Προσπαθώντας τις τελευταίες μέρες, με αφορμή το άρθρο για την πολιτική στην blogoσφαιρα, να εμπλουτίσω τη βιβλιοθήκη μας με όσο το δυνατόν περισσότερα πολιτικά ιστολόγια , έπεσα επάνω σε ένα blog του Γ.Α.Παπανδρέου, ένα πολιτικό “ημερολόγιο εκστρατείας” , όπως το ονόμαζε ο ίδιος, που συνέγραφε προσωπικά το διάστημα απο 17 Ιανουαρίου 2004- ημέρα της ανακοίνωσης της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ - μέχρι 9 Μαρτίου 2004 - μια ημέρα μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές.
Το διάστημα αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον , όπως ενδιαφέροντα είναι και τα όσα γράφονται, απο έναν πολιτικό, αλλά και απο ένα πολίτη, οικογενειάρχη, άνθρωπο. Τεχνικά τα blog τότε δεν έδιναν δυνατότητες πολλές για σχόλια και για διάλογο, όπως αυτές που έχουμε σήμερα. διαπνέονταν όμως απο την ίδια αμεσότητα που υπάρχει και σήμερα και έχει κάνει να κυριαρχούν στο διαδίκτυο.
Σταχυολογώ παρακάτω , χωρις κανένα σχολιασμό, μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα κάνοντας προκαταβολικά τις εξής δύο παρατηρήσεις:
1. Είναι χρήσιμο να συζητήσουμε και να σχολιάσουμε αυτές τις τοποθετήσεις δύο χρόνια και κατι μετά. Είναι θέσεις που τότε γραφτηκαν σε ένα προσωπικό ημερολόγιο ενός πολιτικού ηγέτη στα πρωτα του βήματα και είναι θέσεις πάνω σε θέματα που και σήμερα συζητάμε. τι έγινε απο τότε ? τι αλλαξε? τι δεν άλλαξε?
2. Θα προέτρεπα τον Γ.Α. Παπανδρέου να ξανανοίξει ένα δημόσιο πολιτικό ημερολόγιο , όχι εκστρατείας πια, αλλά καθημερινου πολιτικού διαλόγου με τους πολιτες .πανω στα θέματα που και τότε έγραφε , αλλά και σε άλλα. Να ανοίξει ένα βήμα όπου η σκέψη του να περνάει στον πολίτη άμεσα και απλά , χωρίς να περνάει ούτε απο τα γρανάζια των γραφείων Τύπου και των εταιρειών των image makers αλλά ουτε και απο τις συμπληγάδες των ΜΜΕ. Αν πραγματικά πιστεύει στην πολιική με κέντρο τον άνθρωπο , ας το ξαναεπιχειρήσει.
“….21 Ιανουαρίου.
Να σε τι µπορεί να ßοηθήσει µια διαφορετική λειτουργία του κόµµατος. Οι άνθρωποι που ζουν καθηµερινά τα προßλήµατα µπορούν να συµßάλουν καθοριστικά για τη χάραξη αποτελεσµατικών πολιτικών. Εκφράζεται η αγωνία για την ανεργία, τα παιδιά που περιµένουν έναν διορισµό. Η ανεργία δεν λύνεται µε την πολιτική διαµεσολάßηση. Αναφέροµαι στους γονείς που συχνά επισκέπτονται το γραφείο µου ζητώντας να εξασφαλίσω µια θέση στο παιδί τους. “Το παιδί πού είναι, γιατί δεν ήρθε;” “Ντρέπεται”. “Μάλλον δεν θέλει να υποστεί αυτόν τον εξευτελισµό”.
26 Ιανουαρίου.
Έχουμε κάνει μεγάλα βήματα στην γενική κατάσταση και την εικόνα της χώρας, ήρθε η ώρα να καταπιαστούμε με αυτόν τον απρόσωπο, γραφειοκρατικό μηχανισμό που θέλει να σκοτώσει κάθε νέα πρωτοβουλία και ιδέα στην γέννηση της. Το έργο είναι τιτάνιο, έτσι λειτουργεί το ελληνικό κράτος από την ίδρυση του, αλλά πρέπει να τολμήσουμε. Γιατί μόνο έτσι θα προωθηθεί η οικονομία, ο τουρισμός, αλλά και η συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις που τους αφορούν.
28 Ιανουαρίου.
Σκέπτομαι στο αεροπλάνο πώς θα αναδείξουμε τα καλά του Έλληνα, το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής, ώστε να κερδίσουμε το στοίχημα της αναγέννησης της χώρας. Και μου φαίνεται ότι το κλειδί είναι η δημοκρατία, η συμμετοχική δημοκρατία: συναίνεση, μέσα από το διάλογο με τα άλλα κόμματα, διάλογο με την κοινωνία, διάλογο με τoυς νέους, διάλογο με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αυτό είναι το μοντέλο της διακυβέρνησης που πρέπει να επαγγελθούμε και να εφαρμόσουμε.
8 Φεβρουαριου.
Η ηµέρα της ψηφοφορίας η ηµέρα της συµµετοχής, η ηµέρα που αρχίζει µε ένα νέο τρόπο πολιτικής λειτουργίας. Υπέρßαση µιας λογικής του κόµµατος των µηχανισµών. H δύναµη στον πολίτη.
“’Οι φίλοι στην κάλπη φαίνονται”, είναι ο τίτλος µιας εφηµερίδας. Αν κρίνω από την εικόνα που είδα σ΄ολα αυτά τα µέρη, τότε οι φίλοι µας είναι πολύ περισσότεροι απ΄όσους φανταζόµασταν.
9 Φεβρουαρίου.
Το μεσημέρι στη Χαριλάου Τρικούπη η ανάληψη της Προεδρίας του κόμματος, σε φορτισμένη από συγκίνηση ατμόσφαιρα. Στο γραφείο του προέδρου μια ημίωρη συνομιλία με τον Κώστα Σημίτη χωρίς την παρουσία συνεργατών. Ένας μικρός απολογισμός της άψογης συνεργασίας μας που θα συνεχισθεί και στη νέα προοπτική.
Ο Κώστας Σημίτης έκανε πολλά για να νοιώθουμε περήφανοι για την πατρίδα μας. Σαν Υπουργός Εξωτερικών ένοιωθα συχνά αυτό το συναίσθημα.
13 και 14 Φεßρουαρίου.
Η µεγάλη αδυναµία µας είναι κυρίως η σχέση του πολίτη µε το κράτος, και λιγότερο η ανικανότητα του κράτους να θέσει τη φύση “νοκ αουτ” από τον πρώτο γύρο. Αδυναµία µας η δυσπιστία του πολίτη απέναντι στο κράτος. Μια σχέση που πρέπει να επανεξετάσουµε απο µηδενική ßάση, µε στόχο την αλλαγή νοοτροπίας, µε στόχο την ανάδειξη και εµπέδωση της κοινωνικής αλληλεγγύης.
20 Φεβρουαρίου. Μυτιλήνη.
Από το νησί των παιδικών µου χρόνων το µήνυµα για µια πολιτική που θα αλλάξει την ίδια την πολιτική. Οι νέες δυνάµεις της Ελλάδας δεν χωρούν στα παλιά πρότυπα εξουσίας, δεν χωρούν στα ασφυκτικά κοµµατικά πλαίσια. Από το νησί που τίµησε τον Γέρο της Δηµοκρατίας, το µήνυµα για ένα νέο πνέυµα σύνθεσης και ενότητας, ένα πνεύµα τόλµης και αποφασιστικότητας, για να αλλάξουµε τις δοµές, να διώξουµε τον φόβο και την ανασφάλεια.
20 Φεβρουαρίου.
Να δώσουμε ουσιαστική αυτοτέλεια στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά παράλληλα να ενδυναμώσουμε τον μαθητή, τη φοιτήτρια, την ελληνική οικογένεια. Να δώσουμε μεγαλύτερες επιλογές στις χιλιάδες φοιτητές που σήμερα ξενητεύονται, με τη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, με κίνητρα για τη βελτίωση των κρατικών πανεπιστημίων, ενισχύοντας την άμιλλα.
Να εστιάσουμε στο ρυθμιστικό ρόλο της πολιτείας σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αποκεντρώνοντας τις αποφάσεις στη σχολική μονάδα, την εκπαιδευτική κοινότητα, το σύλλογο των γονέων.
Μέσα από τον διάλογο θα κάνουµε την µεγάλη αλλαγή στην παιδεία. Μέσα από το διάλογο θα απελευθερώσουµε τους νέους µας από το άγχος των εξετάσεων, θα απαλλάξουµε τις οικογένειες από το οικονοµικό ßάρος της πρόσθετης φροντιστηριακής εκπαίδευσης. Όπου βάλαμε στόχους και τολμήσαμε, είχαμε επιτυχίες.
Αν θέλουµε µια Ελλάδα ισχυρή, η επένδυση στη γνώση αποτελεί σήμερα την καλύτερη ασπίδα, τον καλύτερο εξοπλισµό για να αντιµετωπίζουµε ένα κόσµο που αλλάζει ραγδαία. Για ευκαιρίες για όλους και απάντηση στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Η δέσμευσή μου είναι να προχωρήσουμε μπροστά, να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα με το μέλλον.
25 Φεβρουαρίου. Ομιλία στη Θεσσαλονίκη.
Αυτή η πόλη δεν είναι μόνο όμορφη, δεν είναι μόνο φιλόξενη, δεν είναι μόνο ερωτική, όπως πολλοί παραδέχονται. Είναι μια πολυπολιτισμική πόλη με τεράστια ιστορία και παράδοση. Αυτή η πόλη είναι για μένα η πρόκληση, είναι η πόλη που ταιριάζει με τα σχέδια μου, με το όραμα μας για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, είναι η πόλη που μπορεί να κατανοήσει και να ενσωματώσει το καινούργιο που έρχεται.
6 Μαρτίου. Παραμονή εκλογών.
Ταξιδεύοντας με ένα λεωφορείο, επισκέφθηκα υπέροχα μέρη, απόλαυσα ένα μοναδικό προνόμιο. Το προνόμιο του να έρχεσαι σε άμεση επαφή με χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους, να μοιράζεσαι ιδέες, έγνοιες, ερωτηματικά, μα πάνω από όλα να χαίρεσαι το σφίξιμο των χεριών, το άνοιγμα των καρδιών.
Όσο κι αν προχωράει η τεχνολογία, όσο κι αν μηδενίζονται οι αποστάσεις με το διαδίκτυο, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που μεταδίδει ένα βλέμμα. Στα βλέμματα των συμπατριωτών που συνάντησα διάβασα τη δίψα για ένα καινούργιο όραμα. Παντού ήταν διάχυτη η αίσθηση της αναζήτησης ενός καινούργιου στίγματος.
Αυτό που είχα πιστέψει πριν καν ξεκινήσουμε, πριν καν ανέβουμε στη Θράκη τον Ιανουάριο, αυτό επιβεβαιωνόταν καθημερινά, όπου και αν πηγαίναμε.
9 Μαρτίου.
Οι πολίτες με την ψήφο τους έστειλαν τα μηνύματά τους, έκαναν τις επιλογές τους. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια νέα αρχή. Από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους συστρατεύτηκαν μαζί μου, με αγάπη, με εμπιστοσύνη και με ιδιαίτερο πάθος σε αυτό τον κοινό μας αγώνα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συνεργάτες, τους φίλους και εθελοντές που με στήριξαν όλη αυτή την περίοδο.
Μαζί θα συνεχίσουμε στην κοινή μας πορεία, προς τη νέα εποχή, να κάνουμε τα οράματά μας πράξη. Θα πραγματοποιήσουμε τη μεγάλη ανατροπή και ανανέωση της πολιτικής ζωής της χώρας μας.
Είναι μόνο η αρχή. Το μέλλον μας ανήκει….”
Πρωτη δημοσίευση : diablog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου