” Σκληρή επίθεση Γιώργου στον Καραμανλή” … ” Παραιτήσεις ζήτησε ο Γιώργος” …” Μετωπική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ”…” Κυβέρνηση κουμπάρων κατηγγειλε ο Γιώργος” λυπάμαι , αλλά με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Εγω θα πάρω αφορμή απο μια αποστροφή του Γιώργου και θα θυμηθώ ότι χρωστάω κάποιες προτάσεις απο την καλοκαιρινή μας συζήτηση για το ποδήλατο στην Ευρώπη. Ας μιλήσουμε λίγο και για την Ελλάδα.
Είναι κοινός τόπος ότι η Ελλάδα ως χώρος φυσικός και πολιτιστικός, είναι ένας ιδανικός χώρος για την ανάπτυξη του τουρισμού. Εκείνο όμως που σίγουρα δεν έχουμε πολυσκεφτεί είναι ότι είναι ένας χώρος ιδανικός για την προώθηση της μετακίνησης γενικά και ειδικά του τουρισμού με ποδήλατο.
Η χώρα μας είναι ένας χώρος τον οποίον ο σημερινός κουρασμένος Έλληνας , ευρωπαίος αλλά παγκόσμιος πολίτης έχει μεγάλη ανάγκη.
Το εύκρατο κλίμα, η απερίγραπτη ομορφιά και η επιστημονική και ερευνητική αξία του φυσικού περιβάλλοντος που χάρη στις ιδιαίτερες συνθήκες της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης της χώρας έχει μείνει σημαντικά αδιατάρακτο σε σχέση με άλλες χώρες τόσο ανεπτυγμένες όσο και του τρίτου κόσμου, τα αναρίθμητα μνημεία της φύσης, της ιστορίας και του πολιτισμού, ο λαογραφικός πλούτος και το ανθρώπινο δυναμικό, το πολύμορφο ανάγλυφο και η συχνότατη εναλλαγή των αναρίθμητων βιοτόπων και οικοσυστημάτων μάλιστα μέσα στην διαδοχή των εποχών, δημιουργούν ένα περιβάλλον που αποτελεί σημείο αναφοράς για ταξιδιώτες κάθε φύλου και ηλικίας που καταφθάνουν σ’ αυτή τη γωνιά της Μεσογείου. Στα ταξίδια μου στην Ελλάδα έχω συναντήσει συχνά ποδηλατοτουρίστες από τα πιο μακρινά σημεία, μέσα στις πιο απόμερες γωνιές της ελληνικής γης. Και εσείς θα έχετε δεί τα ατελείωτα Camper των Ιταλών , Γερμανών και Γάλλων με φορτωμένα ποδήλατα να οργώνουν την Ελλάδα. Αλλά τι υποδομές παρέχουμε σε όλους αυτούς που έρχονται διψασμένοι για ποδήλατο? Πόσο προωθούμε αυτόν τον εναλλακτικό τουρισμό?
Είναι δεδομένο ότι ο περιπατητής και ο ποδηλάτης απαιτούν ένα μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης που σέβεται το περιβάλλον, τον άνθρωπο και τον πολιτισμό στον μεγαλύτερο βαθμό - είναι οι επισκέπτες εκείνοι που ποτέ δεν θα εγκαταλείψουν πίσω τους το παραμικρό σκουπίδι.
Επιπλέον, το οικονομικό κόστος και η παρέμβαση στο περιβάλλον είναι ασήμαντα: ο ποδηλάτης θα αρκεστεί σε ένα μονοπάτι πλάτους ενός μέτρου χωρίς να απαιτεί τον ασφαλτόδρομο που θα τεμαχίσει και θα καταστρέψει έναν βιότοπο και επίσης θα αρκεστεί σε μια υποτυπώδη διασπορά καταλυμάτων χωρίς να απαιτεί το ξενοδοχείο, το πολυτελές μεγαθήριο που θα ισοπεδώσει τον ντόπιο χαρακτήρα. Με το ποδήλατο δεν ταξιδεύεις μόνο «για να περάσεις καλά» και δεν προσπερνάς ένα σωρό πράγματα που σε κάνουν πιο ευτυχισμένο, πιο πλούσιο.
Τον τουρισμό δεν μπορούμε να τον «αποφύγουμε» - μπορούμε όμως να τον ελέγξουμε, να δημιουργήσουμε εκείνη την υποδομή που θα ωφελήσει όλους. Και τον κάτοικο της υπαίθρου, και το περιβάλλον, και τον επισκέπτη.
Αλλά το πρόβλημα φαίνεται ότι είναι πιο βαθύ, έχει και την κοινωνικοοικονομική, ακόμα και την πολιτική του διάσταση. Αυτό θα απαιτούσε μια βασική αλλαγή αντίληψης.Με τον μαζικό τουρισμό ποιος ωφελείται; «Το χρήμα πάει στο χρήμα» - και καταστρέφεται το περιβάλλον! - ενώ ένα λειτουργικό μοντέλο εναλλακτικού τουρισμού θα ήταν κοινωνικά πολύ πιο δίκαιο και μακροπρόθεσμα ωφέλιμο και για τους ανθρώπους και για το περιβάλλον.
Είναι ντροπή μας ως Έλληνες να ζούμε στη χώρα με τις 300 μέρες ήλιο τον χρόνο και να ξοδεύουμε τον χρόνο μας μπροστά στην τηλεόραση ή στην πολυθρόνα του καφενείου! Είναι ντροπή εμείς, η μεσογειακή χώρα του ήλιου, του φωτός, να έχουμε πρωτιά στην κατανάλωση αντιβιοτικών! Είναι αδιανόητο να διαθέτουμε έναν τέτοιον τόπο τις τέσσερις εποχές του χρόνου και για τις διακοπές μας να σχεδιάζουμε μήνες πριν τη στιγμή που θα βρεθούμε στην καλοκαιρινή παραλία με τον συνωστισμό, τη ρύπανση, τη μόλυνση, τον θόρυβο, τα σκουπίδια.
Είναι ακατανόητο να διαθέτουμε έναν τόπο απολύτως ιδανικό για την ανάπτυξη του «εναλλακτικού» τουρισμού που σέβεται με κάθε τρόπο το φυσικό και το ανθρώπινο περιβάλλον και να ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για την διεθνή τουριστική προβολή της χώρας μας με το μοντέλο του μαζικού τουρισμού. Δηλαδή αυτού που δημιουργεί νέα οικιστικά κέντρα σε παρθένους τόπους, οι οποίοι βέβαια μέσα σε λίγα χρόνια αλλοιώνονται και έτσι γίνονται λιγότερο δημοφιλείς για να μετατεθεί η καταστροφή αλλού…
«Οικοανάπτυξη» όμως μπορεί να σημαίνει πολλά: σημαίνει μια διοίκηση με όραμα για το κοινό καλό και όχι περιστασιακή διαχείριση και εκμετάλλευση, σημαίνει ρεαλιστικά έργα υποδομής με μακροχρόνια προοπτική και όχι τεχνοκρατισμό και ευκαιριακή πολιτική ταμείου, σημαίνει περιφερειακή ανάπτυξη με σεβασμό στον κόσμο της υπαίθρου και όχι αστυφιλία και υδροκεφαλισμό των κέντρων, σημαίνει ένταση εργασίας και όχι ένταση κεφαλαίου, σημαίνει αναδιανομή του εισοδήματος στην κοινωνική βάση και όχι επιχειρηματικό γιγαντισμό και στον τουριστικό τομέα, σημαίνει ουσιαστική πληροφόρηση και στήριξη του πληθυσμού και έμπρακτη περιβαλλοντική συνείδηση και όχι ανώδυνες δηλώσεις και διακηρύξεις (κυρίως όταν πλησιάζουν εκλογές) εκ του ασφαλούς ξέχειλες από οικολογική ευαισθησία.
Ο Γιώργος Παπανδρέου στην προχθεσινή του ομιλία , μιλώντας για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης , έφερε σαν παράδειγμα τον τουρισμό. Είπε χαρακτηριστικά :
” …Αν δεν επενδύσουμε στην ποιότητα, θα μείνουμε στην λογική του φτηνού τουρισμού. Αντιθέτως, ποιοτικός τουρισμός σημαίνει επένδυση στην υγεία, επένδυση στην παιδεία, επένδυση στο περιβάλλον, στον πολιτισμό, στις υποδομές, στην καινοτομία, στις υπηρεσίες μας. Από την ευκαιριακή κοντόφθαλμη εκμετάλλευση, να πάμε στην βιώσιμη ανάπτυξη.
Γι αυτό, η ανάπτυξη για μας, θα στηριχθεί πρωταρχικά στο μεγαλύτερο μας πλεονέκτημα. Στους ανθρώπους. Στην δημιουργικότητά τους. Στον συνδυασμό των παραδοσιακών μας συγκριτικών πλεονεκτημάτων με νέες καινοτομικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Στις ποιοτικές υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουμε σε παλιούς και νέους τομείς….”
Έχω δίκιο λοιπόν να είμαι εκτός θέματος ή όχι?
Πρώτη δημοσίευση : diablog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου