Μέρες τώρα προβληματίζομαι να γράψω ένα άρθρο για τα συμβαίνοντα στα ελληνικά ΑΕΙ. Ό,τι διαβάζω στις εφημερίδες και στην blogoσφαιρα, ό,τι βλέπω στην τηλεόραση και ακούω στο ραδιόφωνο, με οδηγούν για μια ακόμη φορά σε ένα βασικό συμπέρασμα:
Οι δύο βασικές αντιμαχόμενες πλευρές - υπουργείο και πανεπιστημιακή κοινότητα - αντί να κάνουν διάλογο μπροστά στην κοινωνία, ταμπουρώνονται πίσω από πείσματα και συντεχνιακές λογικές. Οι μεν, έχοντας σαν μπούσουλα το βίτσιο του εκάστοτε υπουργού παιδείας να αλλάξει κάτι -στην ουσία για τα μάτια του κόσμου - στις εισαγωγικές εξετάσεις και στη λειτουργία των ΑΕΙ και οι δε στην αναίτια μανία να μην αλλάξει τίποτα και στο κενό πλέον περιεχομένου σύνθημα για “δωρεάν δημόσια παιδεία”, που διαιωνίζεται κοντά 50 χρόνια και ανάθεμα κι αν υπήρξε ποτέ!
Εύλογα θα αντιδράσει κάποιος στην τοποθέτηση αυτή και θα πει : “Μα τι λες τώρα? εδώ πάνε να “σκοτώσουν” τα ελληνικά ΑΕΙ ιδρύοντας ιδιωτικά αμφίβολης ποιότητας και δημιουργώντας έντονες κοινωνικές ανισότητες και αποκλεισμούς” . Σωστό. Αλλά είναι το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί το πρόβλημα της παιδείας δεν ξεκινάει από τα ΑΕΙ , καταλήγει σε αυτά, είναι ο καθρέφτης όλης της κλίμακας της παιδείας.
Και είναι τόσο αφελές και επιδερμικό να αρνείσαι απλά και στείρα τα ιδιωτικά ΑΕΙ , όσο και το να μην έχεις πρόβλημα με τα ιδιωτικά σχολεία , την ιδιωτική παραπαιδεία και τα φροντιστήρια , τη φυγή των ελληνοπαίδων σε αμφίβολης ποιότητας ιδρύματα των Βαλκανίων, της Ιταλίας και της Αγγλίας ( ναι, υπάρχουν και εκεί “κακά” ΑΕΙ και μάλιστα και κρατικά).
Είναι επίσης αφελές να “ενοχλείσαι” από τους ” αιώνιους φοιτητές “ , που στην πλειοψηφία τους είναι εργαζόμενοι απόφοιτοι ΤΕΙ που παλεύουν για ένα δεύτερο πτυχείο και ελάχιστοι πια “φοιτητοπατέρες” και συνδικαλιστές. Ποιον ενοχλούν? Γιατί πειράζει κάποιους να προσπαθεί ένας νέος να πάρει ένα δεύτερο πτυχίο, όποτε μπορέσει?
Και τέλος είναι κωμικοτραγικό , όταν σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο η τάση είναι να υπάρχει προσέγγιση επιστημών , και κάποιος που σπούδασε π.χ. μηχανικός , να ενδιαφέρεται για νομικές επιστήμες , η ένας φιλόλογος να παίρνει δεύτερο πτυχίο πληροφορικής και να υπάρχουν αυτές οι επιλογές και δυνατότητες για όλους , εδώ να μην μπορεί κανείς να το κάνει, αλλά αντιθέτως να ιδρύονται σχολές αμφίβολης χρησιμότητας και ειδικότητας , που παράγουν πτυχιούχους χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα , χωρίς πυξίδα για το μέλλον τους , αλλά και χωρίς εναλλακτικές λύσεις σπουδών.
Δεν θα συνεχίσω με τραγελαφικά παραδείγματα γιατί λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους μας.
Τελικά, μετά την υπέροχη προηγούμενη εβδομάδα με τα ΜΑΤ και τους φοιτητές ματωμένους στους δρόμους, μετά από μερικές ακόμη σπασμένες βιτρίνες γύρω από το Πολυτεχνείο και κραυγές υπεράσπισης δήθεν του πανεπιστημιακού ασύλου, με πάνω από 350 σχολές υπό κατάληψη σε όλη την Ελλάδα , το υπουργείο ανακοίνωσε χθες ότι το νομοσχέδιο ( αλήθεια το είδε κανείς? έστω ένας?) δεν θα κατατεθεί μέσα στο καλοκαίρι, αλλά τον Οκτώβρη και αφού προηγηθεί δημόσια διαβούλευση.
Και έτσι όλοι θα δούμε με την ησυχία μας το Μουντιάλ, που θα αρχίσει να ζεσταίνεται από βδομάδα , μετά θα κάνουμε τα μπανάκια μας , μετά θα δούμε το μουντομπάσκετ που θα χει και Ελλάδα και μετά, πρώτα ο θεός και η Μαριεττα , θα ξαναρχίσουμε την κόντρα , μια και θα έρχονται και δημοτικές εκλογές….
Πως είπατε? Διάλογος? Τι είναι αυτό? Καλά σοβαρά πιστεύει κανείς τώρα ότι θα γίνει διάλογος και δημόσια διαβούλευση καλοκαιριάτικα? Η μήπως πιστεύει κανείς οτι θα συνεχιστούν οι καταλήψεις Ιούλιο μήνα? Μα “η πανεπιστημιακή κοινότητα είναι ανυποχώρητη”. Περιμένετε λίγο τις συνελεύσεις αυτή και την επόμενη εβδομάδα!
Και τέλος μήπως πιστεύει κανείς ότι η ΝΔ θα καταθέσει νομοσχέδιο προς ψήφιση τον Οκτώβρη , μπροστά στις Δημοτικές Εκλογές και στην αρχή εκλογικής χρονιάς για βουλευτικές? Τον έχετε για χαζό τον “virtual” πρωθυπουργό μας?
Θυμηθείτε με : Το θέμα ΑΕΙ μπαίνει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας” για να χρησιμοποιήσω προσφιλή έκφραση του αείμνηστου Ανδρέα που θυμόμαστε αυτές τις ημέρες. Και όλοι θα ξανακάτσουν στα αυγά τους γιατί τους βολεύει αφάνταστα να φύγει απο μπροστά αυτή η καυτή πατάτα.
Και αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν είναι νίκη κανενός , πολύ περισσότερο του φοιτητικού και πανεπιστημιακού κινήματος. Γιατί τα αδιέξοδα στην ανώτατη εκπαίδευση , και γενικότερα στην παιδεία παραμένουν , διογκώνονται και προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη ανασφάλεια στις ελληνικές οικογένειες.
Μακάρι να βγώ ψευτης και να υπάρξει το πολιτικό θάρρος απο οπουδήποτε να ανοίξει ειλικρινής διάλογος , αλλά δεν υπάρχει κανένα σημάδι απο κανέναν και πουθενα που να δείχνει κάτι τέτοιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου