Δύο μέρες μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στη βουλή το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είναι, πιστεύω, η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε μια πρώτη αποτίμηση της πολιτικής κατάστασης που διαμορφώνεται και να κρίνουμε και τις αντιδράσεις που ακολούθησαν.
Ας πάρουμε κατ’αρχήν τα δεδομένα:
1. Πρώτο δεδομένο είναι ότι η κίνηση Παπανδρέου (μομφή και αποχώρηση απο την αναθεώρηση) αιφνιδίασε τους πάντες, ακόμη και μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ, και ως προς το χρόνο και ως προς το περιεχόμενο. Περισσότερο βέβαια αιφνιδίασε τον Καραμανλή μια και του αφαίρεσε σε μια στιγμή δύο από τα βασικότερα “πολεμοφόδια ” της τρέχουσας πολιτικής του τακτικής : τον αιφνιδιασμό των πρόωρων εκλογών με αιχμή την παιδεία και τη “δήθεν συναίνεση” στην αναθεώρηση, κύρια του άρθρου 16.
2. Δεύτερο δεδομένο είναι πως η πρωτοβουλία Παπανδρέου - κύρια για αποχώρηση από τη διαδικασία αναθεώρησης - ξεμπλόκαρε την αξιωματική αντιπολίτευση και γενικότερα τη δημοκρατική παράταξη από διεργασίες που δεν συμβάδιζαν με την άποψη της ευρύτερης κοινωνίας ( κύρια στο θέμα της ανώτατης παιδείας και των αλλαγών που πρέπει να γίνουν). Θέλω να διευκρινίσω εδώ πως αναφέρομαι στη διαδικασία της αναθεώρησης και στον διάλογο που έγινε (ή δεν έγινε επαρκώς) στην κοινωνία και όχι σε αυτό καθαυτό περιεχόμενο της αναθεώρησης. Στο παρόν ιστολόγιο είχαμε παρουσιάσει εδώ και καιρό σε άρθρο μας τους λόγους που δεν πρέπει να συναινέσει η αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτή τη βουλή στην αναθεώρηση του άρθρου 16, και θεωρώ (και δυσκολεύομαι προσωπικά να κρύψω την ικανοποίηση μου) πως επιβεβαιωθήκαμε θετικά.
3. Τρίτο και τελευταίο δεδομένο είναι πως μετά και τις τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώθηκε περίτρανα η απόλυτη αναξιοπιστία της κυβέρνησης της ΝΔ για τις δήθεν “μεταρρυθμίσεις” που προωθεί , τόσο στο θέμα της αναθεώρησης , όσο και στο θέμα του νόμου πλαισίου. Η προσπάθεια της ΝΔ να δικαιολογήσει τη στάση Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ σε δήθεν εσωκομματικά προβλήματα (με κορύφωση τη χτεσινή αναφορά του Θόδωρου Ρουσόπουλου στην Συνέντευξη ΓΑΠ στο ΒΗΜΑ), φανερώνει την απόλυτη αδυναμία της να πείσει την ελληνική κοινωνία για τους “αγαθούς” σκοπούς της και τον εκνευρισμό της για την απώλεια της “συναίνεσης” που τόσο καλλιεργούσε και επιζητούσε. Δυστυχώς τις δύο τελευταίες ημέρες στο χορό της κριτικής στο ΠΑΣΟΚ μπήκαν άστοχα και τα κόμματα της αριστεράς, βλέποντας προφανώς ότι χάνουν το πλεονέκτημα να “εκφράζουν” την αντίθετη άποψη της κοινωνίας στην δήθεν “συναίνεση”.
Με βάση αυτά τα δεδομένα θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα.
Πρώτα πρώτα το επιχείρημα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου με την κίνηση του έκρυψε κάτω από το χαλί τα εσωκομματικά του προβλήματα δεν ευσταθεί σε καμιά περίπτωση. Και δεν ευσταθεί γιατί κατ’αρχήν η διαφορετική άποψη μιας μεγάλης μερίδας πολιτών για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν είναι εσωκομματικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον ο Παπανδρέου με την κίνηση του αυτή δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι απεμπολεί τις απόψεις του για το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, απόψεις που διατυπώνει εδώ και δέκα χρόνια τουλάχιστον με απόλυτη συνέπεια. Και τρίτο και σημαντικότερο η αλλαγή καθημερινής πολιτικής τακτικής δεν αποτελεί κομματική αδυναμία μιας ηγεσίας, αλλά αντιθέτως μπορεί να σημαίνει ότι η ηγεσία αφουγκράζεται τους πολίτες και έχει την ικανότητα να αναπροσαρμόζει την τακτική της με γνώμονα το συμφέρον των πολιτών. Το ΠΑΣΟΚ έχει μακρά ιστορία τέτοιων “ανατροπών”, θετικών ως προς το αποτέλεσμα τους (Ελληνοτουρκικά, Σαρτζετάκης κ.α.), που σε καμιά περίπτωση δεν αποδυνάμωσαν την ηγεσία του, αλλά αντίθετα την ενίσχυσαν.
Ένα ακόμη επιχείρημα στο ίδιο μοτίβο που ακούστηκε αυτές τις ημέρες είναι ότι ο Παπανδρέου “σύρθηκε” στη γραμμή Βενιζέλου. Το επιχείρημα αυτό, το οποίο ενισχύεται θεαματικά και από τα ΜΜΕ (κυρίως τα “φιλικά” προς το ΠΑΣΟΚ) είναι περισσότερο αφελές και από το προηγούμενο. Πράγματι η άποψη Βενιζέλου, ως συνταγματολόγου, για την μη υπερψήφιση της αναθεώρησης του 16 από την παρούσα Βουλή μαζί με τη ΝΔ ήταν δεδομένη εξ αρχής. Το ίδιο δεδομένη όμως ήταν παρόμοια άποψη και άλλων βουλευτών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ (προεξέχοντος του Κώστα Σημίτη), αλλά και πολλών πανεπιστημιακών και συνταγματολόγων. Απο την άλλη μεριά ο ίδιος ο Παπανδρέου πουθενά (και κυριολεκτώ πουθενά), ούτε στην συνέντευξη που παρουσίασε χθες ο Ρουσόπουλος, δεν είχε τοποθετηθεί για την στάση του ΠΑΣΟΚ στις τελικές ψηφοφορίες στην ολομέλεια για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Αντιθέτως είχε τονίσει ότι σέβεται την κοινοβουλευτική παράδοση και δεν θα διανοηθεί να θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας στις ψηφοφορίες. Τώρα αν κάποιοι ερμήνευσαν αυτή τη στάση Παπανδρέου ως αδυναμία και άρα τώρα σύμπλευση με τη “γραμμή” Βενιζέλου, ή πολύ χειρότερα σαν δήθεν “συναίνεση” με τον Καραμανλή και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τότε λυπάμαι να πω πως δεν γνωρίζουν από πολιτική τακτική.
Διατυπώνοντας τις παραπάνω θέσεις σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ πως το θέμα “παιδεία στην Ελλάδα” ξέφυγε από τα αλλεπάλληλα τούνελ που έχει μπροστά του. Απλά θεωρώ ότι παρέκαμψε ίσως το μακρύτερο και σκοτεινότερο. Το στοίχημα για το ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου είναι να ανοίξει από εδώ και πέρα τη συζήτηση για την παιδεία - σε όλες τις βαθμίδες της - στις πραγματικές της διαστάσεις μέσα στην ελληνική κοινωνία ( με αφετηρία , αλλά όχι περιοριστικά, τις 15 θέσεις που έχουν διατυπωθεί) με στόχο τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν να αποτυπωθούν με σαφήνεια στο κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματος (μέσα και από το επικείμενο προγραμματικό συνέδριο) και να αποτελέσουν το κυρίαρχο εργαλείο για την διακυβέρνηση της χώρας μετά τις επόμενες εκλογές. Και το στοίχημα αυτό θα είναι δύσκολο και πολύπλοκο , γιατί θα απαιτηθούν αλλαγές πολιτικής και διαδικασιών, επικοινωνίας και διαβούλευσης, που μέχρι σήμερα αναγγέλθηκαν, αλλά στην ουσία πράξη δεν έγιναν ακόμη (βλ.άρθρο μας για το ΠΑΣΟΚ).
Απο την κυβέρνηση της ΝΔ δεν περιμένω τίποτα παραπάνω από την αδράνεια και την τακτική που ακολουθεί μέχρι σήμερα συστηματικά , την τακτική του “μην αγγίζετε , μην ενοχλείτε”. Προσωπικά είχα γράψει απο το καλοκαίρι ότι το “θέμα ΑΕΙ θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας” . Δυστυχώς (και το εννοώ αυτό) επιβεβαιώνομαι και σε αυτό. Και δεν πιστεύω ότι ο οποιοδήποτε Νόμος Πλαίσιο κατατεθεί, θα λύσει στο παραμικρό οποιοδήποτε πρόβλημα.
Συμπερασματικά τα θέματα της παιδείας τίθενται αναπόφευκτα (και καλώς κατά τη γνώμη μου) στο σωστό πεδίο πολιτικής ζύμωσης που είναι η κοινωνία και οι πολίτες. Αυτός ο πολιτικός φορέας που θα πείσει τους πολίτες ότι έχει πράγματι θέσεις για την ουσιαστική αναβάθμιση της παιδείας, θα είναι με βεβαιότητα και ο νικητής των επόμενων εκλογών. Αν το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου χάσουν αυτή την ευκαιρία που ουσιαστικά τους δίνει την πρωτοβουλία κινήσεων, θα χάσουν και τις εκλογές.
Εκτός κι αν ο “καταλληλότερος” αποφασίσει να επισπεύσει τη διεξαγωγή τους, για να αποφύγει ένα διάλογο στην κοινωνία που με μαθηματική βεβαιότητα θα τον οδηγήσει σε πανωλεθρία.
Πρώτη δημοσίευση : diablog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου