Προβληματισμοί ιστολόγου.

Αρκετοί φίλοι αναγνώστες αναρωτιούνται τον τελευταίο καιρό, γιατί τα ποστ μου έχουν γίνει πολύ μικρά (πάντα είχα την κακή συνήθεια να γράφω ... "σεντόνια"), περισσότερο χιουμοριστικά και με αισθητά μικρότερη συχνότητα. Μήπως στέρεψα από "γνώμες", μήπως απογοητεύτηκα από όσα βλέπω γύρω μου και δεν τολμώ ή δεν θέλω να γράψω? Μήπως τελικά ισχύει και εδώ σε μένα ο κανόνας ότι ένα προσωπικό ιστολόγιο έχει 2-3 χρόνια ζωή και μετά κλείνει ο κύκλος του? Μήπως ήταν μόδα και ...πέρασε?

Οφείλω να ομολογήσω ότι με έχει προβληματίσει και εμένα αυτή η ... "συμπεριφορά" μου! Δεν νομίζω όμως ότι συμβαίνει κάτι από τα παραπάνω, τουλάχιστον έτσι όπως συνήθως εκφράζονται. Πιστεύω πως αν θέλει κανείς να βρει την πραγματική αιτία, δεν έχει παρά να ψάξει στις 925 αναρτήσεις του ίδιου του ιστολογίου και να τις συσχετίσει με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε.

Τι εννοώ?

Θεωρούσα πάντοτε και εξακολουθώ να θεωρώ πως ένα επώνυμο προσωπικό πολιτικό ιστολόγιο πρέπει να είναι το πεδίο δημόσιας κατάθεσης των απόψεων του δημιουργού του και παραπέρα το μέσο δημόσιας διαβούλευσης. Μέσα από την κατάθεση απόψεων και τον διάλογο, ο ιστολόγος κάνει γνωστή στο ευρύ κοινό του διαδικτύου την προσωπικότητα του, τις θέσεις του, αναφέρει τις επιρροές που δέχεται μέσα από το διάλογο, ασκεί και δέχεται κριτική, αναθεωρεί πράγματα, επικοινωνεί.

Πέρα όμως από αυτά τα ίσως αυτονόητα για πολλούς, το ιστολόγιο -ημερολόγιο γίνεται σιγά σιγά και μια πλούσια βάση δεδομένων, προσωπικών δεδομένων του ιστολόγου, που ανά πάσα στιγμή ο κάθε επισκέπτης μπορεί να ανατρέξει και βρει τη θέση του δημιουργού σε οποιοδήποτε θέμα, να συνεχίσει έναν παλαιότερο διάλογο, να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει μια παλαιότερη θέση κλπ.

Έκανα το πείραμα μόνος μου, σε αυτό εδώ το ιστολόγιο. Έψαξα είτε θεματικά, είτε με λέξεις κλειδιά και διαπίστωσα ότι σε πολλά θέματα που σήμερα θεωρούνται επίκαιρα, τα όσα έχω γράψει εδώ, εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να ισχύουν, άλλα είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρα από τότε που τα έγραφα, άλλα αποδείχτηκαν προφητικά και ελάχιστα έχουν διαψευστεί. Διαπίστωσα επίσης από τα στατιστικά , πως και οι επισκέπτες του ιστολογίου ψάχνουν και ξαναδιαβάζουν κείμενα του παρελθόντος. Πιστεύω λοιπόν πως ένας βασικός λόγος που δεν γράφω πια συχνά και συστηματικά μεγάλα πολιτικά κείμενα είναι το ότι σε πολλά θέματα έχω εκφράσει την άποψη μου από τη μια μεριά, από την άλλη δε οι πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις δεν έχουν μεταβληθεί τόσο ώστε να αλλάξουν κάποια δεδομένα. Αυτό είναι και μια άποψη που έχω εκφράσει και στο παρελθόν : τίποτα το εξαιρετικά σημαντικό δεν γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, η στασιμότητα είναι απελπιστική, το πολιτικό σκηνικό ανιαρό και παλιομοδίτικο, η κοινωνία μένει ακίνητη , αν δεν πάει προς τα πίσω. Η κοινωνία του "ωχ αδερφέ" δεν με εκφράζει και δεν με εμπνέει καθόλου!

Ο δεύτερος βασικός λόγος που με αποθαρρύνει από το να μπλογκάρω συστηματικά είναι η στασιμότητα στον δεύτερο βασικό άξονα που αποτέλεσε την αφορμή να ασχοληθώ με το "ιστολογείν" : η ανάπτυξη της κοινωνικής δικτύωσης. Λέγοντας "κοινωνική δικτύωση" δεν εννοώ φυσικά, όπως πολλοί αντιλαμβάνονται, τα νέα εργαλεία του διαδικτύου που τόσο της μόδας έχουν γίνει, αλλά την πραγματική κοινωνική δικτύωση των ανθρώπων του διαδικτύου μέσα στην πραγματική κοινωνική καθημερινότητα. Πιστεύω δηλαδή πως δεν έχει προχωρήσει όσο θα έπρεπε η δυνατότητα ο διαδικτυακός διάλογος μεταξύ επώνυμων και ανώνυμων πολιτών στο διαδίκτυο να γίνει πραγματικός διάλογος και δράση στην πραγματική κοινωνία, να δώσει την ευκαιρία δημιουργίας μικρών και μεγάλων πόλων συνεύρεσης των ενεργών πολιτών, να αποτελέσει πεδίο δράσης των πολιτών έξω και πέρα από τα σχήματα που επιβάλλουν κόμματα, συνδικάτα, ΜΜΕ και οικονομικά συμφέροντα. Και αυτά όλα να πάρουν μόνιμο κινηματικό χαρακτήρα, να έχουν συγκεκριμένα σημεία αναφοράς τόσο σε κάθε τοπική κοινωνία όσο και στο διαδίκτυο, να αναδεικνύουν προβλήματα έτσι όπως οι πολίτες τα αντιλαμβάνονται και να προωθούν λύσεις κοινά αποδεκτές από αυτούς.

Μπορεί να υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις στο πρόσφατο παρελθόν, στην πλειοψηφία τους όμως είναι τελικά πυροτεχνήματα χωρίς συνέχεια! Τι έγινε αλήθεια στα νοσοκομεία μετά την ιστορία της Αμαλίας ? Τι έγινε με την καμπάνια "κλείστε την τηλεόραση"? Και σε πιο "πολιτικά" θέματα : έφερε κανένα σοβαρό αποτέλεσμα η πρωτοβουλία "φτάνει πια" στη δημόσια τάξη? Η μήπως πιστεύει κανείς πως οι περυσινές κινητοποιήσεις για τις φωτιές θα αποτρέψουν τις φετεινές?

Ας πάμε και πιο ειδικά στο ΠΑΣΟΚ, που, ας πούμε, με ενδιαφέρει περισσότερο! Τι έγιναν όλοι αυτοί που κατάφεραν με τις παρεμβάσεις τους να ανατρέψουν το σκηνικό μετά τις εκλογές του 2007 και να αναδείξουν το ΓΑΠ ξανά στην ηγεσία? Τι έγιναν - τί γίναμε, για να μην βγάζω και τον εαυτό μου απέξω - όλοι αυτοί που πήγαν στο συνέδριο και "δίδαξαν" διάλογο μέσα από το e-forum? Τι κάνουν σήμερα ? Τι προσφέρουν πέρα από το να αναπαράγουν στα ιστολόγια την επικαιρότητα των συμβατικών μέσων και τις κομματικές ανακοινώσεις ?

Και μια και πάμε σε εκλογές σε λιγότερο από ένα μήνα! Υπάρχει αλήθεια κανείς στο διαδίκτυο που ασχολείται με το πραγματικό ευρωπαϊκό ζήτημα? Υπάρχει κανείς που να αντιλαμβάνεται πως η Αμερική που έμεινε πίσω κάποια στιγμή, που αγνόησε τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες προτροπές για σεβασμό στο περιβάλλον και αντιμετώπιση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής π.χ., σε λίγο θα μας αφήσει πολύ πίσω? Υπάρχει κανείς που να διαπιστώνει δημόσια πως η πραγματική πολιτική και κοινωνική ενοποίηση της Ευρώπης με βασικό άξονα την πράσινη ανάπτυξη, είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ? Και πως τελικά όλα αυτά μεταφράζονται στην καθημερινή πρακτική της ελληνικής κοινωνίας?

Τι θα ψηφίσουμε στις 7 Ιουνίου? Το αν το σημαντικότερο πολιτικό εγχείρημα των δύο τελευταίων αιώνων στην Ευρώπη θα προχωρήσει προς όφελος των λαών ή θα καταρρεύσει οριστικά ή το αν ο Παυλίδης πήρε 100.000 € για ένα σαπιοκάραβο και ο Βερελής άλλα τόσα για 80 τρόλεϋ?

Αυτοί οι προβληματισμοί δεν σταματούν εδώ. Είναι όμως κάτι που ήθελα να γράψω από καιρό! Και μου έδωσε την αφορμή να ξαναφτιάξω ένα "σεντόνι"!

Περιμένω τις απόψεις σας! Και θάθελα αυτή τη φορά να είναι πολλές.