Η υπόθεση της εξίσωσης των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών δεν είναι καινούργια. Στον ιδιωτικό τομέα ουσιαστικά επιβλήθηκε από πέρυσι - αν και στην πράξη ισχύει πολλά χρόνια - και τώρα ήρθε η σειρά και του Δημόσιου Τομέα να ακολουθήσει. Θα ήταν αστείο να πιστέψει κανείς ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου θα ήταν διαφορετική. Θα ήταν επίσης αστείο να μην περιμένει κανείς ότι οι αντιδράσεις τώρα είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι πριν ένα χρόνο, όταν το ίδιο συνέβαινε στον ιδιωτικό τομέα.
Το ανησυχητικό όμως είναι πως στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, κύρια μετά τη μεταπολίτευση, δείχνουμε μεγάλη ανοχή σαν κοινωνία - και και' επέκταση και σαν εξουσία - στις απαιτήσεις των εργαζομένων στον λεγόμενο "στενό και ευρύτερο" Δημόσιο Τομέα. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ :
Είναι δίκαια σήμερα η εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στην Ελλάδα? Σαφώς και όχι! Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα του 2009 το μόνο πράγμα στο οποίο γυναίκες και άνδρες είναι (η θα γίνουν) ίσοι είναι το ...όριο συνταξιοδότησης. Οι αμοιβές ? Ούτε κατά διάνοια! Οι παροχές? Αστεία πράγματα! Και από εκεί και πέρα μια σειρά βοηθήματα για τις εργαζόμενες γυναίκες και μητέρες όπως π.χ. ο παιδικός σταθμός στην υπηρεσία, το ολοήμερο σχολείο, οι γονικές άδειες πατέρα και μητέρας, οι ιατρικές δαπάνες είναι μάλλον "άγνωστες λέξεις " για το ελληνικό κράτος. Αν όλα τα παραπάνω λειτουργούσαν σε ικανοποιητικό βαθμό και στην Ελλάδα, τότε η εξίσωση των ορίων ηλικίας δεν θα ήταν θέμα προς συζήτηση.
Και πάλι όμως το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι αυτό! Η απάντηση σε αυτό το ζήτημα θα ήταν εύκολη: χρειάζεται πολιτική βούληση από μια κυβέρνηση που θα εξισώσει πραγματικά άνδρες και γυναίκες στο σύνολο των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων τους, όπως επιτάσσει άλλωστε και το σύνταγμα. Πόσο εύκολο είναι όμως να προκύψει μια τέτοια πολιτική βούληση, όταν η εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία του Δημόσιου Τομέα αποτελεί πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και μετά?
Πώς μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση, όταν από την μια φτιάχνεις ΑΣΕΠ και από την άλλη βάζεις υπαλλήλους, με συμβάσεις χρόνου, από το παράθυρο? Πως μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση, όταν αυτούς τους συμβασιούχους τους κάνεις μετά αορίστου χρόνου, και -μόλις χθες - τους δίνεις και δικαιώματα ανέλιξης επιπέδου μονίμου υπαλλήλου? Πως μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση όταν κρατάς σε προκλητικά χαμηλά επίπεδα τους μισθούς της πλειοψηφίας των υπαλλήλων, και από την άλλη τους ξεζουμίζεις κάθε χρόνο στη φορολογία? Πως μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση όταν δεν έχεις σαν εξουσία κανέναν απολύτως σχεδιασμό ανάπτυξης των δημόσιων υπηρεσιών, δεν υλοποιείς κανέναν οργανισμό προσωπικού σε καμιά υπηρεσία και απλά προσλαμβάνεις με γνώμωνα τα ψηφαλάκια και την ικανοποίηση των βουλευτών σου?
Και τέλος πως μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση όταν ξεπουλάς προκλητικά - δήθεν στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού - τους πιο παραγωγικούς τομείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ενέργεια , νερό, μεταφορές, επικοινωνίες) χάνοντας εκείνα τα έσοδα που θα σου έδιναν τη δυνατότητα να τον οργανώσεις σε άλλες βάσεις και παράλληλα , αντί να πετυχαίνεις πραγματικό ανταγωνισμό, να υποτάσσεις τα πάντα σε ισχυρά ιδιωτικά πλέον μονοπώλια?
Ακούγονται λίγο "παπαρηγίστικα" όλα αυτά? Όχι δεν είναι καθόλου! Είναι η πραγματικότητα. Και η χειρότερη πραγματικότητα είναι το πως αντιδρά η κοινωνία σε τέτοιες πρακτικές μέχρι σήμερα!
Γιατί μπορεί ο γιατρός του δημοσίου - αφού έκανε δεκαετίες να σπουδάσει και να πάρει ειδικότητα - να υποαμοίβεται και να τον ξεσκίζουν στις εφημερίες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε το "φακελλάκι".
Μπορεί ο εκπαιδευτικός να περιμένει χρόνια την επετηρίδα, η να τον υποβάλλουν σε εξετάσεις για να διοριστεί, και να υποαμοίβεται για το λειτούργημα του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε να κάνει δεύτερη και τρίτη δουλειά, να δουλεύει περισσότερο στα ιδιαίτερα και στα φροντιστήρια από ότι στο σχολείο, κερδίζοντας πολύ περισσότερα και αφορολόγητα!
Μπορεί ο μηχανικός του Δημοσίου να υποαμοίβεται και να δουλεύει σε δύσκολες συνθήκες χωρίς μηχανοργάνωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε να παίρνει τη μίζα για το έργο που επιβλέπει ή για την άδεια που εκδίδει!
Μπορεί ο εφοριακός να περιμένει ακόμη τις δυνατότητες του TAXIS που θα έκανα πιο εύκολη τη δουλειά του και να παίρνει το μισό μισθό από αυτόν που θα έπρεπε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε να τσεπώνει "βοηθήματα" για να κάνει τα στραβά μάτια σε φορολογικές παραβάσεις εκατομμυρίων!
Μπορεί τέλος μια νέα μητέρα να έχει ελάχιστα βοηθήματα για να μεγαλώσει το παιδί της, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ανεχτούμε να παίρνει άδεια "από τη σημαία" όποτε θέλει και να λείπει απο τη θέση της - με την ανοχή των προϊσταμένων της - με αποτέλεσμα να υποβαθμίζονται οι παρεχόμενες υπηρεσίες προς τον πολίτη.
Με άλλα λόγια ζούμε σε μια χώρα όπου ο Δημόσιος Τομέας είναι απίστευτα υποβαθμισμένος, υποχείριο της εκάστοτε κυβέρνησης για την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών της, με αποτέλεσμα και οι υπάλληλοι - και πολύ περισσότερο οι γυναίκες- να υποαπασχολούνται και να υποαμοίβονται, αλλά και οι προσφερόμενες υπηρεσίες να είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένες. Αποτέλεσμα ? Οι πολίτες αναγκάζονται ή να προσφύγουν στον ιδιωτικό τομέα ή να ανεχτούν την σκληρή παραοικονομία για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους!
Η κατάσταση αυτή έχει παγιωθεί και ανακυκλώνεται συνεχώς, χωρίς κανείς να τολμά να την ανατρέψει! Τα συνδικάτα των εργαζομένων κινούνται και αυτά στα πλαίσια των καθαρά συντεχνιακών τους συμφερόντων, αποτελώντας ένα ακόμη εμπόδιο για ανατροπή. Η λογική του "αν δε λαδώσεις" είναι ο κανόνας και κανείς δεν αντιδρά σε απαράδεκτες ιδιωτικοποιήσεις. Και από την άλλη - αν και οξύμωρο - το όνειρο του κάθε πολίτη για το παιδί του είναι να ...βολευτεί κάπου στο Δημόσιο!
Αυτά όλα βέβαια είναι ψιλά γράμματα για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο λειτουργεί με βάση τα καλώς κείμενα στην πλειοψηφία των χωρών της Ευρώπης. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και όταν μας επιβάλει αυτονόητο πρόστιμο για τη διαχείριση των χωματερών ή για την επιχορήγηση της ζημιογόνας Ολυμπιακής. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί είναι "σοκ" η απόφαση αυτή του δικαστηρίου και δεν είναι "σοκ" - που σίγουρα είναι για τους Ευρωπαίους - το πως λειτουργεί το ελληνικό Δημόσιο.
Τι προσδοκώ? Την αργά ή γρήγορα διαφορετική αντίδραση των πολιτών, που θα αναγκάσει το πολιτικό σύστημα να αποφασίσει επιτέλους να ανατρέψει αυτή την κατάσταση και να "σπάσει αυγά" ! Δεν ξέρω αν θα προλάβω να το ζήσω εγώ... εύχομαι όμως να το ζησουν τα παιδιά μου.
*Φωτό από το Athens Indymedia
Το ανησυχητικό όμως είναι πως στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, κύρια μετά τη μεταπολίτευση, δείχνουμε μεγάλη ανοχή σαν κοινωνία - και και' επέκταση και σαν εξουσία - στις απαιτήσεις των εργαζομένων στον λεγόμενο "στενό και ευρύτερο" Δημόσιο Τομέα. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ :
Είναι δίκαια σήμερα η εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στην Ελλάδα? Σαφώς και όχι! Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα του 2009 το μόνο πράγμα στο οποίο γυναίκες και άνδρες είναι (η θα γίνουν) ίσοι είναι το ...όριο συνταξιοδότησης. Οι αμοιβές ? Ούτε κατά διάνοια! Οι παροχές? Αστεία πράγματα! Και από εκεί και πέρα μια σειρά βοηθήματα για τις εργαζόμενες γυναίκες και μητέρες όπως π.χ. ο παιδικός σταθμός στην υπηρεσία, το ολοήμερο σχολείο, οι γονικές άδειες πατέρα και μητέρας, οι ιατρικές δαπάνες είναι μάλλον "άγνωστες λέξεις " για το ελληνικό κράτος. Αν όλα τα παραπάνω λειτουργούσαν σε ικανοποιητικό βαθμό και στην Ελλάδα, τότε η εξίσωση των ορίων ηλικίας δεν θα ήταν θέμα προς συζήτηση.
Και πάλι όμως το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι αυτό! Η απάντηση σε αυτό το ζήτημα θα ήταν εύκολη: χρειάζεται πολιτική βούληση από μια κυβέρνηση που θα εξισώσει πραγματικά άνδρες και γυναίκες στο σύνολο των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων τους, όπως επιτάσσει άλλωστε και το σύνταγμα. Πόσο εύκολο είναι όμως να προκύψει μια τέτοια πολιτική βούληση, όταν η εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία του Δημόσιου Τομέα αποτελεί πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και μετά?
Πώς μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση, όταν από την μια φτιάχνεις ΑΣΕΠ και από την άλλη βάζεις υπαλλήλους, με συμβάσεις χρόνου, από το παράθυρο? Πως μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση, όταν αυτούς τους συμβασιούχους τους κάνεις μετά αορίστου χρόνου, και -μόλις χθες - τους δίνεις και δικαιώματα ανέλιξης επιπέδου μονίμου υπαλλήλου? Πως μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση όταν κρατάς σε προκλητικά χαμηλά επίπεδα τους μισθούς της πλειοψηφίας των υπαλλήλων, και από την άλλη τους ξεζουμίζεις κάθε χρόνο στη φορολογία? Πως μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση όταν δεν έχεις σαν εξουσία κανέναν απολύτως σχεδιασμό ανάπτυξης των δημόσιων υπηρεσιών, δεν υλοποιείς κανέναν οργανισμό προσωπικού σε καμιά υπηρεσία και απλά προσλαμβάνεις με γνώμωνα τα ψηφαλάκια και την ικανοποίηση των βουλευτών σου?
Και τέλος πως μπορεί να προκύψει πολιτική βούληση όταν ξεπουλάς προκλητικά - δήθεν στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού - τους πιο παραγωγικούς τομείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ενέργεια , νερό, μεταφορές, επικοινωνίες) χάνοντας εκείνα τα έσοδα που θα σου έδιναν τη δυνατότητα να τον οργανώσεις σε άλλες βάσεις και παράλληλα , αντί να πετυχαίνεις πραγματικό ανταγωνισμό, να υποτάσσεις τα πάντα σε ισχυρά ιδιωτικά πλέον μονοπώλια?
Ακούγονται λίγο "παπαρηγίστικα" όλα αυτά? Όχι δεν είναι καθόλου! Είναι η πραγματικότητα. Και η χειρότερη πραγματικότητα είναι το πως αντιδρά η κοινωνία σε τέτοιες πρακτικές μέχρι σήμερα!
Γιατί μπορεί ο γιατρός του δημοσίου - αφού έκανε δεκαετίες να σπουδάσει και να πάρει ειδικότητα - να υποαμοίβεται και να τον ξεσκίζουν στις εφημερίες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε το "φακελλάκι".
Μπορεί ο εκπαιδευτικός να περιμένει χρόνια την επετηρίδα, η να τον υποβάλλουν σε εξετάσεις για να διοριστεί, και να υποαμοίβεται για το λειτούργημα του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε να κάνει δεύτερη και τρίτη δουλειά, να δουλεύει περισσότερο στα ιδιαίτερα και στα φροντιστήρια από ότι στο σχολείο, κερδίζοντας πολύ περισσότερα και αφορολόγητα!
Μπορεί ο μηχανικός του Δημοσίου να υποαμοίβεται και να δουλεύει σε δύσκολες συνθήκες χωρίς μηχανοργάνωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε να παίρνει τη μίζα για το έργο που επιβλέπει ή για την άδεια που εκδίδει!
Μπορεί ο εφοριακός να περιμένει ακόμη τις δυνατότητες του TAXIS που θα έκανα πιο εύκολη τη δουλειά του και να παίρνει το μισό μισθό από αυτόν που θα έπρεπε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε να τσεπώνει "βοηθήματα" για να κάνει τα στραβά μάτια σε φορολογικές παραβάσεις εκατομμυρίων!
Μπορεί τέλος μια νέα μητέρα να έχει ελάχιστα βοηθήματα για να μεγαλώσει το παιδί της, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ανεχτούμε να παίρνει άδεια "από τη σημαία" όποτε θέλει και να λείπει απο τη θέση της - με την ανοχή των προϊσταμένων της - με αποτέλεσμα να υποβαθμίζονται οι παρεχόμενες υπηρεσίες προς τον πολίτη.
Με άλλα λόγια ζούμε σε μια χώρα όπου ο Δημόσιος Τομέας είναι απίστευτα υποβαθμισμένος, υποχείριο της εκάστοτε κυβέρνησης για την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών της, με αποτέλεσμα και οι υπάλληλοι - και πολύ περισσότερο οι γυναίκες- να υποαπασχολούνται και να υποαμοίβονται, αλλά και οι προσφερόμενες υπηρεσίες να είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένες. Αποτέλεσμα ? Οι πολίτες αναγκάζονται ή να προσφύγουν στον ιδιωτικό τομέα ή να ανεχτούν την σκληρή παραοικονομία για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους!
Η κατάσταση αυτή έχει παγιωθεί και ανακυκλώνεται συνεχώς, χωρίς κανείς να τολμά να την ανατρέψει! Τα συνδικάτα των εργαζομένων κινούνται και αυτά στα πλαίσια των καθαρά συντεχνιακών τους συμφερόντων, αποτελώντας ένα ακόμη εμπόδιο για ανατροπή. Η λογική του "αν δε λαδώσεις" είναι ο κανόνας και κανείς δεν αντιδρά σε απαράδεκτες ιδιωτικοποιήσεις. Και από την άλλη - αν και οξύμωρο - το όνειρο του κάθε πολίτη για το παιδί του είναι να ...βολευτεί κάπου στο Δημόσιο!
Αυτά όλα βέβαια είναι ψιλά γράμματα για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο λειτουργεί με βάση τα καλώς κείμενα στην πλειοψηφία των χωρών της Ευρώπης. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και όταν μας επιβάλει αυτονόητο πρόστιμο για τη διαχείριση των χωματερών ή για την επιχορήγηση της ζημιογόνας Ολυμπιακής. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί είναι "σοκ" η απόφαση αυτή του δικαστηρίου και δεν είναι "σοκ" - που σίγουρα είναι για τους Ευρωπαίους - το πως λειτουργεί το ελληνικό Δημόσιο.
Τι προσδοκώ? Την αργά ή γρήγορα διαφορετική αντίδραση των πολιτών, που θα αναγκάσει το πολιτικό σύστημα να αποφασίσει επιτέλους να ανατρέψει αυτή την κατάσταση και να "σπάσει αυγά" ! Δεν ξέρω αν θα προλάβω να το ζήσω εγώ... εύχομαι όμως να το ζησουν τα παιδιά μου.
*Φωτό από το Athens Indymedia
2 σχόλια:
Ο μεγάλος προβληματισμός έχει να κάνει με το ποιά θα ήταν η καλύτερη αντίδραση, που θα επέφερε την αλλαγή που θα βελτίωνε τις ζωές μας;Συμφωνώ μαζί σου αλλά αυτή γεύση η πικρή στο στόμα παραμένει..Και έχω και παιδιά επίσης, οπότε τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα.Καλημέρα
@Carpe diem
Πικρή γεύση μας μένει γενικά από το καθε τι που βιώνουμε σε αυτή τη χώρα. ανακυκλώνουμε τη μιζέρια μας, ανεχόμαστε την λαμογιά και προσδοκούμε να "γλείψουμε" και εμείς λίγο από το απαγορευμένο μέλι, που για όλους τους άλλους είναι νόμος και για μας έγκλημα!
Φαύλος κύκλος! Φαύλοι και αυτοί που τον τροφοδοτούν! Φαύλοι και εμείς που τους ανεχόμαστε!
Δημοσίευση σχολίου