Ο Γιώργος μίλησε , ο Βαγγέλης τσίμπησε, ο Σημίτης τελείωσε ....

Πριν ξεκινήσω να γράφω το σημερινό Post, προσπάθησα να διαβάσω όλα τα σχετικά κείμενα που κυκλοφόρησαν σήμερα στην blogoσφαιρα , πέρα από τα όσα "αντικειμενικά" μας παρουσίασαν χθες τα τηλεοπτικά παράθυρα.

Ο κοινός παρονομαστής (μπήκε πια για τα καλά στην πολιτική ζωή μας αυτή η έκφραση) των περισσότερων γνωμών που διατυπώνονται είναι ο πως ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε χθες ακόμη μια πολιτική γκάφα (ακούγοντας δήθεν "κάποιο νοσηρό εγκέφαλο"), δίνοντας στον κ.Βενιζέλο την ευκαιρία να "κτυπησει το χέρι στο τραπέζι". Το δεύτερο συμπέρασμα που εξάγεται απο τους περισσότερους είναι πως ο Κώστας Σημίτης πήρε σαφή θέση υπέρ του κ. Βενιζέλου. Και τέλος το τρίτο συμπέρασμα που διατυπώνεται από κάποιους (τυχαία?) είναι ότι ο ΓΑΠ με την κίνηση σου αυτή "θέλει τη διάσπαση του κόμματος".

Εύλογα συμπεράσματα αν αναλύσει κανείς τα πράγματα με την επικρατούσα σήμερα στο (άρρωστο) ελληνικό πολιτικό σκηνικό μεθοδολογία. Μια μεθοδολογία που ευθύνεται στην ουσία για την κατάσταση που περιήλθε πια το ΠΑΣΟΚ . Μια μεθοδολογία του τύπου "τα κρύβουμε όλα κάτω από το χαλί" και ενδιαφερόμαστε μόνο για τον πως θα κλεισουμε την δεξιά παρένθεση στη διακυβέρνηση της χώρας.

Ξεκινώντας να αναλύσω γιατί και τα τρία αυτά συμπεράσματα, όχι απλά είναι λανθασμένα, αλλά εξυπηρετούν τον ίδιο ακριβώς αποκλειστικό σκοπό , δηλαδή απλά την υπεράσπιση του "συστήματος εξουσίας", θα πρέπει να υπενθυμίσω μερικά γεγονότα που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας , και που στο ιστολόγιο αυτό έχουν επισημανθεί πολλές φορές και φυσικά πριν , αλλά και μετά την τελευταία εκλογική ήττα:

1. Ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε τις τύχες του ΠΑΣΟΚ 40 μέρες πριν τις εκλογές του 2004, όταν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν νίκη της ΝΔ με τουλάχιστον 11 μονάδες διαφορά, και την περιόρισε στις 4,5. Βασική αιτία αυτού του αποτελέσματος ήταν η επιλογή του για άμεση εκλογή από τη βάση του ΠΑΣΟΚ (και μάλιστα και από φίλους του κόμματος) , μια κίνηση που ενόχλησε αφάνταστα το σύστημα που την λοιδορεί μέχρι και σήμερα. Ίσως δε η μείωση της διαφοράς να ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν κάποιοι μέσα από το ΠΑΣΟΚ (και ξέρουμε ποιοι!!!) δεν έβαζαν στον ΓΑΠ την τρικλοποδιά της υπόθεσης Πάχτα. Αποτέλεσμα : ο ΓΑΠ χρεώθηκε μια βεβαιη ήττα που και περιόρισε σημαντικά και δεν είχε καμιά απολύτως ευθύνη γιαυτήν.
   
2. Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε μετά την ήττα του 2004 να αλλάξει πολλά στο κόμμα, ένα κόμμα που στην ουσία ήταν κυβερνητικά απομεινάρια μιας χαμένης εξουσίας. Προτεραιότητα σε αυτή την προσπάθεια αλλαγών ήταν η σωστή αποτίμηση της ήττας και των λαθών της οκταετίας του εκσυγχρονισμού. Στην προσπάθεια του αυτή βρήκε σθεναρή αντίσταση κάποιων (και ξέρουμε πια ποιών !!!) που του είπαν " πρόεδρε , άσε το παρελθόν. Ότι έγινε , έγινε. Να δούμε πως θα ξεπεράσουμε τη δεξιά παρένθεση και θα ξαναγίνουμε κυβέρνηση". Και εκεί ο ΓΑΠ , δυστυχώς, έκανε το μέγα λάθος : πίστεψε πως θα μπορούσε να κάνει τις αλλαγές που επιθυμούσε παράλληλα με μια πορεία ανάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας στις αμέσως επόμενες εκλογές. Αυτό το στρατηγικό λάθος είχαμε επισημάνει νωρίς στο ιστολόγιο που τότε συμμετείχα στο diablog.gr. Γράφαμε τότε μεταξύ άλλων : " Οι ευθύνες της ηγεσίας στο θέμα της διαχείρισης της αλλαγής είναι σημαντικές και δεν μπορούν να παραγνωριστούν. Όμως είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Έλληνας πολίτης παραμένει «κρύος» απέναντι στο κόμμα που τον κυβέρνησε για 20 χρόνια, γιατί βλέπει ακόμη μπροστά του τις ίδιες δομές, τις ίδιες αγκυλώσεις και την ίδια συνολική πολιτική που αμφισβήτησε ή καταψήφισε πριν 2,5 χρόνια – φαντάσματα τα οποία το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει να αντιμετωπίσει. Ο προοδευτικός πολίτης βλέπει το κόμμα που τον έκανε – και σωστά τον έκανε – πιο απαιτητικό πολιτικά, να δυσκολεύεται να παρουσιάσει μια σύγχρονη ολοκληρωμένη και εφικτή πολιτική πρόταση για το μέλλον, και για το θέμα αυτό οι ευθύνες διαχέονται σε πολλές κατευθύνσεις. " Χθες ο ΓΑΠ αναγνώρισε το μέγα αυτό λάθος, που τον οδήγησε αναπόφευκτα να χρεωθεί και την πρόσφατη ήττα.
3. Ο Γιώργος Παπανδρέου , με δεδομένη τη λανθασμένη κομματική στρατηγική, πήγε και στις πρόσφατες εκλογές και φυσικά τις έχασε. Αξίζει όμως εδώ να σημειώσουμε ότι και σε αυτές τις εκλογές ο ΓΑΠ πήγε μόνος, χωρίς ούτε την παραμικρή στήριξη του κόμματος που ηγούνταν. Και αυτό το είχαμε επισημάνει στην αρχή κιόλας της προεκλογικής περιόδου, πριν τις καταστροφικές πυρκαγιές , θέτοντας συχνά το (ειρωνικό έστω) ερώτημα : " το ΠΑΣΟΚ το είδε κανείς?". Έγραφα τότε : " .. σε αυτές τις εκλογές φαίνεται να κατεβαίνουν τρία μεγάλα κόμματα , η ΝΔ , το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος. Η ΝΔ ψάχνει να βρει ποια δύο από τα πέντε δάκτυλα του χεριού της τη βολεύουν καλύτερα για να βγάλει τα μάτια της, ο Γιώργος συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός ΤΩΡΑ (και όχι μετά απο 4 - 6 χρόνια) και τα δίνει όλα και το ΠΑΣΟΚ ...παρακολουθεί από τις παραλίες! Το αποτέλεσμα θα κριθεί από το κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ θα ακολουθήσει τον Πρόεδρο του ξυπνώντας από την καλοκαιρινή αφασία και την ηττοπάθεια. " Σήμερα δικαιούται κανείς να μιλήσει όχι απλά για αφασία, αλλά για σκόπιμη υπονόμευση του ΓΑΠ.
4. Ο Γιώργος Παπανδρέου το βράδυ της εκλογικής ήττας έκανε το αυτονόητο : Ανέλαβε το μέρος της ευθύνης που του αναλογούσε και ζήτησε την ανανέωση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του από τη βάση του κόμματος. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος - κάπως άγαρμπα ομολογούν πολλοί σήμερα - απάντησε με δική του υποψηφιότητα. Θεμιτό και σεβαστό. Απο εκεί και πέρα και για 12 μέρες πια παρακολουθούμε όλοι ένα καλοστημένο σκηνικό πλήρους απαξίωσης του Γιώργου Παπανδρέου σε όλα τα επίπεδα, παρότι όλοι ανεξαίρετα "συμφωνούν" στα λόγια ότι παραμένει πρόεδρος μέχρι την επόμενη εκλογή, καθώς και το ότι έχει φυσικά το δικαίωμα να την ξαναδιεκδικήσει. Και αν κάποιοι παλληκαρήσια πήραν το μέρος του ΒΒ ή του ΓΑΠ απο την πρώτη στιγμή, οι περισσότεροι επώνυμοι στο ΠΑΣΟΚ (με προεξάρχοντα τον πρώην πρωθυπουργό) κινούνται στην (υποκριτική όπως αποδείχτηκε χθες περίτρανα) στάση που συμπυκνώνεται στην (κενή περιεχομένου κατά τη γνώμη μου) φράση "θέλουμε την ενότητα του ΠΑΣΟΚ"! Και αυτή την υποκριτική στάση την επισημάναμε πριν 10 μέρες σε αυτό το ιστολόγιο, θεωρώντας ότι είναι πιο ανέντιμη από το να ταχθείς με κάποιον υποψήφιο ή να προτάξεις τρίτη υποψηφιότητα. Έγραφα τότε : " Κατά τη γνώμη - και είμαι απόλυτος σε αυτό - όσοι βγαίνουν σήμερα και μιλάνε εν ονόματι της ενότητας του κόμματος χωρίς να τοποθετούνται για τον ηγέτη είναι οι πλέον ευκαιριακοί παράγοντες αυτής της διαδικασίας. Θέσεις του τύπου "εγώ είμαι με το ΠΑΣΟΚ" είναι στην ουσία σαν να λένε "εγώ είμαι με όποιον μου εξασφαλίσει την καρέκλα μου" . Χθες επιβεβαιώθηκα δυστυχώς πανηγυρικά...

Αν λοιπόν λάβουμε υπόψη μας αυτή την αλληλουχία γεγονότων και καταστάσεων και έρθουμε στη θέση του πολιτικού ηγέτη (με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά πολιτικής ηθικής και συμπεριφοράς) Γιώργου Παπανδρέου, μπορεί κανείς να μου πει ποια άλλη επιλογή είχε ο Παπανδρέου , από τη στιγμή που έπρεπε να πάει πραγματικά (και όχι στα λόγια ) ισχυρός στις προγραμματικές δηλώσεις? Ποια άλλη επιλογή από το να ζητήσει με τον πιο δημοκρατικό τρόπο το αυτονόητο : την εξουσιοδότηση να εκπροσωπήσει σαν αρχηγός το κόμμα ? Μπορεί επίσης κανείς να μου εξηγήσει τι θα έχαναν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, προεξάρχοντος του ΒΒ, από μια τέτοια εξουσιοδότηση? Πόσο ισχυρότερος θα έβγαινε ο ΓΑΠ από μια κοινοβουλευτική ομάδα που έτσι κι αλλιώς είναι κομμένη τουλάχιστον στα 3 , αν δεν είναι στα 103?

Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι ο ΓΑΠ με την κίνηση του αυτή ρίσκαρε τα μέγιστα. Ρίσκαρε να εισπράξει μια απάντηση του τύπου Κακλαμάνη, όχι απο τον πρωην πρόεδρο της Βουλής , αλλά απο τον κ. Βενιζέλο και να σταλεί "αδιάβαστος" σπίτι του. Όμως το ρίσκο είναι βασικό συστατικό της σύγχρονης πολιτικής. Ο ΓΑΠ ρίσκαρε και του βγήκε για δυο λόγους :

Πρώτον γιατί ήξερε πως έχει απέναντι του έναν αντίπαλο που πάσχει από βαριά βουλιμία για την εξουσία, και επιβεβαιώθηκε. Και δεύτερον γιατί ο κύριος στόχος του δεν ήταν ο εν δυνάμει αντίπαλος του, αλλά ο "κρυφός" (τι κάνει νιαου νιαου στα κεραμίδια) σύμμαχος του. Ο "εκφραστής της ενότητας" , αυτός που κάποιοι πρότειναν και για εγγυητή της ενότητας. Και σε αυτό ο ΓΑΠ πέτυχε απολύτως το σκοπό του. Το κεφάλαιο Κώστα Σημίτη έκλεισε με τον πλέον απαξιωτικό τρόπο (δυστυχώς για τον ίδιο) στο κόμμα ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά με εκτεθειμένο τον "αρχηγό" η ψυχή αυτών, που τον ακολουθούν πιστά εδώ και χρόνια και συντηρούν το σημιτικό κατεστημένο των καρεκλοκενταύρων μέσα στο κόμμα, πήγε στην κούλουρη ... και ξαναμπήκε στη θέση της με την παρέμβαση του Κακλαμάνη. Μέσα σε 5 λεπτά οι παλληκαριές του τύπου "να τον ρίξουμε" μετατράπηκαν σε δια βοής "είμαστε μαζί σου". Τέτοιες κωλοτούμπες. Τέτοιο επίπεδο πολιτικής συμπεριφοράς δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων των πολιτών!!!

Απο χθες τα παπαγαλάκια (που ο ΒΒ παρεμπιπτόντως μάζεψε σήμερα από τα παράθυρα) σπέρνουν μέσω των (αυτόκλητων) δημοσιογράφων ότι ο ΓΑΠ θέλει τη διάσπαση και μάλιστα πριν πάμε στην εκλογή της 11/11.

Εδώ ισχύει απλά η λαϊκή παροιμία : "φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης". Θυμηθείτε αυτό που γράφω τώρα: Άλλοι θα είναι αυτοί που θα υπονομεύσουν την εκλογική διαδικασία ΚΑΙ το εκλογικό αποτέλεσμα. Και φυσικά άλλοι θα είναι αυτοί που θα "ξεδιψάσουν" σε άλλους τόπους.


Προσωπικά, επειδή δεν κρύβομαι ποτέ, έχω και μια μικρή κριτική για τον ΓΑΠ και την στρατηγική του :

Γιώργο καλά το ξεκίνησες , έξυπνα το χειρίστηκες , δεν το τέλειωσες όμως , όπως έπρεπε, χθες. Θέλω να πιστεύω ότι έχεις πρόγραμμα στη στρατηγική που (επιτέλους) αποφάσισες χθες να ακολουθήσεις. Και να φτάσεις αταλάντευτα μέχρι το τέλος. Σε τελική ανάλυση εμείς θα σε εκλέξουμε ...όχι οι βουλευτές.

Αυτό που έγινε χθες είναι ότι μαζέψαμε τα χαλιά. Και έτσι κανείς δεν μπορεί να κρύψει τίποτα απο κάτω.

Πρόσεχε όμως , γιατί τώρα περπατάς σε μάρμαρο ... και απαγορεύεται και να γλιστρήσεις και να το πληρώσεις.

Επιμένω να λέω ότι η δύναμη σου είναι η φωνή του απλού πολίτη. Στηρίξου σε αυτήν και θα βγεις νικητής.