Εγώ ... ΕΣΥ ... Εμείς

Ένα αλλεργικό σοκ με έφερε ξανά, ύστερα από 6 σχεδόν μήνες, σε επαφή με το ΕΣΥ. Κυριακή πρωί το - υποτίθεται - Νοσοκομείο Ναυπλίου είχε κανονική εφημερία. Στο εξωτερικό παθολογικό ιατρείο ένας γιατρός παθολόγος, ένας ειδικευόμενος και δύο νοσηλεύτριες.

Η δική μου περίπτωση ήταν από τις εύκολες. Λίγη κορτιζόνη και .. όλα καλά. Απλά έπρεπε να περιμένω σε ένα κρεβάτι να τελειώσει ο ορός. Όταν όμως ήρθαν μαζεμένα κάποια επείγοντα περιστατικά (δύο καρδιολογικά και ένα παιδάκι Ρομά που είχε στραβοκαταπιεί κάτι καραμέλες) άρχισε ένας πανικός. Και αυτός ο πανικός οφειλόταν κύρια στο γεγονός ότι εδώ και μήνες η καρδιολογική κλινική του -υποτίθεται - Νοσοκομείου Ναυπλίου είναι ακέφαλη! Έτσι τη "δουλειά" προσπαθούν να την βγάλουν ένας ειδικευόμενος και οι ... παθολόγοι. Οι οποίοι τελικά, το μόνο που κάνουν είναι delivery στο επόμενο νοσοκομείο του Άργους ή των Αθηνών.

Συμπέρασμα : Όποιος ατυχήσει και πάθει καρδιακό επεισόδιο σε μέρα που εφημερεύει το - υποτίθεται - Νοσοκομείο Ναυπλίου, μην κάνει καν τον κόπο να πάει! Ας φύγει κατευθείαν για Αθήνα, αν θέλει να είναι ασφαλής. Δεν είναι άλλωστε μακριά! Μόλις μια ωρίτσα από την πρωτεύουσα.

Σας φαίνονται αστεία και υπερβολικά όλα αυτά? Σας πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου και - πιστέψτε - έχω ιδίαν αντίληψη για ό,τι γράφω. Ναι! Σε ένα νομό 150.000 κατοίκων (+ 100.000 το καλοκαίρι), αν δεν εφημερεύει το Νοσοκομείο Άργους, παίζεις κορώνα γράμματα τη ζωή σου. Γιατί δεν είναι μόνο η καρδιολογική κλινική που έχει πρόβλημα. Και πολλές άλλες υπολειτουργούν, λόγω ... έργων επέκτασης (!!!) που γίνονται στο κτίριο.

Παίρνω λοιπόν αφορμή από το προσωπικό μου περιστατικό, αλλά και από την επίσχεση εργασίας που άκουσα ότι κάνουν αυτές τις μέρες οι νοσοκομειακοί γιατροί, για να πω τα εξής:

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν πλήρη συναίσθηση της κρίσιμης οικονομικής συγκυρίας και αποδέχονται στην πλειοψηφία τους τα αναγκαία σκληρά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση για την υλοποίηση του προγράμματος σταθερότητας. Όμως το συγκεκριμένο πρόγραμμα εκτός από "σταθερότητας", λέγεται και "ανάπτυξης". Και αυτή η ανάπτυξη, εκτός του ότι δεν είναι ορατή ακόμη δια γυμνού οφθαλμού, απαιτεί και κάποιες προϋποθέσεις.

Τέτοιες απαιτούνται και στο σύστημα Υγείας. Λίγο μετά τις εκλογές, η ίδια η Υπουργός Υγείας ανακοίνωσε τις ελλείψεις χιλιάδων νοσηλευτών και γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία. Παράλληλα δήλωσε πως υπάρχουν χιλιάδες νοσηλευτές αποσπασμένοι σε άλλες άσχετες θέσεις. Και μόλις προχτές ανακοίνωσε την πρόσληψη χιλιάδων μέσω ΑΣΕΠ. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που εμποδίζει την κυβέρνηση να γυρίσει αυτούς τους "προνομιούχους" υπαλλήλους στην οργανική τους θέση. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο ισχυρή μπορεί να είναι μια συντεχνία ώστε να εμποδίζει την ομαλή λειτουργία του συστήματος υγείας. Και να βάζει - τέτοια εποχή οικονομικής κρίσης του κράτους και όχι της αγοράς - σε πρόσθετα αδικαιολόγητα έξοδα τους Έλληνες φορολογούμενους (γιατί αυτοί πληρώνουν τελικά) για να λειτουργήσει στοιχειωδώς το ΕΣΥ και να μην κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.

Τα ίδια φυσικά συμβαίνουν και στην Παιδεία. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί κάθονται στην κυριολεξία σε γραφεία και δεν κάνουν απολύτως τίποτα και κανένας, μα κανένας δεν επιχειρεί να τους μετακινήσει στις οργανικές τους θέσεις, την ώρα που χιλιάδες λείπουν από τις αίθουσες διδασκαλίας. Πώς θα υλοποιηθεί άραγε το "Νέο Σχολείο" κ. Διαμαντοπούλου? Με νέες προσλήψεις? Με ωρομίσθιους? Με νέες στρατιές συμβασιούχων? Τα ίδια και στις εφορίες και τις πολεοδομίες, τα ίδια κοντολογίς σε όλο τον δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ. Ενώ έχουμε υπεράριθμους συνολικά υπαλλήλους, παντού υπάρχουν αδικαιολόγητες ελλείψεις.

Εγώ θα έβγαινα στην πλατεία Συντάγματος και θα χειροκροτούσα με χέρια και με πόδια την κυβέρνηση και τον υπουργό που θα έλεγε το εξής:

"Ελάτε εδώ κύριοι! "Έχουμε πόλεμο (που είπε και ο ΓΑΠ)"! Θα πάτε για τα τρία επόμενα χρόνια άνευ όρων στις θέσεις σας στα σχολεία και τα νοσοκομεία που ανήκετε. Και μετά τα τρία χρόνια θα επανεξετάσουμε αιτήματα σας για οριστική μετάταξη (και όχι πια απόσπαση)! Όποιος δεν πάει με αυτή τη συμφωνία τώρα στην οργανική του θέση, απολύεται από το Ελληνικό Δημόσιο."

Θα μου πείτε βέβαια, γίνονται αυτά στην Ελλαδάρα του 2010? Φυσικά και γίνονται! Εδώ παίρνουν οι υπάλληλοι της Βουλής 16 μισθούς, αυτό το αυτονόητο δεν μπορεί να γίνει? Ας τους δώσει και το 30% του δώρου που τους πήρε σε τελική ανάλυση βρε αδερφέ. Σίγουρα θα κοστίσουν λιγότερο από τους νεοπροσλαμβανόμενους.

Το θέμα είναι η πολιτική βούληση. Είναι η ορθολογική σκέψη για το αυτονόητο. Είναι τέλος πάντων ο εγωισμός και το φιλότιμο που θα 'πρεπε να βγάλουμε, βλέποντας όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, με τους οποίους θέλουμε να συγκλίνουμε, να βλέπουν τα χάλια μας και να γελάνε.

Πολιτική δεν είναι μόνο, να εκλέγομαι κυβέρνηση κάθε 4 χρόνια, να μαζεύω φόρους, να σπαταλάω και μετά να ξαναψάχνω να ξαναμαζέψω χρήμα για να τα φέρω βόλτα, πιπιλίζοντας το μυαλό του λαού επί δεκαετίες για την απαιτούμενη λιτότητα σε ένα τούνελ που την είσοδο τη βρήκαμε προ πολλού, αλλά η έξοδος αγνοείται. Πολιτική είναι και να διοικώ δίκαια και ορθολογικά, να πείθω τους πολίτες γι' αυτό, να λαμβάνω υπόψη τη γνώμη τους, να τους δίνω βήμα συμμετοχής και αξιολόγησης της διοίκησης μου. Πολιτική βέβαια είναι και να έχω όραμα για το πού πάει ο τόπος μου, να υλοποιώ αυτό το όραμα στο όνομα του λαού με την έγκριση του και τη συμμετοχή του.

Αυτά είναι η ευθύνη των πολιτικών. Υπάρχει φυσικά και η ευθύνη των πολιτών και είναι κι αυτή σημαντική. Θα πρέπει να αντιληφθούμε πως, αν θέλουμε να αλλάξουμε πορεία και να γίνουμε επιτέλους μια δίκαιη και ευνομούμενη πολιτεία, μια θεσούλα στο δημόσιο για μας και το παιδί μας δεν είναι η μόνη λύση όλων των προβλημάτων μας, αλλά -όπως εξελίσσονται τα πράγματα - είναι η βασική αιτία των περισσότερων από αυτά. Αν δεν αποφασίσουμε να αφήσουμε τη βολική καρέκλα του δημοσίου υπαλλήλου και του εισοδηματία και δεν βγούμε στο πάλκο να παράγουμε ποιοτικά προϊόντα (πράγμα δύσκολο) και υπηρεσίες (πράγμα αρκετά πιο εύκολο), στα πλαίσια ενός επιτελικού και ευέλικτου κράτους που ευνοεί την επιχειρηματικότητα και ενισχύει την καινοτομία, αυτός ο τόπος όχι απλά θα παραμείνει στο τούνελ, αλλά αν ποτέ φτάσει στο τέλος του, θα τον περιμένει ο γκρεμός.

Κάντε λοιπόν επιτέλους τα αυτονόητα! Στήστε το κράτος απλά και ορθολογικά. Σπάστε τις συντεχνίες. Και δώστε προτεραιότητα στην ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη ελληνικού τύπου που θα αναδείξει τα ανεκτίμητα πλεονεκτήματα που έχει αυτός ο ευλογημένος τόπος.