράνε τις πληγές τους απο τον "Μεγάλο συνασπισμό" . Στον αντίποδα οι Λαϊκιστές Δεξιοί και οι "κύριοι τίποτα" αλλά Μπερλουσκόνι κυριαρχούν. Στην Ελλάδα τι μπορούμε αλήθεια να περιμένουμε?" ... δύο είναι, νομίζω, τα συμπεράσματα που ενδιαφέρουν την ευρωπαϊκή Αριστερά. Πρώτον, η «μαλακή συναίνεση», η στροφή στο κέντρο, η δημιουργία χαλαρών συνασπισμών είναι ο σίγουρος δρόμος για ήττα της Αριστεράς και εκμετάλλευση της κρίσης από τη Δεξιά, παρότι αυτή σε μεγάλο βαθμό τη δημιούργησε. Και δεύτερον, ο λαϊκισμός- είτε είναι η κυβερνητική καρικατούρα ενός Μπερλουσκόνι, είτε ο αντιευρωπαϊσμός ενός Κλάους, είτε η έμπρακτη απραξία ενός Καραμανλή ή ενός Μπαρόζο- κερδίζει έδαφος και καταγάγει νίκες σε όλη την Ευρώπη. Η μάχη κατά του λαϊκισμού με τα όπλα της δημοκρατικής Αριστεράς- τη γλώσσα της αλήθειας αλλά και της σύγκρουσης, την προστασία των μη προνομιούχων, την άρνηση του εθνικισμού- είναι το ιστορικό χρέος των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων- και όχι μόνο εν όψει των επερχόμενων ευρωεκλογών. "
3 σχόλια:
Νομιζω ότι πρώτον ο Βελτρόνι δεν έπεισε τους Ιταλούς και δεύτερον, η Ιταλία εχει έντονα φαινόμενα εγκληματικότητας από ξένους και προς ξένους. Νομιζω τέλος ότι έχει ζήσει για τα καλά τις αριστερές κυβερνήσεις, οι οποίες όμως δεν αποκόπηκαν ποτέ από το Βατικανό, οπότε έχει επιλέξει μια καρικατούρα πολιτικού και πορεύεται....
Θα συμφωνήσω, αλλά ξεχνάς ότι τελικά όλοι οι δεξιοί ακολουθούν σοσιαλδημοκρατική πολιτική τακτική. Ωστόσο, το πρόβλημα έγκειται κυρίως στην αποίδεολογικοποίηση που επήλθε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, στην αντίληψη ότι μόνος; δρόμος είναι η μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερη εκδοχή, που μας οδήγησε εδώ που είμαστε.
το πρόβλημα για μένα δεν είναι η αυτοκριτική για το παρόν και το παρελθόν αλλά η αδυναμία άρθρωσης έστω μια ιδέας για το μέλλον. μιας ιδέας που να δίνει ελπίδα στους πολίτες και την κοινωνία.
Αναζητείται όραμα !
Δημοσίευση σχολίου