Ο τόπος μου καίγεται!Τρεις μέρες τώρα παρέμεινα σιωπηλός γιατί θεωρούσα πως η οργή μου θα με παρέσερνε να γράψω άσχημα πράγματα , ίσως να έβριζα χυδαία ,ίσως να έγραφα ασυναρτησίες, ίσως να αδικούσα κάποιον ή κάποιους, ίσως να έσφαλα στα συμπεράσματα και την κριτική.
Ο τόπος μου εξακολουθεί να καίγεται πάνω από 100 ώρες τώρα!
Χτες το βράδυ έφτασα στο σημείο να σκεφτώ πως σήμερα το πρωί θα έγραφα το τελευταίο μου Post, γιατί δεν έχει νόημα πια να λες οτιδήποτε σε αυτό τον τόπο! Όταν ένα τοπίο που έζησε αδάμαστο 3.000 χρόνια γίνεται στάχτη μέσα σε 2 ώρες, τι να περιμένεις για το αύριο?
Ο τόπος μου, η Πελοπόννησος, μπήκε πια στο επόμενο στάδιο της ζωής της, σε αυτό της ερημοποίησης! Και καίγεται ακόμη !
Ο βασικός παραγωγικός ιστός της περιφέρειας , οι ελαιώνες, καταστράφηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους! Μια νέα γενιά χιλιάδων νεόπτωχων Ελλήνων δημιουργήθηκε μέσα σε λίγες ώρες στην έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένη περιφέρεια μας. Το κύριο προσόν τουριστικής ανάπτυξης της Πελοποννήσου πέρα από τις παραλίες της, το μοναδικό στον κόσμο φυσικό της κάλλος καταστράφηκε ολοσχερώς.
Ο τόπος που αποφάσισα να μεγαλώσω τα παιδιά μου, φεύγοντας απο τον "δράκο" της Αθήνας παίρνει εφιαλτική εικόνα!
Τα παιδιά μου ήταν τυχερά , γιατί πρόλαβαν να δουν έστω για μια φορά τον ιερό λόφο της Αρχαίας Ολυμπίας, τα δάση του Καϊάφα και της Φολόης , τον Ελαιώνα της Καλαμάτας, τα Κάστρα μέσα στους Ελαιώνες της Μέσα Μάνης, τον Πάρνωνα και τον Ταΰγετο. Άλλα παιδιά όμως δεν πρόλαβαν!
Είμαι βέβαιος πως η σιωπή που κυριάρχησε 3 μέρες τώρα σε όλους μας, λόγω του πρωτόγνωρου που ζούμε , θα δώσει σιγά σιγά τη θέση της σε μια στείρα αντιπαράθεση , με αφορμή τις επικείμενες εκλογές. Μια αντιπαράθεση που θα εξαντληθεί σε κραυγές "ασύμμετρης απειλής" από τη μια και "διάλυσης του κράτους" από την άλλη και σε πλειοδοσία υποσχέσεων "βοήθειας" της τάξης των 10.000 ευρώ - λες και οι κόποι μιας ζωής ή και η ίδια η ζωή πληρώνονται με μερικές χιλιάδες ευρώ.
Το είχα ξαναγράψει πέρυσι με τις φωτιές στη Μάνη και τη Χαλκιδική , το είχα ξαναγράψει πρόσφατα το Ιούλιο με την φωτιά στην Πάρνηθα.
Αυτοί που κάθε φορά επιλέγουμε να μας κυβερνάνε, αλλά και όλος ο μηχανισμός διοικητικής και πολιτικής εξουσίας δεν είναι παρά ο καθρέφτης της δικής μας συμπεριφοράς, ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Πριν από όλους και από όλα την ευθύνη για τη λειτουργία του κράτους (και της κοινωνίας) την έχουμε ο καθένας μας ατομικά και όλοι μαζί συλλογικά. Όσο λοιπόν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάζουμε συμπεριφορά στην καθημερινότητα μας, στο πως σπαταλάμε το νερό, στο πως πετάμε το τσιγάρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου, στο πως πετάμε τα σκουπίδια μας στο δάσος, στο πως αποχαρακτηρίζουμε την δασική ή αγροτική μας ιδιοκτησία για να χτίσουμε την αυθαίρετη (ή νόμιμη) βιλλίτσα μας, στο πως δεν ξεχορταριάζουμε τον κήπο μας, στο πως καίμε με τις ώρες τα aircondition που έχουμε βάλει μέχρι και στην τουαλέτα μας για να μην ιδρώνουμε όταν σφιγγόμαστε, τότε να μην υποκρινόμαστε και φωνάζουμε "που είναι το κράτος" .
Όποιος σκεφτόμενος πολίτης δεν κατάλαβε μετά από αυτή την καταστροφή (που ακόμη θα χρειαστούμε μήνες , ίσως και χρόνια για να συλλάβουμε το μέγεθός της) ότι κράτος δεν υπάρχει χωρίς τη ενεργή και άλλου τύπου (από ότι σκεφτόμαστε μέχρι σήμερα) συμμετοχή της κοινωνίας και των πολιτών,τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας για ότι επακολουθήσει ... και πολύ φοβάμαι ότι θα επακολουθήσουν πολύ χειρότερα. Αν δεν κατανοήσουμε για παράδειγμα την αξία του εθελοντισμού (που ήταν η φωτεινή ελπίδα μέσα στην καταστροφή με τρανό παράδειγμα τον Μελιγαλά στη Μεσσηνία και τον Μύστρο στην Εύβοια) και το πως αυτός πρέπει να ενταχθεί και να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη διοικητική μέριμνα του κράτους, τότε ας μην απαιτούμε κρατική αρωγή και υποστήριξη.
Και επειδή έρχονται εκλογές και θάταν υποκρισία να μην γράψει κανείς και γιαυτό, αλλά και επειδή ακούω και διαβάζω και άλλου είδους κραυγές του τύπου " κάψτε τις κάλπες" , "ρίξτε καμμένα ψηφοδέλτια" ,"μαυρίστε τους όλους" πράγματα που θεωρώ εξίσου ανεύθυνα και επικίνδυνα με τις βλακείες του Πολύδωρα, έχω να πω τα εξής:
- Στην επόμενη κάλπη καλούμαστε να επιλέξουμε ξανά ηγεσίες να μας κυβερνήσουν. Αν πειστήκαμε από αυτή την καταστροφή (και θάναι απορίας άξιο , να μην πειστήκαμε) ότι αυτοί που διαχειρίστηκαν αυτή την κρίση απέτυχαν και είναι ανίκανοι να μας κυβερνούν ας τους τιμωρήσουμε με τον πιο παραδειγματικό τρόπο. Και ατομικά και σαν κόμμα!
- Αν αποφασίσουμε να επιλέξουμε άλλη ηγεσία να μας κυβερνήσει , τότε ας φροντίσουμε και τότε με την ψήφο μας να προειδοποιήσουμε (έχουμε τη δύναμη του σταυρού) σαφέστατα ότι δεν θα ανεχτούμε ανικανότητες και "λαμογιές" του παρελθόντος. Και δεν θα τις ανεχτούμε γιατί θα είμαστε παρόντες σαν ενεργοί πολίτες και θα απαιτούμε και θα πάρουμε το μερίδιο της συμμετοχής που δικαιούμαστε και μας υποσχέθηκαν.
- Αν τέλος θεωρήσουμε - πράγμα το οποίο προσωπικά απορρίπτω κατηγορηματικά - ότι πρέπει να διαμαρτυρηθούμε ψηφίζοντας "μικρά" κόμματα ή απέχοντας , τότε ας αναλάβουμε το βαρύ φορτίο της ευθύνης που θα μας αναλογεί μετά τις εκλογές, να εξακολουθούν να μας κυβερνούν ανίκανοι κάθε χρώματος , και να μην αναζητούμε ευθύνες απο τρίτους που βγάλαμε τα μάτια μας μόνοι μας , αλλά να δράσουμε εμείς και ότι γίνει.
Έχουμε και εμείς οι πολίτες και όλες οι ηγεσίες και οι πολιτικοί σχηματισμοί που θέλουν να λέγονται προοδευτικοί, μπροστά μας, πάνω στα αποκαΐδια της Πελοποννήσου, για άλλη μια φορά τη μοναδική ευκαιρία να αλλάξουμε την πορεία του τόπου πριν να είναι αργά. Το πρώτο - και πιο ασήμαντο , αλλά ίσως σημαδιακό - βήμα είναι η ψήφος μας. Τα σπουδαία όμως πρέπει να τα κάνουμε μετά.
6 σχόλια:
στέφανε ... αναρωτιόμουν που ήσουν τρεις μέρες τώρα
φίλε, ότι καλύτερο έχεις γράψει μέχρι σήμερα, με φόντο τη δυστυχία
δε μας αφήνουν και τα μήντια να κλάψουμε τους νεκρούς μας, για να γυρίσουμε δριμύτεροι
όλες αυτές τις μέρες, αναρωτιόμουν για το πως νιώθεις ...
να'σαι καλά
τριάντα ...
το μόνο που νοιώθω , μετά την οργή, είναι αποφασιστικότητα να μην χαρίσω σε κανέναν πια τη ζωή μου και το μέλλον των παιδιών μου.
αν νοιώσουμε όλοι μας έτσι, τότε υπάρχει ελπίδα.
Φίλε Στέφανε το σαββατοκύριακο που πέρασε πήρα τα παιδιά μου και τα πήγα στον Όλυμπο, Τεμπη , Κίσσαβο, Δέλτα του πηνειού, στο κάστρο της οργιάς και στα Αμπελάκια για τον λόγο που ανέφερες στο άρθρο σου.Θεωρώ υποχρέωση μας να συμμετάσχουμε στις εκλογές και όχι μαυρίζοντας ψηφοδέλτια και κάλπες αλλά να συμπεριφερθούμε σαν αγανακτισμένοι πολίτες απέναντι στη κάθε μορφή πολιτικής υποκρισίας από όπου και αν προέρχεται. Η ψήφος πρέπει να είναι δύναμη στα χέρια του λαού να εκφράζει την άποψή του μέσα από αυτή. Αν αυτό δώσει κυβερνήσεις που δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων να τους στείλουμε σπίτι τους.
απο το πρωι παίρνω δεκάδες mail,γεμάτα οργή και αγανάκτηση, αλλά και με προτάσεις για δράση. το σημείωσα και πιο πριν στο post , αλλά θέλω να γινω πιο συγκεριμένος , μια και δεν έχω το δικαίωμα να δημοσιοποιήσω κείμενα τρίτων.
Γιατί ρε παιδιά δεν τα γράφετε δημόσια? Γιατί χρειάζεται προσυνεννόηση μυστική δια αλληλογραφίας για να κάνουμε κάτι? πρέπει να τους κάνουμε έκπληξη? έχουμε κανα λόγο να τους πιάσουμε απροετοίμαστους? τι είμαστε? ομάδα επικοινωνίας κανενός κόμματος και οργανωνόμαστε?
κάντε διάλογο δημόσια . πείτε τα και γραψτε τα στα blogs σας.
ριξτε ιδέες στο τραπέζι , όλες , καλές και κακές, αφελείς και ύποπτες. και μονο που θα δουν οι κρατούντες ότι προβληματιζόμαστε θα τρομάξουν.
ο διάλογος είναι η δύναμη μας... μην τον υποβαθμισουμε και αυτόν!
Μόλις σήμερα σε "ανακάλυψα" μέσω του ekloges blogspot-πολλά πολλά συγχαρητήρια για το κείμενό σου, δεν διαφωνώ ούτε σε μία λέξη, ούτε θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να εκφραστώ. Θα σε επισκέπτομαι συχνά από δω και πέρα, να είσαι καλά...
΄Αλλα έψαχνα στο Google...αλλά ευχαριστώ την τύχη μου που έπεσα σε πατριώτη.
Καλώς σε βρίσκω!
Είμαι γέννημα θρέμμα Αθηναία αλλά από μάνα από την "Πρώτη Πρωτεύουσα της Ελλάδος" (έτσι δήλωνε με καμάρι) και πατέρα από την πολύπαθη Ηλεία (μεγάλη η οδύνη μου).
Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου ζούσα ανάμεσα Αθήνα-Ναύπλιο (κάθε πέτρα του αν τη γυρίσεις γράφει...Γλαρένια) και πολύ λιγότερο με Πύργο. Η ζωή τα έφερε έτσι να βρίσκεται το εξοχικό της Γλαρούπολης μια ανάσα πριν τα καμένα.
Είμαι μάνα πέντε (5) παιδιών που ευτυχώς όπως λες και συ, ήταν τυχερά που γνώρισαν το δασικό πλούτο της περιοχής.
Η μεγάλη τους χαρά (ακόμη το θυμούνται με νοσταλγία), η διαδρομή Ναύπλιο-Πύργος μέσω Βυτίνας-Λεβιδίου-Ολυμπίας (ΧΑΡΑ ΘΕΟΥ! για τότε, ΠΟΝΟΣ και ΦΡΙΚΗ! τώρα)
Η Κυρά των Γλάρων
Δημοσίευση σχολίου