Γιατί τα έντυπα μέσα ασχολούνται τόσο πολύ με τα blogs?

Ο καταιγισμός αρθρογραφίας κάθε είδους σχετικά με την ελληνική blogoσφαιρα που διαβάζω κάθε μέρα στα ελληνικά (έντυπα κυρίως) Media και η κορύφωση του φαινομένου με αφορμή την καμπάνια για την Αμαλία Καλυβινού μου έδωσαν την αφορμή για αυτό το post.

Τα πιο πρόσφατα που διάβασα (και που με προβλημάτισαν περισσότερο) ήταν αυτά του Μανώλη Ανδριωτάκη και του Τάκη Καμπύλη. Ιδιαίτερα με προβλημάτισε η φράση του πρώτου ότι :

"... αν θέλουμε αξιόπιστα Νέα Μέσα, αν θέλουμε Μέσα που έχουν πραγματικές αξίες, που τις υπερασπίζονται με το λόγο και την πράξη, πρέπει να δημιουργήσουμε έναν κόμβο ανεξάρτητων ιστολόγων ή αλλιώς, το πρώτο Παράδειγμα σοβαρής δημοσιογραφίας στο ελληνικό Διαδίκτυο."

Δεν είμαι δημοσιογράφος, και δεν σκοπεύω να γίνω. Δεν αντιλαμβάνομαι όμως αν η "παραίνεση" του Μ.Α. απευθύνεται αποκλειστικά σε συναδέλφους του δημοσιογράφους - bloggers. Αν ναι, τότε δεν καταλαβαίνω το νόημα της. Έχασαν την αξιοπιστία τους τα μέσα των εργοδοτών τους και ψάχνουν να βρουν νέο τρόπο και χώρο έκφρασης? Το δίκτυο των "νέων αξιόπιστων μέσων" θα κοντράρει την έντυπη και ηλεκτρονική δημοσιογραφία? Θα είναι "παράδειγμα σοβαρής δημοσιογραφίας" απέναντι σε ποια "μη σοβαρή δημοσιογραφία"? Και τέλος θα είναι εξ ολοκλήρου επώνυμη αυτή η αντίθεση ή θα κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου (μια δεύτερη "ζωή" όπως πολύ συχνά συμβαίνει στο διαδίκτυο)?

Συνδυάζοντας (με δική μου ευθύνη φυσικά) τα παραπάνω δημοσιεύματα με την πληθώρα των άλλων που καθημερινά υπάρχουν στις εφημερίδες, έχω την αίσθηση ότι δεν ισχύουν τα παραπάνω και η "παραίνεση" απευθύνεται στο σύνολο των Ελλήνων ιστολόγων. Τα επαναλαμβανόμενα κείμενα περί δεοντολογίας στην blogoσφαιρα, οι "ανησυχίες" ότι πρέπει να δράσουμε "αυτολογοκρινόμενοι" πριν υπάρξει άνωθεν χειραφέτηση, μου δίνουν την αίσθηση ότι για κάτι ανησυχούν οι κατά τα λοιπά συμπαθείς άνθρωποι των ΜΜΕ. Και λυπούμαι να πω πως δεν κρίνω πως ανησυχούν για το καλό της blogoσφαιρας, αλλά μάλλον για την δική τους επιβίωση (και δεν αναφέρομαι φυσικά στους δύο προαναφερθέντες). Δεν είμαι απόλυτος, μπορεί και να κάνω λάθος και θάθελα να ακούσω και άλλες απόψεις.

Τα ερωτήματα μου για να ανοίξει η συζήτηση είναι τα εξής :

• Γιατί το ιστολόγιο είναι δημοσιογραφία? Ετυμολογικά ίσως αυτό να είναι σωστό : "γράφω κάτι δημόσια" , αλλά ταυτίζεται με αυτό που μέχρι σήμερα ορίζουμε ως δημοσιογραφία?
  
• Ο πολίτης - χρήστης γίνεται απαραίτητα δημοσιογράφος γράφοντας δημόσια τη γνώμη του και δεχόμενος κριτική από άλλους χρήστες ? Αποκτά αυτόματα ταμπέλα, ταξινομείται σε κουτάκια, γίνεται μέρος και αυτός ενός συστήματος?
• τι φοβούνται τα μέσα και οι δημοσιογράφοι από την "καταιγίδα" των ιστολογίων? τη διαφορετική θεώρηση της "είδησης" , την ανεξέλεγκτη (για αυτούς) διάχυση της πληροφορίας, την εναλλακτική ενημέρωση των πολιτών που τους κόβει φύλλα , τον άλλου τύπου διάλογο που αυτοί δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να αναπτύξουν μέσα από τα συμβατικά μέσα?
• Τι νόημα έχει η πρόταση για κώδικες δεοντολογίας και συμπεριφοράς? γιατί πρέπει τα πάντα να οριοθετούνται στο όνομα μια δήθεν καλής συμπεριφοράς? Αλήθεια τους κώδικες που φτιάχνουν οι ίδιοι για τα δικά τους μέσα , τους τηρεί κανείς στο σύνολο τους? Γιατί ο πολίτης του διαδικτύου - πριν ακόμη σταθεί στα πόδια του στο ελληνικό διαδίκτυο και δημιουργήσει μια δική του διαδικτυακή κουλτούρα- πρέπει να μπει στη σειρά για έγκριση και από ποιον?
  
• Και πάμε στο σημαντικότερο. Μήπως η ολοένα και αυξανόμενη τον τελευταίο χρόνο παρουσία Ελλήνων χρηστών (ενεργών πολιτών) στο διαδίκτυο με προσωπικά ιστολόγια γνώμης και η τελευταία έστω και συγκυριακή (αλλά ταχύτατα αυξανόμενη) συλλογικότητα τους πάνω σε κοινά θέματα που τους απασχολούν (και που αναφέρονται σε θέματα τοπικών κοινωνιών, όπως η σημερινή καμπάνια για το περιβάλλον και το πετ κοκ) είναι αυτό που φοβίζει τα Μέσα (και ίσως περισσότερο αυτούς που τα πατρονάρουν)?
  
• Μήπως φοβίζει ότι ο ανώνυμος (αλλά συχνά και επώνυμος) πολίτης χρήστης δεν περιορίζεται πια στην διαμαρτυρία του μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του, αλλά συντονίζεται χωρίς όρους και κανόνες και με άλλους συνιστολόγους και -το κυριότερο - μεταφέρει τη γνώση, την πληροφορία και την (εξόχως πολιτική) άποψη που αποκομίζει από το σερφάρισμα του και στην πραγματική κοινωνία που ζει, αποκτώντας έτσι το προνόμιο να διαμορφώνει και αυτός συνειδήσεις? Μήπως δηλαδή τα Μέσα (αλλά και άλλες συλλογικότητες όπως κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα) νοιώθουν να χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο του "opinion maker" από έναν τρόπο και μέσο έκφρασης που δεν υπολόγιζαν μέχρι σήμερα?

Το θέμα είναι μεγάλο και δεν εξαντλείται σε ένα post. Τολμώ όμως να ξεκινήσω τη συζήτηση γιατί θεωρώ και εγώ το ζήτημα της δικτύωσης των ιστολόγων-πολιτών σημαντικό, αλλά όχι απαραίτητα μέσα από μια διαδικασία χειραφέτησης και πατροναρίσματος από οποιονδήποτε, όσο καλοπροαίρετος και να είναι. Έχοντας υπόψη μου πάντοτε ότι το ατομικό συμφέρον του καθενός μπορεί να γίνει και συλλογικό συμφέρον περισσότερων, θεωρώ ότι η διαρκής μέσα στο διαδίκτυο συνάντηση και συνεργασία των ιστολόγων πρέπει να είναι μια έκφραση της ίδιας της πραγματικής κοινωνίας των πολιτών και όχι η αναπαραγωγή με ένα καινούργιο μέσο των όσων αποτυχημένων κοινοτυπιών στην πληροφόρηση και τον διάλογο βιώνουμε καθημερινά.

update 14.30
διαβάζω στο κατά τα λοιπά εξαίρετο άρθρο του Μ.Α. : " Μπορεί οι ιστολόγοι ακόμα να μην πληρώνονται για τη δουλειά τους, αλλά συνιστούν την ελπίδα για μια πραγματικά αδέσμευτη δημοσιογραφία, ενώ οι «μπλοκάκηδες» είναι τα θύματα μιας παλιάς, αναξιόπιστης κι εν πολλοίς παθογενούς δημοσιογραφίας που πρέπει πια ν΄ αλλάξει." ... και τα προηγούμενα ερωτήματα μου, εντείνονται ακόμη περισσότερο, έχοντας πλέον την αίσθηση ότι σε μια "εσωτερική" διαμάχη των δημοσιογράφων κάποιοι σκέφτονται και προσπαθούν να οικειοποιηθούν τον απλό ιστολόγο.